ZawGyi
"အား...အႀကီးႀကီးပဲ "
ေအာ္သံေၾကာင့္ ခ်န္းေယာလ္လဲ ေအာက္က်ေနတဲ့ တစ္ပတ္ကို အျမန္ဆြဲယူကာ တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး အျမန္ ျပန္ဝတ္လိုက္ရသည္။
ဒါေပမဲ့ ေယာက်္ား ေလးအခ်င္းခ်င္းပဲ ဒါေလးျမင္တဲ့နဲ႔ အသည္းအသန္ ေအာ္ဖို႔ေလာက္ထိေတာ့ မလိုဘူးထင္တာပဲ ။ ဟုတ္တယ္မလား။
ေယာက်္ား ေလးတုိင္း ဒီလိုပဲ ပါက်တာပဲကို။
ဆယ္ဟြန္း ေအာ္မိၿပီးမွ ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ ကုန္း႐ုန္းထကာ
"ဟို ကြၽန္ေတာ္ကို မနက္မွပဲေပးေတာ့"
အခန္းျပင္ကို ေျပးထြက္လာခဲ့ေတာ့၏။
ဆယ္ဟြန္း ျမင္ခဲ့မိတာႀကီးကို ေတြးမိၿပီး မိမိကိုယ္ကို ငံုၾကည့္ကာ ယွဥ္ေတြးမိေတာ့ ဆယ္ဟြန္းက ေတာ္ေတာ္ ေသးေနတာပဲလ္ု႔္္ိ သိလိုက္ရသည္။
အရင္က ဆယ္ဟြန္းကိုယ့္ကို ကို ႀကီးလွၿပီထင္ခဲ့တာ။
ပတ္ခ်န္းေယာလ္က မ်က္လံုးေတြ နားေတြ၊နဲ႔ လူေကာင္တင္ ႀကီးတာမဟုတ္ဘဲ အကုန္ႀကီးတာပဲ။
ေတာ္ၿပီ ေတာၿပီ မေတြးနဲ႔ စာၾကည့္ရမယ္။
ထို႔ေနက အိုဆယ္ဟြန္းဟာ စာအုပ္ကိုေျပာင္းျပန္ကိုင္ၿပီး စာၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
..........
"ေဟ်ာင့္ ဟိုေကာင္ေလးက ႏုဖက္ေနတာပဲေနာ္ "
"ေအး ငါလဲ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီး...စာလိုက္ရရင္ အဟား"
waiter ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သေရက်မတတ္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ဦးေလႀကီး ႏွစ္ေယာက္။
"ေကာင္ေလး ဒီနားလာဦး"
အနီးအနားက waiter ေကာင္ေလးတစ္ေရာက္ကိုေခၚကာ
"ဒီအေအးေလးကို ေဟာ ဟိုနားက မင္းသူငယ္ခ်င္းကိုတိုက္လိုက္ "
"ဗ်ာ...."
"ေရာ့..ဒါ မင္းအတြက္မုန္႔ဖိုး
ပီးရင္ ငါတို႔ အခန္းထဲကို လႊတ္လိုက္ ၾကားလား"
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့"
ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ိုးသားတဲ့ သူ ျဖစ္ေနပါေစ။ မိမိေ႐ွ႕က ေငြထုတ္ႀကီးကို ျငင္းဖို႔ေလာက္ထိ မ႐ူးေလာက္ၾကဘူးမလား။
