20.11
Sağ bileğimde duran gümüş saate arada göz atarken,bir yandan hızla bavulumu hazırlıyordum.Duvarları soyulmuş bu odaya bir saniye daha bakabilmek bile benim için zor geliyordu.
Eşyaları askılarınla beraber valizime yerleştirirken,düşüncelerim yaptığım işi her zaman bölüyordu.Bundan tam 2 hafta önce,daha hayatının başında olan annemi,toprağa gömmüştük.Benim için en acı olan veda buydu,onu bir daha görmeyeceğimi bilmek.Annemi kaybedeli 1 hafta olmadan,babam aşkının peşinden koşmaya karar vermişti.
Şimdi ise bu koca ev,içindeki anılarla birlikte benden sonra bomboş kalacaktı.Babamın gidişi ise,içimi rahat ettirmeyen bir huzursuzlukla olmuştu.Beni,bu evi,annemin bıraktığı güzel hatıraları elinin tersiyle silmiş sevdiği kadının peşinden koşmuştu.
Ağlamaktan yorgun olan gözlerimi yavaşça sildim,düşünmek iyi gelmiyordu.Valizimi son kez kontrol ettikten sonra,Fermuarı gürültülü bir sesle çektim ve yataktan indirdim.Odanın bana bakışını,hüzünlü gözlerini üstümde hissediyordum.
Evdeki bu sessizlik,benim için artan tüm zorlukların tuzu biberi olmuştu.
Son kez odaya baktıktan sonra,saçlarımı toplayıp montumu dolabımdan çıkardım.Veda vakti gelmişti,işte her şey burada bitiyordu.Üstüme siyah montumu geçirip valizimi çekmeye başladım.Bu evime son kez bakışımdı,Koyu kahverengi merdivenlerden inip kapıya geldim.
Şimdi ışıkları kapalı,sessiz bu eve bakarken eskisi düşünüyordum.Annemin hazırladığı güzel yemekleri,babamın işten geldiğindeki sıcak gülümsemesi.Oysa artık ne bir annem,ne de bir babam vardı yanımda.
"Elveda,seni unutmayacağım"
Son kez evime bakıp bu sözleri söyledikten sonra,bahçeden çıktım.Havalar günden güne soğuyordu,gelen rüzgarla birlikte montuma iyice sarıldım.Hava iyice kararmaya başlarken çağırdığım taksi gelmişti bile.
Taksinin ücretini ödedikten sonra büyük harflerle yazan ANTALYA HAVALİMANI yazısını okuduğumda derin bir nefes aldım,büyüdüğüm bu şehirden İstanbul'a gitmek benim için zor olacaktı.Babamın gitmeden bıraktığı son parayla beraber,üniversite tercihimi İstanbul'dan yana kullanmıştım.
Bulduğum yatılı üniversite ile birlikte,biraz olsun sevinmiştim.En azından bunu kazanmak bana yardımcı olacağa benziyordu.Saatime tekrar baktıktan sonra Havalimanına girdim.
İnsanlar ordan oraya koşturuyordu,herkesin bir acelesi vardı anlaşılan ama benim adımlarım geriye gidiyor gibi hissediyordum.Yaşlı bir kadının oturduğu yere baktım,yanı boştu.
Hemen geçip biletimi kontrol ettim,uçaktan korkmasam da genel olarak içimdeki huzursuzluğu susturamıyordum.Cebimden telefonumu çıkarıp kontrol ettim,burda bırakmak zorunda kaldığım ve tek yakın arkadaşım olan Melisten gelen mesajları cevapladıktan sonra uçağın kalkış saati gelmişti.
-
Yerime oturduktan sonra camdan dışarıyı izlemeye başladım,her şey ne çabuk olmuştu diye düşünmeden edemedim.Yanımda bir ağırlık hissettiğimde dalgınlıkla sola döndüm,az önce yanına oturduğum yaşlı kadını görünce gülümsedim.
Kadın kibarca gülümseyip yerine oturdu,en azından yanımda rahatsız eden birinle gitmeyecektim.Telefonumu kapatıp arkama yaslandım,artık yeni bir hayata başlıyordum.
-
1 saat sonra İstanbul'a gelmiştim.Meraklı gözlerle etrafı izliyordum,İstanbul'a en son 3 sene önce teyzemin geçirdiği hastalık yüzünden gelmek zorunda kalmıştık.Onda da pek yer görmemiştim,çıktıktan sonra taksi sırasına doğru baktım, adamın işaretinle beraber boş taksiye bindim.
-ne tarafa doğru gidiyoruz ?
Adamın sorusunla gözlerimi camdan ayırdım,tam adresi verdikten sonra arkama yaslandım.
Yol tarif edebilecek kadar bilmediğim bir yere gidiyordum,adam kafasını salladıktan yarım saat sonra gelmiştik.
