Okyanus Etkisi

~Geçmişe Dair~

Yıllar sonra gözlerinin içi gülüyordu.Sonunda o karanlıktan yavaş yavaş çıkmayı başarıyordu.Çünkü bunun bir sebebi vardı:Argun Tekand.
-Lalin Erez-
Sessiz sokakta soğuk havaya aldırış etmeden onu takip etmeye devam ettim.Takip edildiğinin farkında mıydı bilmiyorum ama o bu soğukta içimi ısıtan tek şeydi.
Argun...Yıllar sonra içimdeki bu acıyı hafifleten adam.
9 YIL ÖNCE
Güneş yeni yeni doğmaya başlamıştı.Bir sesle uyandım.Annem bir yandan ağlıyor bir yandan bağırıyordu.Korkmuştum.Gidip ne olduğuna bakmak istesemde yatağımdan kalkamamıştım.İçimde tuhaf ve korkunç bir his vardı.Bu hisse yenik düşüp bir süre yatağımın içinde kalakaldım.Sonra aniden odamın kapısı açıldı.Babam bana bakıyordu ben de babama.Ne olduğunu anlayamadan babam beni kucağına almıştı.Babam da ağlıyordu.Neler olduğu hakkında bir fikrim yoktu."-Baba!"dedim ürkek sesimle.Babam cevap vermiyordu.Tekrar "-Babaa!" dedim sesimi biraz daha yükselterek.Sonunda sesimi yeni duymuş gibi, "-Kızım." dedi.Sonra kucağından indirip elimi tuttu.Odadan çıkarken annemin ağlama sesleri daha da yükselmeye başladı.Korkuyordum.Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.Annemin yanına gittiğimizde kapının önünde yere çökmüş ağlıyordu.Neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.Kapı açıktı ve abimin arkadaşları diye tahmin ettiğim iki asker abi karşımda duruyordu.Babama annemin neden ağladığını sordum ama cevap alamadım.Bu kez anneme sormayı denedim.Annem oğlum diyerek daha çok göz yaşı döktü."-Abime bişey mi oldu?"diye üsteledim. Artık sinirlenmeye başlıyordum çünkü kimse bana cevap vermiyordu.
~Şimdiki Zaman
Ladin Erez...Kendisi abim olur.En sevdiğim, en kıymetlim, canım abim.Ben onun küçük prensesiydim.O olmadan mutlu olamazdım.Şehit olmadan 5 ay önce askere gitmişti.Abime hayrandım.O ne yaparsa aynısını yapmak isterdim.Hatta askere bende gitmek istemiştim.Çünkü ben abimsiz yapamazdım.İnsanın herşeyi olan kişi gidince yaşayabilir mi?İşte o gün benim herşeyim hayatımızdan kayıp gitti.Ladin, canım abim şehit olmuştu o gün.Bunu duyduğumda anlam verememiştim.Şehit olmak neydi diye sorup durmuştum.Ama abimi mezarın içine bıraktıkları an şehit olmak neydi anlamıştım.Etraf bir anda kararmıştı o gün.Kalbimin acısı 9 yıldır hep aynı.Her gün o acıyı, o kaybedişin üzüntüsünü yaşıyorum.Uyumak zor geliyor çünkü uykuya daldığım zaman gözlerimin önüne Ladinciğim geliyor ve bir anda her yer karanlık oluyor.Abime sarılıyorum ama buz gibi tenini hissedip ürküyorum, bağırıp ağlıyorum ama kimse beni duymuyor.İşte yıllardır hep böyle kabuslar görüyorum.Gün geçtikçe acısı dayanılmaz oluyor.Ama alışacağım çünkü abim cennette bizi bekliyor, biliyorum.

***