Tug-of-War /larry tłumaczenie pl/

2.2

Było późno tej jednej, konkretnej piątkowej nocy i Louis z Harrym leżeli w łóżku Harry'ego. Księżyc świecił jasno i przebijał się przez okno, drzewa szelestały na wietrze. Była to pierwsza noc od tygodni, gdy klimatyzacja nie była potrzebna.

Głowa Harry'ego leżała na nagiej klatce piersiowej Louisa i Louis kreślił wzorki i kształty wzdłuż kręgosłupa Harry'ego, kochając sposób w jaki drżał za każdym razem, gdy przejechał swoim palcem właśnie tak.

- Na naszej pierwszej randce, powiedziałeś mi, że byłeś mną zainteresowany od jakiegoś czasu.

Harry wysunął się z ramion Louisa i oparł się o łokcie. Nawet w ciemności Louis mógł dostrzec jak przewraca oczami. Dokładnie wiedział dokąd Louis z tym zmierzał. - Tak.

- I potem znowu nad jeziorem, wymigałeś się od powiedziania ile trwała 'chwila', do pewnego stopnia, ale nie do końca.

Harry spuścił wzrok i potem z powrotem go uniósł. - Tak przypuszczam.

Louis gapił się na niego, czekając na odpowiedź. Kiedy nie nadeszła, spytał, drocząc się - czy kiedykolwiek powiesz mi jak długo do mnie wzdychałeś?

Kwaśna mina Harry'ego była figlarna. - Nie wzdychałem.

- Co tylko powiesz - przerwał. - Po prostu mi kurwa powiedz, Styles.

Obaj milczeli przez kilka chwil. Harry w końcu opadł na materac, płasko kładąc się na plecach. - Boże, jesteś nieugięty. Najwyraźniej nigdy nie odpuścisz - ale Louis wiedział, że nie był tak naprawdę podirytowany. - Louis, nie chcę żebyś się w tym czegoś doszukiwał, albo myślał, że jestem szalony, albo że byłem okropnym przyjacielem dla Christophera, okej?

Louis przekręcił się i spojrzał na Harry'ego. Ale Harry nie nawiązywał z nim kontaktu wzrokowego. - Co masz na myśli? - spytał.

Harry odchrząknął. - To znaczy... to znaczy dziesięć lat.

- Dziesięć lat?

Przytaknął. - Tak.

- Dziesięć lat czego? - potem, Louis wszystko zrozumiał. - Harry, masz na myśli, że ty... od liceum? - czuł, jakby nie mógł nic przełknąć.

Harry potarł oczy. - Około. Tak.

- Czy Chris wiedział? - było wszystkim, o czym mógł pomyśleć by zapytać.

Wziął głęboki wdech. - Boże, nie. To znaczy, kiedy się poznaliście, droczył się ze mną, bo chciałem się często się z tobą spotykać. Zgaduję, że byłem trochę oczywisty na początku. Ale jak tylko dowiedziałem się, że jesteście razem, wyłączyłem to. W większości. Potem nigdy więcej o tym nie rozmawialiśmy. I to było to.

Louis przełknął slinę. - Ale dziesięć lat... Naprawdę?

Harry jęknął. - Możemy przestać? To żenujące.

- Tak, dla ciebie.

Zaśmiał się. - Zamknij się.

Ponownie zapadła cisza. Louis przesunął się i położył głowę na nagiej klatce piersiowej Harry'ego. Jego serce biło spokojnie. Było to kojące. - Nie sądzę, że to działałoby tak dobrze, jeśli najpierw nie bylibyśmy najlepszymi przyjaciółmi przez tak długi czas - wyszeptał. Sięgnął pod pościel i odnalazł dłoń Harry'ego. Instynktownie Harry złączył ze sobą ich palce i ciasno ścisnął. - Bo wciąż jesteś moim najlepszym przyjacielem. Ale teraz, jesteś po prostu... Jesteś wszystkim.

- Lou - odszepnął Harry. Pocałował go w ramię. Louis myślał, że mógłby powiedzieć coś jeszcze, ale nie zrobił tego.

Uniósł wzrok na Harry'ego i zamrugał. - Myślę, że tak trochę cię lubię - powiedział, głos wciąż zciszony.