ŞANSIN KIZI -Bir Gençlik Komedisi-

9- En çok kim?

Demir'in Ağzından
Yeşil 12 yaşında

Sokağın ortasında, elektrik direğine sarılıp çığlık atan Karya'nın sesi beynimdeki hücreleri yakınca, elimin arkasıyla ağzına vurarak onu susturmaya karar verdim. Her zamanki çocukluğuyla direk mızmızlanmaya başlayan Karya, Savaş'ın yanına koşup koluna sarıldı.

"Şoför nerede araba nerede oğlum ya? Tam gereken zamanda nerede bu?!" Savaş bir elini beline koyup kaşlarını çatmış, koluna yapışan Karya'yı silkelemeye çalışırken söyleniyordu.

"Yapacak bir şey yok acilen hastaneye gitmemiz lazım." dedim kolumu tüm gücümle yola sallayarak taksileri durdururken. İki taksi art arda durunca Savaş ve Ozzy öndekine atladı. Onlar yola çıkarken iç çekerek Karya ve Yağız ile beraber arkadaki arabaya atladım.

"Çok dikkatli dinle!" diye bağırdı Karya arabaya bindiğimiz gibi. Böyle bir ciyaklama beklemeyen şoför koltuğunda havaya sıçrayıp endişeli bir ifadeyle arkasına döndü.

"Öndeki arabayı takip etmelisin!" diye heyecanla bağırdı Karya, manyak sonunda fantezisini yerine getirmiş gibi gizli gizli gülümsüyordu. Adam tuhaf tuhaf ona bakınca, beni yana devirerek üstüme atlayıp adamı omuzlarından tuttuğu gibi önüne çevirdi. "Takip etmelisin hemen!" Karya'nın benimkinden çok minik olan bedenini kavrayıp koltuğun diğer ucuna fırlattım.

"Dur bir oğlum ya." diye mırıldandım.

Sonunda şoför yola çıktığında arkama yaslanıp gözlerimi kapattım ve zorlukla yutkundum..

Yeşil'i zehirlemiştik. Tek yapmamız gereken 2-3 günlüğüne kıza bakmaktı ve biz daha ilk saatten onu zehirlemiştik.

"Başarısızlık abidesi olduğumuz çok zaman aklıma geliyor, ama daha önce hiç bu kadar kötü hissetmemiştim." diye mırıldandı Yağız. Beyni ve kalbi sadece kendi menfaatine çalışan biricik kuzenim Yağız bile kendini kötü hissedebildiyse, cidden çok fena sıçmıştık.

"Zavallı Yeşil." dedi Karya dramatik bir şekilde elini alnına koyarak. "Ne kadar korkmuştur kim bilir?"

Daha ben ona cevap veremeden, sokağın ilerisinden gelen siren sesleriyle beraber önden takip ettiğimiz taksi yavaşlayınca, camdan kafamı dışarı uzattım. Ön arabadan Savaş da kafasını dışarı çıkarmış bize bir şeyler söylüyordu.

"Ne?!" diye bağırdım kafamı mümkün olduğu kadar dışarı çıkararak.

"Kaza... tıkalı... nereden??" Savaş'ın sesi sokağın gürültüsüyle kesik kesik geliyordu. Kafamı içeri sokup taksiciye öndeki arabanın yanına geçmesini söyledim. Arabalar yan yana geldiğinde sonunda kuzenimi doğru düzgün duyabildim.

"İleride kazı olduğu için hastaneye giden yollar tıkanmış ne yapacağız?" Kafasını içeri döndürdü. "Abi biraz daha yaklaşsana." Arabalar camdan Savaş'ı kavrayabileceğim kadar yakınlaşmıştı şimdi birbirine.

"En yakın yere gidip oradan-" diye başladığım cümlem, arabanın havaya zıplayacak kadar sarsılmasıyla kesildi. Sarsılmayla içeri savrulup Karya'nın kucağına düştüm. Karya'nın alttan neredeyse şirin görünen suratı ve kocaman açtığı gözleri beni karşıladı. "Of çok romantik oldu." dedi Karya elini yüzümün önünde sallayarak.

Araba tekrar savrulduğunda tüm gücümü kullanarak doğrulup dışarıdaki felakete baktım. Savaşların arabası yoldaki bir şeye takılıp savrulmuş, hemen yandan takip eden bize çarpmıştı. Araba bize hafifçe çarpmış olsa da şöförümüz panikleyip öndeki taksiye tekrar çarpmış, sonra da araba sağa sola yalpalamaya başlamıştı. Her darbeyle koltuğun farklı taraflarına uçtuk, tam bitti derken ön camdan dışarı bakınca gözlerim kocaman açıldı ve nefesim kesildi. Şoförümüz arabanın kontrolünü kaybetmişti ve kenardaki direğe doğru uçuyorduk. Karya'nın tiz çığlığı kulaklarımı dolduruyordu.