Zamansız Adam

9.BÖLÜM

Keyifli okumalar...
Medyada Bora var...

**************

RÜYA'NIN Anlatımı

Davet bitmek üzereydi. Bora denen adamın bana söylediği şeylerden hemen sonra  kaçar gibi gitmesiyle  ortaklıkta sap gibi kalmıştım. Bu durumu önemsiz olarak gördüğümden  victoria' yı bulmak için mekanı dört dönmüştüm.

Her yere bakmıştım ama hiçbir yerde yoktu. Aşağıya inen merdivenleri görünce o tarafa gitmeye karar verdim. Son basamakta ne olduğunu anlamadan biri beni duvara çarpıp üzerime çullandı. Ben ne olduğunu karşımdaki sarhoş bir herifi görene kadar anlayamamıştım.

Ne kadar kurtulmaya çalışsamda bir türlü başaramıyordum.Yüzü yüzüme her an daha çok yaklaşıyordu. Bulunduğum yerde tepinip dursamda hiçbir işe yaramıyordu.
 

İçkili nefesi her yüzüme çarpışında midem alt üst olduğunu hissediyordum . Mekan  yüksek ses şarkılarla  sarsılsa da bu kat yukarı kattın gürültüsünün  tam aksine sessizdi, belki biri benim sesimi duyup yardım eder diyip  şansımı denedim 'imdat yardım edin kurtarın beni ' diye  bağırmaya başlamıştım ki. Karşımda duran adamın hoşuna gitmediğini koca eliyle dudaklarımı kapatıp  çığlıklarımı engellemesiyle anlamıştım.

Bu duruma düştüğüme ve çaresizliğime  dayanamadım. Ne zaman gözlerim doldu ne ara gözyaşlarım birer birer intihar etti farketmedim.

Birinin beni bulup yardım etmesi umuduyla bekleyip dua etmeye başladım.

(Bir kadının gözyaşları sebebi olan adamın başına geleceklerin altına atılacak birer imzadır! Ve öyle oldu!)

Tam o sırada....

************

BARLAS'IN Anlatımı

Yusuf'un yanıma gelip Aymira hakkında verdiği bilgiyle dünyam başıma yıkılmıştı.Şu andaki halimden nefret edip lanetler yağdırdım.

Ne zormuş herşeyin varken sevdiğin için hiçbirşey yapamamak .Elinin kolunun bağlı kalıp ,sahip olduğun herşeyin gereksiz ve anlamsız olduğunu  anlamak.

Yalnızlık duygusunu ailemin yokluğu ile tatmışken çaresizliği Aymiradan dolayı yaşıyordum. Herkes benden korkup kaçarken ben sevdiğim kadına birşey olmasından korkuyordum.Onsuz olma ihtimalinden de düşüncesinden de kaçıyordum.Ben bunları düşünmeye dalmışken.

Aklıma hasan baba geldi. Küçük bir meyhanesi vardı. Orası diğer meyhanelerden farklıydı çünkü oraya sadece dertliler gelir kimse eğlenmeye gitmezdi.

İstanbul da ne zaman dertlensek bizim çocuklarla Hasan babanın mekanına gider dertleşirdik. Dert bitmezdi ama içimizde de birikmezdi.

Bir keresinde Hasan babanın  meyhanesine  gitmiştik o zaman dert anlatmaya değil onun derdini dinlemeye gitmiştik.Neslin teyze, eşi vefat ettiği için gitmiştik.

Hasan baba çok severdi neslin teyzeyi ,o gittikten sonra evine gidemedi ,birlikte anılarla dolu olan o eve adımını dahi atamadı. Çocukları yoktu ama bizi evlat yerine koyup sahip çıkmışlardı.

Ziyarete gittiğimiz gün. Hepimizde göz gezdirip neden geldiğimizi anlamıştı. Hepimizin derdini de sıkıntısını da bilirdi .Bizi bizden daha iyi bilir ve tanırdı.Biz onun derdine ortak olalım derken o bizi kendisini teselli etmek için gittiğimizi sanıp, hiçbirimizi konuşturmadan konuşmaya başlamıştı.

"Buraya beni teselli etmek için gelmişsiniz ama gerek yoktu  be çocuklar.Böyle şeylerin tesellisi olmaz,(derin ama titrek bir nefes alıp) Neslin beni almadan yanlız gitti cennetine ,olması gerektiği yere.