Daha önce hiç düşündünüz mü, Asosyal insanların zihninden neler geçtiğini? Nasıl acılar çektiklerini, hiç düşündünüz mü, size dostum diyen birinin olmamasının acısını? Peki hiç düşündünüz mü insanları zorladığınız zaman kedi iken kaplan olabildiklerini.
Yanlış anlamayın ben asosyal bir insan değilim, fakat çok asosyal insan tanıdım. Günümüzdeki en büyük sorun sizce savaş mı, yoksa para mı, Ya da birbirini yiyip bitiren siyaset yanlısı ülkeler mi?
Hayır! Günümüzdeki en büyük sorun asosyallik. Asosyal insanlar günümüz toplumunun büyük çoğunluğunu oluşturuyor.
Zamanla gelişen teknoloji ve yaşam koşulları bizi saatlerce zaman harcadığımız küçük ekranlı cihazların başına itti. Eskiden asosyal diye bir kavramın olmadığı sosyal yaşantının hat safhada olduğu bir toplum vardı.
Şimdi ise toplumumuzun büyük bir çoğunluğu asosyal insanlar tarafından oluşturulmuş durumda. Gittikçe yok olmaya yüz tutan bir toplumda yaşamaya başlıyoruz.
Benim bir tezim var;
Günümüz toplumundaki asosyal insanlar "ilgi hastası" olarak tabir ettiğimiz küçük çocuklar gibiler. Birazcık dostluk ve şefkat gördükleri anda daha fazlasını istiyor, daha çok ilgi ve alaka bekliyorlar.
Çünkü asosyalliğin bu denli büyük olduğu bir toplumda arkadaşlığı, paylaşımcılığı, sevgiyi idrak edememiş insanlar her geçen gün bu duygulara aç bir hale geliyorlar. Tıpkı oruç tutan bir insanın yemeği arzu etmesi gibi onlar da bu duyguları arzuluyorlar.
Bu tip insanlar artık dikkat çekme çabası içerisine giriyorlar. Herkesin onları fark etmesini ister duruma geliyorlar. Peki bu duyguları yaşadıkları zaman iyi mi oluyor?
Elbette çok iyi oluyor, yalnız bazı insanlarda bu hisler zıt bir tetikleyici olabiliyor ve doymak bilmeyen açgözlü bir bireye dönüşüyorlar.
