ғorgeт-мe-noт {levι}

prolog

Kobaltowe oczy, wpatrzone w wysokie mury.

                                                                                Dlaczego akurat to utkwiło jej najbardziej w pamięci?

 Świat w którym nadzieja umarła. Ludzie żyjący w klatce. Trzy mury odgradzające od największego wroga resztek populacji ludzkiej, tytanów.

W świecie tym zaistniały pewne jednostki, które uważane są za „wybranych". Kilka ludzkich istnień, wyróżniających się na tle pozostałych żołnierzy. Z niesamowitymi umiejętnościami i uzdolnieniami. Ostatnie nadzieje ludzkości...

Ona zawsze chciała być taka jak oni. Od najmłodszych lat obserwując oddziały zwiadowców wracające z misji. Marzyła o odwadze i sile. Dlatego też podjęła takie, a nie inne decyzje w swoim życiu. Jednak nie była świadoma, że życie to nie tylko walka o przetrwanie...