𝐓𝐇𝐄 𝐓𝐑𝐔𝐓𝐇 𝐔𝐍𝐓𝐎𝐋𝐃 ∥ namjoon ✔

𝐍𝐨.𝟔

13/1/2016

Namjoon,

Σήμερα ήταν ίσως μια από τις χειρότερες μέρες της ηλίθιας ζωής μου.

Η μητέρα μου μπλέχτηκε σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα, είναι καλά, υποθέτω την στιγμή που θα πάρεις τα γράμματα θα είναι μια χαρά.

Ήταν ένα ανούσιο χτύπημα, ένα απλό ράγισμα, όχι ότι σε νοιάζει.

Όμως την στιγμή που με πήραν από το νοσοκομείο ένιωσαν τα ποδιά μου να μην με κρατάνε.

Έτρεξα με όλη μου την δύναμη στο νοσοκομείο οπού νοσηλευόταν. Έβαλα τα κλάματα μόλις πάτησα το πόδι μου στο νοσοκομειο, είχα πανικοβληθεί. Μολις ηρέμησα, αν και με δακρυσμένα ματιά, περπάτησα προς το δωματιο που είχαν πει.

Τότε άκουσα μια γνωστή φωνή, του πατερά μου. Εκείνη την στιγμή μου έκανε εντύπωση που τον άκουσα, αφου υποτίθεται πως ήταν στην δουλειά, αλλά χάρηκα με την παρουσία του.

Αυτό ήταν μέχρι να δω μιλάει σε μια άγνωστη γυναικά, της χαμογέλαγε, ενώ στηριζόταν στον τοίχο.

Για άλλη μια φορά ήθελα να φωνάξω. Ίσως δεν την φλέρταρε, ίσως ήταν στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ.

Έφυγα από το νοσοκομείο, χωρίς να δω την μητέρα μου. Απλά ήμουν μπερδεμένος, ήθελα να μείνω μονός μου στον κήπο.

'Ηλίθιε' έλεγα στον εαυτό μου, καθώς περπάταγα.

Έφτασα στον κήπο, και σε είδα. Ομολογώ πως ήταν βραδύ και το σκοτάδι είχε πέσει, παρόλα αυτά κατάλαβα την φιγούρα σου. Είναι ιδιαίτερη ακριβώς όπως και εσύ.

Έκατσα σε ένα μαρμαρένιο παγκάκι, κρυμμένο, παρατηρώντας εσένα.

Ήταν η τρίτη φορά που σε πετύχαινα εκεί, εκείνη την εβδομάδα, και ήθελα να ρωτήσω πολλά πράγματα, να κάνουμε έναν διάλογο, αλλά αυτό θα ήταν περίεργο από κάποιον άγνωστο.

Επέτρεψε μου να τον πω κήπο μας. Εφόσον είναι το μυστικό μας.

Φαινόσουν μπερδεμένος, περπάταγες την ιδιά ευθεία, πάνω κάτω, πολλές φορές.

Φαινόσουν χαμένος.

Έχεις ακόμα ένα μέρος να πας;

Ένα μέρος που να νιώθεις οικείο;