ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ VI

40. ΘΥΜΑ Ή ΘΥΤΗΣ

Ορόρα

Γυναικείες κραυγές, θολές εικόνες και η υπόνοια αίματος με έκαναν να απελευθερωθώ από τον ανήσυχο ύπνο μου και να τιναχτώ μέσα στα σεντόνια. Ο ιδρώτας της αγωνίας έσταζε στο μέτωπο μου και το στήθος μου παλλόταν από το γοργό σφυροκόπημα της καρδιάς μου.

Έφερα το χέρι μου στο στέρνο μου, μέχρι η ανάσα μου να βρει τους φυσιολογικούς ρυθμούς της κι έπειτα το χαμήλωσα στην κοιλιά μου. Η παλάμη μου ταξίδεψε από την κορυφή της στο κέντρο, μέχρι και το κάτω μέρος για να νιώσω όλη τη στρογγυλάδα της. Κι όπως χθες το βράδυ, σηκώθηκα και πήγα να σταθώ μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη, ώστε να την περιεργαστώ με τα μάτια μου.

Η επιστροφή της Αλεξάνδρας μέσω του Δισκοπότηρου δεν σήμαινε ότι είχα μείνει ξανά έγκυος. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ μου είχε επιστρέψει την ουσία της κόρης μου, αυτή που είχε δημιουργηθεί και αναπτυχθεί μέχρι την μέρα του ξορκιού. Επομένως, συνέχιζα από εκεί που είχα μείνει: από τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Είχα μόνο πέντε μήνες στην διάθεση μου λοιπόν για να αλλάξω το δυσάρεστο μέλλον του παιδιού μου.

Θυμούμενη τα οράματα που προέκυψαν από τις δυο τελευταίες κάρτες της Μεγάλης Αρκάνας, άφησα την μπλούζα της πυτζάμας μου να πέσει και να καλύψει την κοιλιά μου, ενώ κατευθύνθηκα γρήγορα στο μπάνιο για να αλλάξω. Ήθελα να προλάβω να ανακοινώσω στα νταμπίρ ότι χθες βράδυ επέστρεψε το τελευταίο κομμάτι του παζλ πριν το καταλάβουν από το φούσκωμα. Γι' αυτό κι έβαλα μια φαρδιά μπλούζα που κάλυπτε το πρήξιμο.

Αφού ετοιμάστηκα, επέστρεψα στον κεντρικό χώρο του δωματίου και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού μου. Έπρεπε να παρουσιαστώ στους γονείς μου χαρούμενη που είχα κοντά μου και τα δυο μου παιδιά και να μην υποψιαστούν ότι λάβαμε αρνητικό χρησμό από τους αγγέλους.

Είχαμε συμφωνήσει με τον Κάρτερ να μην αναφέρουμε τα Ταρώ κι όσα μας έδειξαν, αφού δεν υπήρχε λόγος να μάθουν κάτι που δεν θα αφήναμε να συμβεί. Ας ήταν ένα βάρος που θα σηκώναμε μόνοι μας και που θα έμενε ως μια ανάμνηση που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αν άλλωστε το ήξεραν πολλοί, υπήρχε κίνδυνος να φτάσει στα αυτιά του Ντέμιεν και να επισπεύσει την τραγωδία. Ήταν από τις λίγες φορές που η σιωπή θα ήταν υπέρ μας.

Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα ποδοβολητό που ακούστηκε από τον διάδρομο κι η πόρτα που άνοιξε γρήγορα για να βρεθεί ο Μάικλ στην αγκαλιά μου.