ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ VI

28. ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ

Έλλοου λαβς. Με συγχωρείτε για τις καθυστερήσεις. Να ξέρετε ότι δεν παίζω με τον πόνο σας και δεν αργώ για να σας καψουρεύω. Απλώς είναι πάλι αυτή η σιχαμένη περίοδος της εξεταστικής.
  Κάνω τα αδύνατα δυνατά για να μην χάνουμε επαφή. Σας αγαπώ και καλή ανάγνωση.

Ορόρα

Καθόμουν με την Μέλανη στην βεράντα της κρεβατοκάμαρας μου και μιλούσαμε. Αν μας έβλεπε κανείς, θα περίμενε να ακούσει για την απαγωγή του Κάρτερ και τρόπους εύρεσης του. Θα του έκανε όμως μεγάλη εντύπωση, αν μάθαινε ότι δεν υπήρχε απαγωγή και ο Κάρτερ αναφερόταν πλέον ως βρικόλακας. Και η ίδια η Μέλανη εξεπλάγη με το νέο, καθώς δεν γνώριζε τι ήταν αυτό που μας ανάγκασε να καταστρώσουμε ένα σχετικά διεστραμμένο σχέδιο.

Ωστόσο, έπρεπε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Υπήρχαν αρκετά κενά στην ιστορία, τα οποία έπρεπε να τις κλείσω για να είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε με πιθανότητες επιτυχίες σε όποια μας ενέργεια. Ξεκίνησα λοιπόν από όταν ο Κάρτερ κι εγώ μετακομίσαμε στην Καλιφόρνια με την ελπίδα να περισώσουμε τον έρωτα μας. Το αποτέλεσμα ήταν το ακριβώς αντίθετο και εν μέρει το γνώριζε ήδη αυτό. Απλώς της παρουσίαζα την δική μου πλευρά, χωρίς να κατηγορώ τον Κάρτερ και να μπαίνω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Έχοντας παρουσιάσει περιληπτικά τον αποτυχημένο μας γάμο, έφτασα στο σήμερα και στο ντόμινο δυσάρεστων εξελίξεων που οδήγησαν τον Κάρτερ στην εντατική· το βράδυ που θυμήθηκε εκείνος κι ο Κέλλαν.

Για να είμαι ειλικρινής, πίστευα πως κι η Μέλανη θυμήθηκε την ίδια μέρα λόγω των δεσμών αίματος με τους αφυπνισμένους και τις προφητικές της ικανότητες. Εντούτοις, η συμπονετική μου φίλη με διέψευσε.

Μόλις έφτασα στην βδομάδα των παθών μου, με ενημέρωσε για τα περίεργα όνειρα της, όπου άκουγε κραυγές απόγνωσης, πιθανόν γυναικείες. Όταν ξυπνούσε και συγκεντρωνόταν στον αποκαρδιωτικό σπαραγμό από το υπερπέραν, ένιωθε ότι ήταν οικεία, αλλά δεν μπορούσε να της δώσει πρόσωπο. Εγώ κατάλαβα πως επρόκειτο για μένα, ωστόσο δεν της το είπα. Την είχα ταράξει αρκετά και θα την τάραζα ακόμα περισσότερο μιλώντας της για όσα υπέμεινα από τον αδερφό και τους γονείς της, οπότε ο βιασμός καλό θα ήταν να μείνει προς το παρόν μυστικό.

Της είπα πως εκείνο το βράδυ καβγάδισα πολύ άσχημα με τον Κάρτερ και επιτεθήκαμε ο ένας στον άλλον λεκτικά και σωματικά, αλλά μέχρι εκεί. Το επόμενο πρωί, ήρθαν οι γονείς του και ξεκίνησε ένας πόλεμος νεύρων. Η ίδια στο μεταξύ, είχε θυμηθεί αλλά φοβόταν να το εκμυστηρευτεί σε κάποιον. Ένιωθε ολομόναχη στην στέγη του Κάτω Κόσμου και θεώρησε πως η σιωπή θα την κρατούσε ασφαλή. Κι έτσι απλώς περίμενε την επιστροφή των γονιών της ή την στιγμή που κάποιος από τους δυο μας θα επικοινωνούσε μαζί της. Εμείς όμως ήμασταν πολυάσχολες μαριονέτες, τις οποίες κινούσε ο Ντέμιεν με βάση τις ορέξεις του. Μέχρι εκείνο το βράδυ...