MUTLU SON MU ARAMIŞTINIZ?
ÖYLEYSE BU TARAFTAN...
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬
Kenar mahallelerden birinde yer alan bu gecekonduda diğerleri gibi sefil durumdaydı. İçeride bulunan kiracı Aylin Hanım ev sahibesi Kader Hanıma bir şeyler anlatıyordu.
“Bakın şu yavrucağa Kader Hanım, doğduğu günden beri yatalak, son 3 yıldır ilk defa bugün güldü. Babası da bildiğiniz üzere geçen sene bir binaya posta götürürken üstüne düşen bir duvar yüzünden felçli kaldı. Ben kadın halime elimden geldiğince çalışmak için çabalıyorum. Lütfen Kader Hanım, el insaf mart günü bu soğukta biz sokakta ne yaparız!?”
“Valla şekerim ben sana söyleyeceğimi söyledim. 6 aydır kira vermiyorsun. Bende 4 çocuk anasıyım, çocuklarımı düşünmek zorundayım. Kocam olacak hergelenin eve geldiği yok zaten. Yani anlayacağın bir hafta içerisinde evi boşaltacaksınız.”
“Yapmayın Kader Hanım bir hafta çok kısa bir süre, elde yok avuçta yok bu kış günü ne yaparım ben. Zeynep kızım sende bir şey söylesene.”
“Anne Aylin teyze haklı biraz daha zaman…
“Sen sus bakiyim! Kırdırtma bacaklarını bana şimdi!”
“Ama anne.”
“Ama filan yok düş önüme hemen! Sana da son sözüm budur Aylin. Bir hafta içerisinde evimden çık! Yoksa polis çağırmak zorunda kalırım. Hadi bay bay.”
“Görüşürüz kader Hanım.”
Zeynep çıkmadan son bir kez Uzay’a baktı. Yine korkmuştu Zeynep’ten, boğazından tuhaf sesler çıkardı. Ama sonra sustu.
Aylin Hanım’ın daha fazla dayanacak gücü kalmamıştı. Mutfağa koştu ve bir iple tabure alıp geri döndü odaya. Son bir kez Uzay’ın başını okşadı. Sonra tabureyi yere indirip üstüne çıktı ve soba borusunu asmak için kullandığı tavandaki demire ipi iyice bağladı.
Daha sonra aşağı inerek kocasının yanına gitti. Neler olduğunu anlayan felçli kocası çırpınmaya başlamıştı. Ama nafileydi, karısı onu dinlemeyecekti.
“Ah Celal Bey ah, daha fazla dayanamıyorum. Üzerimde çok emeğin var, hakkını helal et. Merak etmeyin ben öldükten sonra size devlet baba bakım evlerinde bir yer ayarlar. Boğazınızdan sıcak bir lokma yemek geçer en azından. Oğlumuza iyi bak Celal Bey! Ben öbür taraftan sizi izliyor olacağım.”
Gözleri dolmuştu Aylin Hanımın. Ağlamaya başlamıştı. Buğulu gözleri arasında taburenin üstüne çıktı ve son bir kez Uzay’a baktı. Annesine bir veda gülücüğü yolladı Uzay. Felcin etkisiyle yüz hatları çok belli oluyordu.
Aylin Hanım son hamleyi yaptı ve havada sallanmaya başladı...
Mutlu son yoktur!
Sadece gerçekler vardır!
