Living in Darkness

Hoofdstuk 4

‘Zo Emily,’ zegt de jongen. ‘Volgens mij ben ik jou een behoorlijke verklaring verschuldigd.’

‘Ja volgens mij ook,’ zeg ik tegen hem. ‘Maar eerst wil ik graag je naam weten.’

De jongen grinnikt even en mompelt iets wat klinkt als: ‘Zo brutaal.’

Nou bedankt. En na een tijdje zegt hij: ‘David.’ 

‘Zo David, jij mag me inderdaad wel eens vertellen wat ik hier doe en hoe ik hier terecht ben gekomen. Ik heb zelf namelijk geen flauw idee meer.’ 

David kijkt me aan en zegt dan heel serieus: ‘Je weet het echt niet meer, hé? Je geheugen verlies zal wel een na-effect zijn van die slaappillen die ik je heb gegeven. Ik denk dat het vanzelf wel weer terugkomt.’ 

‘Slaappillen?!’ schreeuw ik uit.

Heeft hij me slaappillen gevoerd terwijl ik er zelf niks van af wist? Ik heb mezelf weer eens goed in de nesten gewerkt. Daar ben ik altijd al goed in geweest. Maar het is nog nooit zo uit de hand gelopen.

‘Hoe lang zit ik hier dan wel niet?’ 

‘Ongeveer anderhalve week,’ zegt hij heel rustig alsof er helemaal niks aan de hand is. 

‘Anderhalve week?!’ schreeuw ik nog een keer.

‘Rustig, Emily,’ zegt David ‘Anders geef ik je nog een dosis.’

Hij klinkt alsof hij het meent dus ik probeer mezelf rustig te krijgen. Ik adem even diep in en uit en tel zachtjes tot tien.

‘Oké,’ zeg ik uiteindelijk. ‘Hoe kom ik hier terecht?’ 

‘Weet je ook dat niet meer?’

Ik schud mijn hoofd.

‘Je bent weggelopen van huis.’

Opeens schiet er een pijnlijke steek door mijn hoofd.

‘Au!’ En dan zie ik plots een beeld van mezelf die ruzie maakt met mijn alweer dronken vader, een tas pakt en een briefje achterlaat met erop : ‘Pap, ik heb besloten om te vertrekken. Zoek me niet.' 

 'Gaat het?' vraagt David.

'Ja, het gaat alweer. Ga verder. Ik had een soort flashback. Ik zag dat ik een briefje voor mijn vader achterliet.'

'Ja, dat heb je me verteld.'

'Wanneer?' vraag ik verbaasd.

'In het restaurant de avond dat ik je ontmoette.' 

Weer een steek en een flashback. Deze keer van mezelf en David in een restaurant.

'Je vader zoekt je inderdaad niet. Ik ben al een paar dagen achter elkaar langs een politiebureau gelopen en er zijn geen meldingen. En ik heb ervoor gezorgd dat je tijdelijk uitgeschreven bent bij je school wegens ziekte.' 

'Oké, bedankt denk ik.'

Wat moet ik hier nu van denken? Probeert hij aardig te doen of zoiets? En hoe is hij erachter gekomen waar ik op school zit? Heb ik hem dat allemaal verteld? Het zou best kunnen trouwens. Ik heb soms praatbuien waarin ik echt van alles vertel aan mensen die ik eigenlijk niet ken alleen omdat ze willen luisteren.

Zo praten we nog een tijdje verder en hij verteld dat hij me huilend had gevonden op straat en dat ik er erg hongerig uit had gezien. Hij had me aangeboden om me wat te eten te kopen en ik had maar al te graag ja gezegd.

En elke keer als hij me weer iets verteld, krijg ik weer een flashback. En elke keer doet het weer zeer. Maar zonder dat ik er iets aan kan doen, begin ik David een beetje te vertrouwen. Hij heeft me immers geholpen.

Op een gegeven moment doet mijn hoofd zo zeer dat ik flauw val. David wacht rustig tot ik weer goed bij bewustzijn ben en gaat verder. Opeens staat hij op en pakt de fles met het rode drankje.

'Drink,’ zegt hij, een beetje bazig naar mijn smaak. Maar ik gehoorzaam en drink langzaam een paar slokjes en meteen voel ik me een stuk beter.

 Als ik de halve fles leeg heb. Vraag ik: 'Wat is dit eigenlijk? Het is lekker.'

David kijkt me aan en zegt: ‘Raad eens.' 'Uhm... Siroop? Vruchtensap? Een energiedrankje?'

En elke keer schudt David zijn hoofd maar hij zegt nog steeds niet wat het is.

‘Een smoothie dan? Of een soort frisdrank?’

En weer schudt hij alleen maar nee. Nu begin ik er flauw van te worden. Hij kan toch gewoon vertellen wat hij me voorschotelt.

'Zo erg kan het toch niet zijn?! Het is echt geen bloed ofzo?!’

Nou ja, dat hoop ik maar. Ik bedoel, er zijn al genoeg rare dingen gebeurd.

David kijkt me heel serieus aan en knikt dan. Ik ben verontwaardigd. Wat?! Bloed?! Nee! Dat kan niet. Wacht, wat? Mijn gedachten schieten alle kanten op.

Het enige wat ik uit mijn mond krijg is: 'Heb ik net bloed gedronken?'