Zawgyi
"ပတ္ခ်န္းေယာလ္ ဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
ဆယ္ဟြန္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆယ္ဟြန္းအခန္းထဲက ပစၥည္းေတြကို ေရြ႔ယူေနတဲ့ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ကို ျမင္လိုက္ရ၍ ေမးခြန္းထုတ္မိျခင္းျဖစ္သည္။
"မင္း ပစၥည္းေတြ ကိုယ့္အခန္းထဲေရြ႔ေပးေနတာေလ"
"ဘာလို႔လဲ "
"ဒီေန႔ကစၿပီး ကိုယ္တုိ႔ အတူေနရမွာမလို႔ေလ"
"ဟမ္..."
"မဟမ္နဲ႔ ေျပာထားၿပီးသားပဲ ညတုိင္းပါလို႔...
ကိုယ့္မွာ အား႐ွိပါတယ္"
ဆယ္ဟြန္းကို မ်က္စိ တစ္ဖက္ မွိတ္ျပ ၿပီး သူ႔လက္ေမာင္းႀကီးကို မျမင္ ျမင္ေအာင္ဆယ္ဟြန္းေ႐ွ႕ လာျပသည္။
လက္ျပတ္ပဲ ဝတ္ထားတာေၾကာင့္ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ လက္ေမာင္း အႀကီးႀကီးက ထင္းထင္းလင္းလင္း။
ေခြၽးေတြပါ စီးက်ေနတာမုိ႔ အက်ႌ ကလဲ ခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္လ်က္ ခ်ပ္လ်က္ႏွင့္။
အနားကပ္ေနတဲ့ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ႀကီးကုိ အေဝးေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ခက္မုိက္မုိက္ bodyႀကီးကိုေတာ့ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္မိပါေသး၏။
ဟူးစ္....ပတ္ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ ဒီလို အက်င့္ပုတ္ ပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆုိ ဆယ္ဟြန္း အသက္တုိရမွာပဲ။
ပစၥည္း ေတြ ေရႊ႔ေနတဲ့ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ကို နည္းနည္းမွ အကူအညီမေပးပဲ ဆုိဖာမွာ ဝင္ထိုင္ကာ TV ဇာတ္လမ္းတြဲကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္၏။
............
"ဟြန္း....ဟြန္းငယ္...အား...ဘယ္လိုေခၚရင္ ေကာင္းမလဲကြာ "
အိုဆယ္ဟြန္းဆုိတ့ဲ ဂ်စ္တူးေလးကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ စဥ္းစားရသည္မွာ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ကို ေခါင္းကိုက္ေစသည္။
ေရခ်ိဳးေနရင္းေတြးေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီမို႔ အျမန္ လက္စသတ္ ကာ တံပတ္ကို ခါးမွာပတ္ၿပီး အခန္းျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
"ဟင္...ဘယ္သြားေနတာလဲ"
အခန္းထဲမွာ လွည့္ပတ္႐ွာေပမဲ့ အိုဆယ္ဟြန္း ဆုိတဲ့ ဂ်စ္တူးေလးရဲ႕ အရိေယာင္ေတာင္ မျမင္ရ။
