Het is laat in de avond als we onze kamers opzoeken, maar Aurora en ik beslissen om nog even samen wat te praten. "Ik meen het, ik heb geen idee hoe ik daar was geraakt." Lacht Aurora luid als we mijn kamer binnenwandelen. Ze had ons net haar vele avonturen beschreven en het maakt me gerust om haar te horen praten over haar leven.
"Hoewel ik zoveel warme mensen heb ontmoet en ik meestal met open armen werd ontvangen, moet ik toegeven dat ik mijn ouders toch wel mis," zucht ze als ze haar laat vallen op het bed. "Ik heb me altijd afgevraagd wat ze zouden denken als ze me nu zouden ontmoeten. Zouden ze trots zijn of juist beschaamd zijn door alles." Ik weet even niet wat te zeggen.
"Mijn vader is overleden nog voor ik geboren werd. Ik hoor mijn moeder nog steeds vertellen over hem." Ze zucht. "Mijn moeder was geweldig. Ze zorgde zo goed voor me. Ik had geen liefde te kort. Maar dan kwam die ene avond waar ze verdween. Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien." Haar interessante verhalen over haar avonturen krijgen een heel andere achtergrond als ik haar zo hoor praten over haar ouders.
"Het spijt me dat je ze zo moest verliezen," ik leg mijn arm op haar schouder als steun.
"Het heeft me gewoon achtergelaten met een hoop vragen. Mijn tante, waar ik enkele jaren bij bleef tot ik de leeftijd had dat ik mijn eigen ding kon doen, wist me ook slechts kleine beetjes te zeggen," ze schud verontwaardigd haar hoofd. Tussen ons blijft het even stil, ik merk hoe Aurora de herinneringen van toen ophaalt.
"Je hoeft me niets te vertellen, maar weet dat je altijd je hart kan luchten bij me." Stel ik kalm voor me, als haar gezichtstrekken gepijnigd staan.
"Ik heb het al die jaren weg zitten drukken, al die vreemde dagen vooraf." Ik glimlach aanmoedigend.
"Mijn moeder heeft altijd al haar avonden gehad dat ze na het eten vertrok en pas terug kwam als de zon terug op kwam. Sinds ik klein was hoorde ik haar vertrekken terwijl ik in bed lag en terug keren als ik net wakker begin te worden. Nooit stelde ik me er vragen bij. Ik bedoel mijn moeder zei me steeds dat ze naar vrienden ging en ik zonder zorgen kan slapen." Ze schud haar hoofd.
"Ze kon dagen haar leesstoel zitten, met een notitieboekje op de stoelleuning. De dagen nadat ze 's avonds weg was geweest zat ze nog meer met haar neus in de boeken. Het leek me nog niet vreemd, ze kon in een boekclub hebben gezeten. Ze gaf mij ook steeds boeken en moedigde me aan om te leren lezen. Beetje bij beetje werd één dag in de maand, één dag in de week tot ze enkele weken meerdere keren ging. Ze verloor vaak de tijd uit het oog, sliep de dagen door en vergat me soms." Ze legt een hand op haar voorhoofd en valt naar achteren op het bed.
"Nu voel ik me zo dom," zegt ze terwijl ze haar ogen gesloten houd. Geluidloos ga ik naast haar liggen.
"Zo hoef je jou niet te voelen. Toen kon je niet beter weten." Ze geeft geen reactie, maar opent haar ogen weer. Al starend naar het plafond gaat ze rustig verder met vertellen.
"Ik begon me zorgen te maken tot het punt dat ik niet meer kon slapen tot ze terug thuis kwam. Na dagen slapeloze nachten besloot ik om haar een avond te volgen. Mijn redenering was dat ik evengoed mijn gemoed kon geruststellen door te zien waar ze is dan rusteloos in bed te blijven liggen."
"Kom ik wel niet te weten dat ze naar een doodnormaal huis gaat iedere avond en daar binnen blijft voor de resterende tijd. Er komen nog mensen één per één naar het huis. Ze verlaten nooit het huis samen. Ik vertel je, de drie avonden dat ik haar volgde veranderde het humeur van mijn moeder zienderogen." Aurora lucht haar hart terwijl ze haar blik gefixeerd heeft op het plafond. De zon was ondertussen helemaal verdwenen en het is enkel nog de maan die de kamer verlicht met een zachte gloed.
"De derde nacht was het vreemds, nog voor middernacht stormt ze de deur uit met een man op haar hielen. Hij houdt een boek stevig in zijn hand en zwaait met zijn andere hand verschillende gebaren. Ik hoor enkel hun geroep maar kon geen woorden onderscheiden. Mijn moeder was vreselijk van streek. Ze vertrok en ik geraakte in paniek, ik moest voor haar zien terug te geraken of ze zou me door hebben. Ik heb me kapot gerent die avond. Ik kwam toe in een stil huis en ging gerust in mijn bed liggen. Zonder te wachten op haar terugkomst viel ik in slaap en werd wakker de volgende ochtend met de voordeur die opengaat. Ze was toen pas terug gekomen. Je kan me mijn verwarring wel inbeelden." Ze draait haar hoofd naar mij.
JE LEEST
Het meisje met de zilveren ogen
FantasyIris leeft een normaal studentenleven en gaat deze kerst na enkele jaren weer eens naar het kleine familiefeest. Al snel krijgt alles een ommezwaai als ze een connectie legt met een wel zeer eigenaardig, klein meisje. Met de hulp van een onschuldige...