Faydee -Can't let go ile okuyunuz.
Stilesın ağzından
derek ile ormanda koş yarışı yapıyorduk ve tabiki beni geçmişti.Çok yorulmuştum bir ara durdum ve ellerimi dizlerime koydup hızlı hızlı soluk alıp vermeye başladım bir ara başımı kaldırıp havanın yağmur sonrası verdiği o huzurlu kokuyu içime çektim.Sanki havanın kokusu bile bana lydiayı hatırlatıyordu onun kokusunu iliklerime kadar hissediyordum.Sonubda derek yanıma gelmişti beslenmişe benziyordu.
"Yine geyiklerden mi beslendin?"dedim
"Başka seçeneğim varmış gibi konuşma insanlardan beslenmemimi önerirsin."
gözlerimi devirdim ve kulübeye doğru yürümeye başladım.Aklımda sürekli lydia vardı -Acaba şuanda ne yapıyordur? -Scott onunla ilgilense iyi olur. -Beni unuttumu? -Yoksa benim yüzümden acımı çekiyor?
bu düşünceler hep kafamdaydı.Beni düşüncelerimden ayıran allison oldu.
"Hey Stiles! Nasıl gidiyor?"
"Herşey bildiğin gibi." kısa konuşuyordum çünkü bu olaylara alışmaya başlayalı çok olmamıştı ve allison benim adımada kendi adınada çok rahattı ve bu rahatlık beni rahatsız ediyordu.Allison birsüre durdu ve kulübeye yürümeye başladı kulübenin kapısını tam açacakken bana döndü ve "Lydia seni unutmak için çok çaba harcıyor." dedi.Bu cümlenin beni rahatlatması gerekirken kalbime hançer saplanmış gibi hissettirmesi çok canımı yakıyordu.Bir anda kaşlarım çatıldı ve elimi kalbimin üstüne koydum ve arkamı dönüp jeepime yöneldim.Allison arkamdan "Stiles nereye gidiyorsun?"diye bağırdı ama umursamadım ve hızlı adımlarla jeepime ulaştım arabayı nereye gideceğimi bilmediğim için rastgele sürüyordum.Okula geri dönmeliydim sanki döndüğüm zaman herşey daha kötü olacaktı ama çözülmesi gereken çok sorun vardı ve en önemlisi bu sorunlar kalbimi acıtıyordu. Vampir olsamda bir kalbim vardı elbette.Arabayı bir zaman sonra durdurdum bayağı yol gelmiştim ve sanırım beacon hillsin merkezindeydim.Kafamı camdan dısarı çevirip nerde olduğuma baktım.Düşünebildiğim tek şeyin olduğu yere gelmiştim lydianın evindeydim.
*
Arabada 2 buçuk saattir oturuyordum.Sonunda lydianın evinde tüm ışıklar kapandı.Ve arabamdan inip eve doğru yürümeye başladım lydianın odasının camına sıçradım cam zaten açıktı lydia çok sıcakta uyuyamazdı.odaya girdiğimde lydia yatağında yoktu.Nerede olduğunu merak etsemde yatığına oturup onu bekledim yaklaşık 15 dakika sonra evin kapısı açıldı lydianın gelmesi umuduyla ayağa kalktım artık insan kanına dayanabiliyodum ama tamamen değil ve lydianın beni kendine çekmek gibi bir özelliği vardı.Odanın kapısı açıldı ve lydia bir adamla öpüşerek içeri girmeye başladı beni görmesini istemesemde orada donup kalmıştım kalbim donmuştu ve bedenim sanki taş gibi olmuştu vücudumdaki bütün kan suratıma pompalanıyordu.Lydia ışığı açtı ve beni ilk gören genç adam oldu."Bu adamda kim?!!" lydiaya sorarcasına bakıyordu.Lydiada bana baktı ve o anda yüzünde bir pişmanlık ve üzüntü ifadesi gördüm"Stiles senin burada ne işin var?" Lydiaya aşkla bakan gözlerim öfkeyle genişledi "Senin için döndüm lydia, seni sevdiğim için sensizliğe dayanmak zorunda zorunda kaldım ama sen beni beklemeyi bile becerememişsin sevmeyi nerden bilebilirsin ki." ve odadan çıktım lydianın arkamdan ağlamaklı bağırışlarını duyuyordum ama umursamadan evden çıktım jeepime bindiğimde ilk defa biri için ağladığımı farkettim sıcak gözyaşım soğuk tenimle buluşmuştu.Bu benim için çok zordu.
arkadaşlar bölüm geç geldi kusura bakmayın.Lütfen vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin.Hepinize çok teşekkür ederiz.
