ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ VI

35. ΝΤΟΜΙΝΟ

Ορόρα

Η κραυγή της Χόουπ αντήχησε σε όλο το νοσοκομείο. Ήταν τόσο δυνατή, που ένιωσα να με σπρώχνει μακριά της. Ο Κάρτερ που ήταν ευαίσθητος στους ήχους, σφράγισε τα αυτιά του με τις παλάμες του, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να προστατευτεί από την τσιριχτή φωνή της μητέρας του. Φάνηκε από τον τρόπο που μόρφασε και έσφιξε τα δόντια του σε μια προσπάθεια να γλιτώσει από τον πόνο.

Όταν σταμάτησε να ουρλιάζει σαν να την κυνηγούσε κατά συρροή δολοφόνος, έφερε το χέρι της στον λαιμό της. Φανταζόμουν πως κάτι τόσο δυνατό θα είχε τραυματίσει τον λάρυγγα της.

«Κάπου στο παλάτι πρέπει να έχω halls», ψιθύρισα κι εκείνη γέλασε πνιχτά. «Συγγνώμη».

Η Χόουπ κατάλαβε ότι μιλούσα για την υποβολή και μου είπε πως δεν την ενόχλησε. Τα μάτια της επιβεβαίωσαν τα λόγια της, καθώς δεν θόλωσαν ούτε στιγμή. Κατανοούσε και η ίδια πόσο σημαντικό ήταν να πείσουμε ότι βρισκόμασταν σε κατάσταση πένθους κι εφόσον δεν ήταν καλή στα ψέματα, μόνο μια μαγική ώθηση θα συνέβαλε στην επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης πράξης.

Ο Κάρτερ ένιωσε ασφαλής να αφήσει τα χέρια του να πέσουν στο φορείο και μισόκλεισε τα μάτια του, καθώς αφουγκραζόταν.

«Φεύγουν», μας ενημέρωσε χαμηλόφωνα.

Εγώ ένευσα ανακουφισμένη.

Περιμέναμε για μερικές στιγμές, ώστε να σιγουρευτούμε ότι ο διάδρομος ήταν σχεδόν άδειος και η Χόουπ βγήκε έξω όταν το μόνο που ακουγόταν -σύμφωνα πάντα με τον Κάρτερ- ήταν η Οκτόμπερ με τον Κέλλαν, δυο νταμπίρ που γνώριζαν την αλήθεια.

«Κάποτε ήσουν φανατική αντίπαλος της υποβολής», είπε ο Κάρτερ δίχως να φαίνεται επιθετικός. Αντίθετα διασκέδαζε, όπως και τις φορές που έκανα πρακτική πάνω στην υποβολή, γιατί του άρεσε να με βλέπει να αγκαλιάζω την μαγική μου φύση.

«Σήμερα όμως είμαι φανατική οπαδός», του απάντησα και του αφηγήθηκα τις πρωινές μου περιπέτειες με τον ξάδερφο του και τους συμβούλους μας.

«Ορόρα, ξέρω ότι δεν είσαι το τυπικό νταμπίρ με μαγεία αλλά μέσα σε λίγες ώρες έχεις υποβάλλει τρία άτομα. Πρόσεχε!»

Μιλούσε χαμηλόφωνα παρόλο που δεν κινδυνεύαμε να ακουστούμε έξω, γιατί πολύ απλά ανησυχούσε για μένα. Κάθε φορά που με συμβούλευε, χωρίς να αφήνει τον θυμό για τις υπερβολές μου να τον καταβάλλει, ήταν τρυφερός. Και τώρα έτσι όπως είχε ανακαθίσει στηριζόμενος στον αγκώνα του με τον γυμνό κορμό του να με προκαλεί να τον περιεργαστώ με τα δάχτυλα και τα χείλη μου αισθανόμουν την περιοχή ανάμεσα στα πόδια μου να καίγεται και το στομάχι μου να κατακλύζεται από ταραχώδεις πεταλούδες.