ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ VI

2. ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑ

Ορόρα

Το πρωινό ήταν ήρεμο. Ο Φερνάντο δεν αναφέρθηκε ξανά από τους Μάρεϊ ή τον Ντιμίτρι κι έτσι ο πατέρας μου δεν έμαθε για το χθεσινό συμβάν. Όλοι τους σεβάστηκαν την επιθυμία μου να μην κοινοποιηθεί το δράμα μου, παρά το γεγονός ότι δεν τους το ζήτησα. Με ήξεραν καλά. Κι επειδή κι εγώ είχα μια ιδέα για τον χαρακτήρα τους, ήξερα πως δεν είχε μπει επίλογος στο ζήτημα και κάποια στιγμή θα έπρεπε να δώσω εξηγήσεις.

Το μόνο αγκάθι στο ευχάριστο γεύμα ήταν η μητέρα μου. Δεν μιλούσε πολύ και φαινόταν κάπως σκυθρωπή. Δεν μπορεί απλώς να μην είχε κοιμηθεί καλά, γιατί κάθε φορά που της απηύθυνε ο Κάρτερ τον λόγο απαντούσε κοφτά και μετά έσκυβε το κεφάλι σαν να ντρεπόταν.

Δεν έκανα κάποιο σχόλιο μπροστά στους υπολοίπους για να μην την φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά μόλις τελείωσε το γεύμα, την ακολούθησα μέχρι το δωμάτιο της και την ρώτησα αν είχε συμβεί κάτι. Ήξερα πως ο πατέρας μου δεν ήταν το πιο εύκολο νταμπίρ, ούτε ο καλύτερος ακροατής. Γι' αυτό και η μητέρα μου χρειαζόταν έναν ώμο να γείρει σε μια δύσκολη στιγμή και ποιος καλύτερος παρηγορητής από την ίδια της την κόρη!

«Δεν έχω τίποτα αγάπη μου», είπε φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο.

«Έλα μαμά. Εγώ σε έχω γεννήσει».

Εκείνη γέλασε με το σχόλιο που πάντα φρόντιζε να κάνει σε μένα, όταν ήθελε να της ανοιχτώ.

«Είμαι εντάξει μωρό μου, στο υπόσχομαι», ανέβασε το χέρι της στο μάγουλο μου και χάιδεψε το δέρμα μου. «Θέλω μόνο να ξέρεις ότι σ' αγαπάω και δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα σε έβλαπτε».

«Το ξέρω αυτό. Γιατί νιώθεις την ανάγκη να μου το πεις;»

«Απλώς ήθελα να το ακούσεις», με έσφιξε στην αγκαλιά της και μετά μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. «Πήγαινε τώρα να διασκεδάσεις με τους φιλοξενούμενους μας».

Προσπάθησα να επιμείνω, αλλά ήταν ανένδοτη. Μέχρι που βρήκε το κουράγιο να με σύρει έξω από το δωμάτιο.

Θα της έδινα λίγο χρόνο να αποφασίσει μόνη της να μου μιλήσει, γιατί ήξερα πως με την πίεση δεν θα ένιωθε την άνεση να εξομολογηθεί την ανησυχία της. Οπότε κατέβηκα στο ισόγειο για να βρω τα αγόρια μου. Οι φωνές τους με οδήγησαν στον κήπο, όπου ο Μάικλ με τον Ντιμίτρι έπαιζαν χαρτιά. Ο Κάρτερ δεν βρισκόταν στο οπτικό μου πεδίο, αλλά δεν ήθελα να τους διακόψω. Έτσι άρχισα να τον αναζητώ μόνη μου.