Het meisje met de zilveren ogen

9. Engelen

In stilte wandelen we samen door het steeds donker wordende bos. Mijn ogen en benen beginnen zwaar aan te voelen. Ik wil net klagen en vragen wanneer we er zijn tegen de Heler als een klein gebouw, met brandende lichten achter de ramen, van tussen de bomen zichtbaar wordt.

"Eindelijk," fluister ik tevreden. De Heler grijnst naar me als we de voordeur bereiken.

"Ik zie jullie morgen, ik verblijf niet graag binnen in zo'n herberg." Ik wil hem vragen waar hij dan wel zal slapen, maar dan, met een lichtflits, is hij weg. Aan de zijkant van de voordeur staat een prachtig grote, paarse paddenstoel. Beschermt tegen regen en wind door het afdak.

"Je verbazing is verfrissend en uitermate vermakelijk om te aanzien." Grinnikt Otis. Hij klopt kort op de deur, een jonge dame doet open en verwelkomt ons in haar herberg. Hoewel we op een vreselijk laat moment nog toekomen, is ze steeds vriendelijk en geeft ons een mooie kamer. Zelfs de moeite om wat eten en drinken te brengen is haar niet te veel. Als ze de deur achter haar sluit, zijn Otis en ik alleen. Alleen in een afgebakende kamer, geen oneindig bos meer dat gevaarlijke beesten verschuild.

"Het wordt tijd dat ik je enkele dingen uitleg," begint Otis zacht als hij zich naar me toe draait. Ik knik bevestigend en laat me op het grote bed vallen. De zachtheid evenaart een wolk, het voelt zalig na een akelig vreemde. Ook hij komt naast me liggen. We liggen beiden op onze rug naast elkaar. De gebeurtenissen van daarjuist nog zo dichtbij.

"Je hebt meer dan enkele dingen uit te leggen," breng ik uit en kijk wat slaperig naar hem. Ik was extreem uitgeput van alles dat er gebeurt was, maar toch wilde ik een verklaring. Daarbij blijft de gedachte aan Rosaline door mijn hoofd zweven, ze kan letterlijk overal zijn op dit moment en dat maakt me rusteloos.

"Ik ben niet helemaal eerlijk geweest tegen je. Ik ben geen gewone dokter," zijn stem wordt steeds zachter.

"Ik ben zelfs geen mens, dat heb je wel al gezien. Daarbij, ik weet heel goed wie Rosaline is en wie die mannen waren," mijn hart zakt in mijn schoenen. Zijn woorden geven me een onbehagelijk gevoel.

"Hoe bedoel je? Heb je haar expres door hen laten meenemen?" Hij zucht. We kijken beiden naar het plafond, niet klaar om elkaar aan te kijken. De spanning tussen ons is terug en een onderliggende duizeligheid wordt steeds meer voelbaar.

"Laat me het uitleggen vanaf het begin, veroordeel me pas na mijn uitleg voor wat ik gedaan heb." Hij kijkt even naar zijn handen als hij naar woorden zoekt.

"Het begon voor mij toen jullie alle twee binnenkwamen in het ziekenhuis. Ik herkende Rosaline door haar aura, als ik het zo moet zeggen. Myntha's zijn eigenlijk omringt door een soort energie om correct te zijn. Ik ben een beschermengel. Ik loop rond op de aarde en help bepaalde personen die me toegewezen zijn," Hij zwijgt even, ik geef geen kick. Als hij een commentaar verwacht zal hij eerst nog een heleboel mogen vertellen.

"Myntha's zijn zeldzame vormen van energie en zijn daarom heel bekend in mijn wereld. Ze hebben krachten die niemand anders heeft. Myntha's worden vaak in één van onze twee werelden geboren, maar heel zeldzaam in de mensenwereld. Ze zijn de puurste wezens in onze werelden, in het hele universum naar mijn zeggen."

"De Heler heeft me eerder al wat verteld over de werelden." Laat ik vallen tussen zijn uitleg.

"De eerste wereld en mijn wereld, is van de zuivere engelen. De tweede wereld is van de duistere engelen. De duistere engelen hebben zich gekeerd tegen alles waarvoor de zuivere engelen staan, zij willen chaos creëren. Zij hebben geen medeleven en halen de wreedste dingen uit met niets verwachtende mensen en andere wezens. Als Myntha's in hun wereld geboren worden betekent dat, dat de duistere engelen sterker worden en omgekeerd. Hoewel mensen het niet door hebben, bepalen veel gebeurtenissen in deze twee werelden hoe het gaat op aarde. Toen ik Rosaline in de mensenwereld zag, was ik natuurlijk heel verrast. Maar jij verraste me nog het meest. Eerst had ik geen aandacht voor jou, maar toen je door de gangen zwierf en duidelijk naar Rosaline wou, besefte ik dat er meer gaande was." Nu heeft hij echt mijn aandacht.