22/07/2018 - 29/07/2018
-Μεσσηνία-
Τα παράθυρα του αυτοκινήτου ήταν κατεβασμένα, ο αέρας τρύπωνε με βιαιότητα μέσα στα μανίκια των ρούχων μας και το ραδιόφωνο έπαιζε σε επανάληψη τα ίδια τραγούδια. Ο μεσημεριανός ήλιος έκαιγε από πάνω και τα τζιτζίκια διαμαρτύρονταν ρυθμικά.
Ο Μάρκος από την θέση του συνοδηγού δυνάμωνε την μουσική όταν έμπαινε κάποιο καλό κομμάτι στο ραδιόφωνο και την χαμήλωνε όταν άρχιζε να κάνει παράσιτα. Η Θάλεια, η Κατερίνα κι εγώ καθόμασταν στα πίσω καθίσματα· η Κατερίνα στη μέση, με απλωμένα τα πόδια, πίσω από το χειρόφρενο και εμείς οι δυο, πίσω από τον οδηγό και τον συνοδηγό αντίστοιχα. Ο Παύλος μπροστά προσπαθούσε να οδηγήσει με όση άνεση μπορούσε να έχει ένας αρχάριος οδηγός και πιο πίσω, στις δυο επιπλέον θέσεις του επταθέσιου αυτοκινήτου της οικογένειας του Παύλου, καθόταν στριμωγμένος ο Γιάννης, αγκαλιά με όλες τις τσάντες θαλάσσης και δύο φουσκωτά στρώματα.
«Έχε το νου σου μήπως δεις κάποια πινακίδα τώρα.» είπε ο Παύλος στον Μάρκο και χαμήλωσε τη μουσική.
Ο Μάρκος έριξε ένα προβληματισμένο βλέμμα στις οδηγίες της πλοήγησης του κινητού του και συνοφρυώθηκε. «Δεν μπορώ να καταλάβω...» μουρμούρισε. «Νομίζω ότι πρέπει να στρίψουμε δεξιά σε κάποιον παράδρομο, αλλά δεν βλέπω κανέναν παράδρομο.»
«Είσαι σίγουρος;» επέμεινε εκείνος. «Μήπως σου δείχνει κανέναν άσχετο χωματόδρομο;»
«Όχι... Απλώς λέει ότι ο δρόμος μας βρίσκεται σε 100 μέτρα περίπου και μάλιστα μας δείχνει να προχωράμε κανονικά προς αυτόν.»
«Μήπως είναι αυτός ο δρόμος που περάσαμε;»
Ο Μάρκος έκανε μια μικρή παύση και κοίταξε καλύτερα την οθόνη. «Όχι ρε,» κατέληξε «τον δρόμο που περάσαμε δεν τον δείχνει καν.»
Ο Παύλος αναστέναξε και έσφιξε τα χείλη του. Με ένα πρωτόγνωρα σοβαρό ύφος στο πρόσωπό του, κοίταξε προσεκτικά μέσα από τους καθρέφτες, βεβαιώθηκε ότι δεν ερχόταν άλλο αυτοκίνητο από πίσω και άναψε τα αλάρμ, ώστε να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου. Ύστερα, τράβηξε το χειρόφρενο και πήρε το κινητό στα χέρια του. «Φέρε μου εδώ...»
«Να, βλέπεις;» του έδειξε στην οθόνη ο Μάρκος. «Δείχνει ότι υπάρχει κάποιος δρόμος εδώ, τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε.»
VOUS LISEZ
É n o u e m e n t
NouvellesÉnouement (γαλλικά, ουσιαστικό): το γλυκόπικρο συναίσθημα όταν φτάνεις στο μέλλον και βλέπεις πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, χωρίς να μπορείς να το πεις στον παρελθοντικό εαυτό σου. [Αναλυτικότερη περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο]
