ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ VI

6. ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΝΥΦΙΚΟ

Κάρτερ

Το πρωινό ήταν το ίδιο αμήχανο με το χθεσινοβραδινό γεύμα. Κανείς δεν μιλούσε με χαρά και οι κουβέντες ήταν περιορισμένες στα βασικά. Πώς είναι το φαΐ; Μου πιάνεις το τάδε; Κοιμηθήκατε καλά; Καταλάβαινα πως το ότι δεν γνώριζαν καλά την Ορόρα τους συγκρατούσε από το να εκφραστούν ελεύθερα και φοβόντουσαν μήπως πουν κάτι που θα την προσβάλλει. Αυτό ακριβώς όμως απέτρεπε και την ίδια από το να σηκώσει το βλέμμα της από το πιάτο. Το κοιτούσε επίμονα με την ελπίδα να την ρουφήξει η πορσελάνη και να την σώσει από το άβολο γεύμα. Μέχρι που οι φίλοι της Μέλανη έκαναν την εμφάνιση τους κι έδωσαν ζωή στην τραπεζαρία.

«Μας συγχωρείτε για την διακοπή», είπε γλυκά η Οκτόμπερ.

«Κανένα πρόβλημα κορίτσι μου», της απάντησε η μητέρα μου. «Καθίστε να φάτε μαζί μας».

«Για την ακρίβεια ήρθαμε να πάρουμε τα κορίτσια», μας ενημέρωσε ο Σκοτ, ο οποίος αναφερόταν φυσικά στην Μέλανη και την Ορόρα. Χάρηκα πολύ που συμπεριλήφθηκε στα σχέδια τους.

«Δεν έχουν τελειώσει ακόμα το φαγητό τους», αποκρίθηκε ο πατέρας μου με αυστηρό τόνο.

Τα παιδιά έδειξαν να αποθαρρύνονται με τον ξενέρωτο βασιλιά γι' αυτό κι ανέλαβα δράση για να τους βγάλω όλους από την δύσκολη θέση.

«Μπορούν να το ολοκληρώσουν παρέα στο Τζόυ».

Το Τζόυ ήταν το στέκι των συγκεκριμένων νταμπίρ μια που είχε ένα σωρό εδέσματα. Στην αναφορά του λοιπόν, αναθάρρεψαν όλοι και η Μέλανη κοίταξε ικετευτικά τον πατέρα μας για να πάρει άδεια. Μόνο όμως όταν τον παρακάλεσε η Ορόρα την έδωσε με βαριά καρδιά. Από εδώ και πέρα θα του ζητούσα το οτιδήποτε μέσω της γυναίκας μου.

Αφού τον ευχαρίστησαν όλοι λες κι είχε σώσει την πόλη από πολιορκία, απομακρύνθηκαν με γρήγορες δρασκελιές για την βόλτα τους. Τυχεροί και αξιοζήλευτοι!

«Για δες τον θείο Κέλλαν που δεν αρνείται τίποτα στην νυφούλα του», σχολίασε ο Μάικλ, που ήταν πιο γενναίος από μένα.

«Σύντομα θα μου γεννήσει εγγόνια, οπότε αξίζει λίγη τρυφερότητα».

Την ίδια στιγμή που ξεστόμισε αυτό το πράγμα έπινα νερό. Και σαφώς μου έκατσε στον λαιμό, γιατί με κατέβαλε φρίκη στην ιδέα να αλλάζω πάνες και να ζεσταίνω μπιμπερό όσο τρυπούσαν τα αυτιά μου τα ανεξέλεγκτα κλάματα μιας μηχανής περιττωμάτων.