Het meisje met de zilveren ogen

23. Strijd

"Dit is het dan," fluistert hij dicht bij mijn oor, "het is tijd dat ik terug een vaste woonplaats vind en terug naar mijn rustvorm ga." Zijn woorden verwarren me, hoe bedoelt hij? Hij kan toch niet zomaar weg? Nog voor ik mijn vragen kan stellen begint hij te rennen richting de rand van het bos.

"Wacht-," roep ik hem nog na, maar hij gaat snel. Ik sta aan de grond genageld als ik hem dichter bij de bosrand zie komen, het zou hem nog lukken. Hij zou de ketting met zich meenemen in zijn rust als paddenstoel en niemand zou voor een lange tijd bij hem kunnen.

"Nee!" roepen Theron en Akela in koor. Ze zagen hun oorlog van hen wegrennen, letterlijk wegrennen.

"Hij is een idioot," zegt Cedric luid op met een schuddend hoofd. Niemand had verwacht dat hij ook werkelijk zou lopen. Nu is er één probleem waarop hij, en ik ook, niet had gerekend. Al snel zijn de vleugels van Otis en de bewakers van Akela wijdt gespreid, klaar voor een korte vlucht. Dat Otis nog steeds voor zijn kant vecht verrast me niet, hij is nog steeds een duistere engel. Het stelt me wel gerust dat hij hem geen kwaad zou doen.

"Dit is gekkenwerk," verzucht Akela, "schiet hem neer met één van jullie pijlen." Haar opdracht naar de bewakers vlak naast haar zet mijn hart stil. Ik draai me in een split seconde om naar hen.

"Dat kan je niet maken," zeg ik met grote ogen, een krop zit in mijn keel.

"Dan weet je niets over onze werelden," zegt ze kil. Haar hand maakt weer een beweging. Paniek gaat door mijn spieren als ik me naar de Heler omdraai, met tranen in mijn ogen begin ik te rennen naar hem toe.

"Pas op! Heler!" roep ik uit. Mijn longen staan in brand, maar ik blijf sprinten naar hem toe. Ik hoor de lucht verplaatsen door een vliegende pijl. Mijn arm gaat in een reflex opzij om hem te beschermen voor de pijl. Hij gaat over de bovenkant van mijn arm, maar laat slechts een schaamwonde over. De pijl is uit koers geraakt. Een kleine overwinning als ik besef dat de volgende pijl al weer gespannen staat. De Heler blijft echter lopen, hij loopt de eerste paar bomen voorbij.

De tweede pijl snijdt door de lucht, passeert me sneller dan de vorige en raakt de eerste boom. Een enorme inslag. Enkel de achterkant steekt er nog enkele centimeters uit, een dodelijk schot, maar weer niet op het doel. Ik blijf lopen, sprinten. Tot ik bij hem ben, kan ik niet rusten.

De derde pijl hoorde ik niet afkomen, het geluid van de pijl passeert vlak naast mijn oor en laat een papiersnee achter in mijn oor. Ik verschiet, wijk uit naar de andere kant en struikel over mijn eigen voeten. Even is mijn blik van de rug van de Heler af. Wanneer ik ontredderd overeind kruip en zoek naar hem, bekruipt een akelig gevoel over me.

"Nee!" Hoor ik de verscheurde stem van Aurora. De pijl heeft zijn doel geraakt. De Heler heeft zijn nieuwe woonplaats niet gehaald. Al struikelend kruip ik terug op mijn voeten, loop verder naar waar ik hem voor het laatste zag. Het duurt niet lang of ik zie zijn lichaam op de grond. Hij ligt stil, te stil. Hoewel ik verder wil lopen, kunnen mijn benen het niet meer, heel mijn lichaam is verdoofd. Warme tranen rollen over mijn wangen en een verdoofd gesnik verlaat mijn keel. In enkele stappen sta ik vlak voor zijn lichaam, ik val op mijn knieën met mijn handen voor mijn mond om mijn snikken te verzachten.

Alle kleur is verdwenen uit zijn altijd zo kleurrijke kleren. Hij was geraakt, dodelijk geraakt. Het geluid van dichtgaande vleugels klinkt achter me. Voorzichtige voetstappen naderen me, maar ik kan niets doen. De ketting ligt half uit de zak van zijn jas. Die verdomde ketting. Mijn idiote plan.

"Het spijt me," klinkt de schorre stem van Otis vlak achter me. Zijn hand drukt hij zacht op mijn schouder.

"Raak me niet aan," zeg ik kil als ik zijn hand van me af veeg. Hij was de laatste persoon die ik nu bij me wilde hebben. Seconden is het stil, niemand lijkt te durven bewegen. Ik wilde ook dat niemand bewoog. Voor ik het kon beseffen dat ze kwam, verschijnt de kleine postuur van Rosaline in mijn ooghoeken. Ze komt naast me zitten op haar knieën en neemt mijn hand vast.