Het meisje met de zilveren ogen

21. Tussenwereld

We wandelen gehaast naar het gebouw waar Akela ons al staat op te wachten. Zonder enige woorden te wisselen begeleid ze ons naar een vergaderkamer en sluit de deur zorgvuldig. Enkele van haar bewakers en rechterhand mannen staan rond haar als ze ons gebaart dat we moeten gaan zitten, waarna ook zij gaan zitten.

"Ik zal maar onmiddellijk met de deur in huis vallen, want er is geen nut om rond de pot de draaien nu. Otis en Theron hebben ons een aanbod gedaan voor Rosaline, ze willen ons tegemoet komen tot in de tussenwereld." Het wordt muisstil in de kamer. We zouden Rosaline wel terug krijgen, een vlaag hoop laait in me op als ik eraan denk haar weer veilig bij me te hebben.

"Wat is het aanbod?" vraagt de Heler, de stilte verbrekend.

"Dat wilden ze nog niet zeggen, ze vroegen enkel dat jullie drie mee zouden komen en dan zouden ze hun aanbod doen." Mijn hoop zakt in mijn schoenen, dit ruikt naar iets smerigs. Het voelt als een hinderlaag aan en met hun verleden ben ik er vrij zeker van dat ze ons niet zomaar erbij willen.

"Wij vinden dit louche, maar dit kan onze enige kans zijn om Rosaline naar onze kant te brengen. Het plan zou zijn om troepen van engelen klaar te maken op een onmiddellijke aanval, voor als er iets fout zou lopen. Andere opties zie ik niet," verzucht ze als ze blikken wisselt met de anderen aan de tafel. Ik kan mijn oren niet geloven. Zelf als er engelen klaarstaan, zij zullen ons sowieso een stap voor zijn. Ze waren slim om als eerste iets te doen, want nu moeten wij wel reageren.

"En hoe zie je dan alles verlopen? Ze kunnen verscholen schutters hebben die Iris onmiddellijk uitschakelen of ze hebben Rosaline helemaal niet bij zich." De bezorgde stem van de Heler weergalmt in de kamer. Hij had nog steeds niet besloten om weg te gaan en het doet me goed om hem nog bij ons te hebben. Hij is één van de twee personen in deze wereld die ik nog redelijk vertrouw na alles dat gebeurt is. 

"Laat me binnen," klinkt dan gedempt van achter de deur. De deur gaat open op een kier en in de gang zie ik mijn moeder staan met haar handen in elkaar gekruist.

"Akela kan wel een van haar beste gebruiken," vervolgd ze haar pleit voor ingang in de vergaderzaal. Ze duwt nu zelf de deur open en kijkt onderzoekend de kamer rond. Akela staat plechtig op. Mijn moeder heeft echter geen oog voor haar, ze kijkt naar me en produceert een magere glimlach.

"Ik laat mijn dochter dit niet alleen doen." Zegt ze daadkrachtig en verplaatst haar blik naar Akela.

"Tine, het is niet verstandig voor je om hier bij te zijn," probeert Akela, maar het heeft geen effect.

"Ik zal wel uitmaken wat goed voor me is," zonder te wachten op een reactie van Akela gaat ze op een nog lege stoel zitten. Akela gaat met een gefrustreerde zucht zitten, maar reageert niet meer. Ik sta versteld van het lef dat mijn moeder had om zo tegen Akela op te gaan. Of ze heeft veel lef, of Akela en zij hebben een bepaalde verstandhouding tussen elkaar.

"Om verder te gaan op de opmerking van de Heler. We gaan met z'n allen en een zestal bewakers naar de afgesproken plaats. Ondertussen zullen zes groepen met goed getrainde engelen klaarstaan om ook naar deze plaats te vertrekken. Vanaf dat ik een signaal geef, in het geval iet fout loopt, zijn ze ter plaatste in geen tijd. Als het fout gaat, zullen jullie door de bewakers terug hierheen gebracht worden, waar jullie veilig zijn." Het klinkt als een plan, maar als het ook een goed plan is betwijfel ik.

"Ze verwachten ons morgenochtend voor zonsopgang, dat was hun laatste voorwaarde." Ze willen dus dat we komen wanneer de duisternis nog heerst in het bos waar onder andere de Mist en grote beesten ronddwalen. Klinkt onschuldig. Als dit maar goed verloopt, verzucht ik bij mezelf en luister naar de verdere instructies van de president. Ze drukt iedereen op het hart dat ìk ten aller tijde ver van hen moet gehouden worden, een beetje overdreven lijkt me. Terwijl iedereen daarover bezig is, beginnen mijn hersenen aan een andere gedachtekronkel.