Living in Darkness

Hoofdstuk 6

Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet goed. Mijn oogleden zijn zwaar. Ik probeer het nog een paar keer en uiteindelijk lukt het.

Ik kijk om me heen en zie dat ik op het bed lig en dat David naast het bed zit te wachten.

Hij kijkt opgelucht als hij ziet dat ik wakker ben en zegt: 'Zo, Emily, lekker geslapen?'

Ik geef geen antwoord, maar vraag: 'Wat is er gebeurd?'

'Dat weet je best,' zegt hij. 'Je wil het alleen niet hardop zeggen.'

Hij heeft gelijk, denk ik. Dan spookt het woord weer door mijn hoofd heen. Vampier.

'Inderdaad, Emily, een vampier.'

Shit, denk ik. Heb ik dat net hardop gezegd? Ik geloofde David eerst niet maar er is iets in mij dat zegt dat hij niet liegt en dat hij me toch echt de waarheid vertelt. Hoe vreemd en moeilijk te geloven die waarheid ook is. Er volgt een lange, pijnlijke stilte.

Dan zegt David: 'Heb je even een minuutje voor jezelf nodig?'

‘Nee!,' roep ik snel. Ik wil nu namelijk helemaal niet alleen zijn.

'Je hebt vast een boel vragen.'

'Inderdaad,' zeg ik.

'Brand maar los,' zegt David.

'Oke dan, hoe ben ik veranderd in een vampier?'

David kijkt me lang aan en legt dan zijn gezicht in zijn handen en fluistert: 'Het was niet mijn bedoeling...'

'Hoe bedoel je? Heb jij me gebeten dan?,' vraag ik. Nooit gedacht dat ik dat zou vragen aan iemand.

'Ja natuurlijk, hoe kan je anders een vampier worden?'

'Weet ik niet, maar ik wist, of geloofde, een paar dagen geleden niet eens dat het bestond,' geef ik toe. 'Maar waarom heb je me eigenlijk gebeten?'

‘Ik flipte. Je werd wakker terwijl ik je naar mijn huis droeg. Je was vergeten wie ik was en begon te schreeuwen.'

'Waarom is dat zo erg dan?'

'Mijn huis staat op een geheime plek, zodat ik er kan blijven en dat niemand merkt dat ik niet verouder. Ik kreeg je niet stil en je begon te slaan. Ik raakte de controle kwijt en voordat ik het wist had ik je gebeten. Toen was je weer bewusteloos. Ik heb je thuis slaappillen gegeven zodat je niet weer wakker werd en ging schreeuwen, het spijt me zo.'

En weer legt hij zijn hoofd in zijn handen.

'Wacht even, je zei net dat je niet meer veroudert. Blijf ik dan altijd mijn 16 jarige uiterlijk houden?''

'Je hebt nog niet in de spiegel gekeken, hé?', vraagt David en hij tilt zijn hoofd op om me aan te kijken.

'Nee, hoezo?'

'Nou dan had je wel een verschil gezien. De eerste paar uur nadat je gebeten bent groeit je lichaam heel snel, tot het volgroeid is.'

''O,' is het enige dat ik eruit krijg en dan loop ik langzaam naar de badkamer om in de spiegel te kijken.

'Wauw,' denk ik. Ik ben veel langer dan de laatste keer dat ik mezelf heb gezien, minstens 1,75. Mijn altijd doffe roodbruine haar, glanst nu prachtig en ligt in een mooie golf tot halverwege mijn rug. Mijn huid is prachtig egaal en ik heb geen pukkeltjes en dergelijke meer. Mijn donkerbruine ogen staan open en ik heb geen wallen. Ik ben prachtig...Al zeg ik het zelf.

Ik loop de kamer weer in en zie dat David álwéér met zijn hoofd in zijn handen zie zitten, ik loop naar hem toe en ga weer tegenover hem zitten. Ik merk dat ik medelijden met hem heb en ik denk dat dat helemaal niet moet.

Nee, je zou hem moeten verachten. O mijn god, die innerlijke stem begint op mijn zenuwen te werken.

Ik moet op het moment alleen maar medelijden met mezelf hebben, ik ben een vampier en zal nooit meer verouderen. Ik pak zijn hand en trek hem voor zijn gezicht weg. Hij kijkt me verbaasd aan en denk opeens dat dit de eerste keer is dat ik hem vanuit mezelf aanraak.

Ik zou bang moeten zijn voor mijn ontvoerder, maar dat ben ik niet. Niet meer. Ik weet niet waarom en eerlijk het kan me ook geen bal schelen. Ik vind het wel fijn, geen angst meer voelen.

Dan vraagt hij mijn gedachte: 'Ben je niet bang voor me?'

Zoals ik net dacht, zeg ik: 'Nee.' 

Hij kijkt me nog even aan, staat op, draait zich om en mompelt nog een keer: 'Het spijt me zo.' En hij verdwijnt uit de kamer.

Ik kijk op de klok en zie dat het al 10 uur 's avonds is. Dat betekent dat ik wel een aantal uren bewusteloos ben geweest. Ik ben niet moe en wil niet slapen dus pak ik een boek uit de kast. Twilight  van Stephenie Meyer. Ik begin te lezen en ik ben ongeveer halverwege het boek als ik moe begin te worden en mijn ogen beetje bij beetje steeds verder dichtvallen.