Het meisje met de zilveren ogen

1. Pijn

Het is drie dagen voor kerstmis en zoals gewoonlijk heb ik vandaag pas mijn cadeaus gekocht. De winkels liepen weer eens over van mensen die hun laatste inkopen moesten doen voor de feestdagen. Een ware mierenhoop als je het mij vraagt. Ik haat het om in de drukke menigte mijn weg te moeten banen naar de enkele winkels die ik nodig heb. Toch lukt het me niet om eerder te gaan. Hoe graag ik ook vroeger zou zijn geweest, de ene keer vergeet ik het voor een paar weken en wanneer ik het me herinner heb ik er geen tijd voor. En zo gaat de vicieuze cirkel door.

Gelukkig is die drukte nu achter me. Ik rij over de autosnelweg, luidkeels meezingend met mijn favoriete artiesten. Wat is een lange autorit ook zonder je stem kapot te zingen? Het is de eerste keer in vier jaar dat ik terug kerst vier met mijn hele familie. De muziek is meer voor morele steun, anders had ik nu al de eerst beste afrit terug genomen en de weg naar mijn appartement gezocht. Ik zou er spijt van moeten hebben zo lang niet te gaan, maar de spanningen in de familie van de voorbije jaren waren me gewoon te veel. Het leek me eenvoudiger om even niet te gaan, al brak ik het grote hart van mijn grootmoeder daarbij een beetje. De gedachte aan haar geeft me een warm gevoel. Naast alles dat er gebeurt is, is zij de enige waarbij ik ooit echt thuis ben geweest. En alsof ze het weet dat ik aan haar denk gaat mijn telefoon over. Haar naam verschijnt op de dashboardscherm.

"Hallo met Iris," zeg ik als ik het knopje op mijn stuur indruk om op te nemen.

"Iris, schat, ben je al onderweg?" Ik rol met mijn ogen. Tuurlijk ben ik al onderweg, elke kans die ik heb om meer tijd met haar door te brengen neem ik.

"Ik ben net gepasseerd aan het Renbos, dus ik ben al over de helft."

"Geweldig, ik twijfelde even of je ging komen." Ze hoeft het niet luidop te zeggen maar beiden weten we waarom.

"Ik zou het dit jaar voor geen goud missen, ik ben al achter pakjes en al gegaan. Ben wel niet zeker wat ik voor hen moest meenemen aangezien ik hen amper ken," mijn grootmoeder blijft stil aan de andere kant van de lijn.

"Je moet niet zo praten over je ouders," ik kon het niet laten om met mijn ogen te rollen.

"Oma, je weet dat ik niet normaal kan doen als het om hen gaat, ok? Ze hadden me maar niet bij jou moeten afzetten op mijn drie en dan te verdwijnen voor acht jaar." Weer blijft het even stil. Ze praat er niet graag over, maar ze weet dat mijn gevoelens verantwoord zijn. Maar hoe hard ik hen ook de grond wil inboren, mijn oma's hard breken zou ik nooit kunnen. Hetgeen wat mijn eigen ouders niet konden geven ga zij me. De beste jeugd die ik me kon wensen vol met liefde. Naarmate ik opgroeide steunde ze me ook in mijn droom om in een verder gelegen stad te gaan studeren. Met een studente job en haar steun heb ik al enkele jaren van mijn studie doorgebracht in een stad enkele honderden kilometers van haar verwijdert. Mijn appartement is niet groot, maar het geeft me de ruimte om tot mezelf te komen en mijn vrienden zijn altijd in de buurt.

"Iris laten we er gewoon een gezellige kerst van maken en dan kunnen we weer onze weekendjes met twee doorbrengen." Onze wekelijkse gesprekken over hoe het gaat met mijn studies en wat ik allemaal doe met vrienden fleurt haar altijd op wanneer ik langs ga. Maar ik zie wel hoe ze me mist. Ze probeert het vaak te verbergen, maar ik voel het aan haar. De band met mijn grootmoeder is hechter dan gelijk welke andere band, ik zou bijna alles voor haar doen. Daar horen familiefeesten echter niet tussen. Het probleem ligt nu eenmaal niet bij haar, maar bij mijn ouders. Het werd gewoon ondragelijk om hen te zien achter enkele jaren.

"Natuurlijk, vanavond zijn we toch nog met z'n tweetjes. Daar kijk ik vooral naar uit." Oma lacht aan de andere kant van de lijn. Hoewel ik dit jaar heb toegezegd op de uitnodiging van mijn grootmoeder, zie ik er nog steeds tegenop met mijn ouders in eenzelfde ruimte te zitten en over koetjes en kalfjes te moeten praten. Dit jaar doe ik het voor mijn grootmoeder, ze had me vorig jaar zo terneergeslagen ontvangen op kerstdag als iedereen al naar huis was. Kerstavond is namelijk het moment voor het jaarlijks familiefeestje. Al is er niet meer veel over van onze familie.