É n o u e m e n t

8. Η Λένα

«Ένα όμορφο κορίτσι σε ένα όμορφο σπίτι που κάθεται στον καναπέ σαν άντρας και στρίβει. Αυτή ειναι η φινέτσα σου.» έγραφε κάποιο σχόλιο μιας φίλης της σε μία φωτογραφία προφίλ που είχε από το 2014 και αυτή ήταν κατά πάσα πιθανότητα η περιγραφή που της ταίριαζε περισσότερο.

Ψηλή κοπέλα και εξαιρετικά αδύνατη, ξανθιά, με κυματιστά μαλλιά μέχρι τα μπράτσα και μεγάλα, καταγάλανα μάτια. Το πρόσωπό της είχε μια αθώα γλυκύτητα και κάθε φορά που χαμογελούσε δύο μικρά λακάκια έκαναν την εμφάνισή τους στα μάγουλά της. Τα φρύδια της ήταν τοξωτά και πλούσια, παρά την ανοιχτόχρωμη απόχρωσή τους και περιποιημένα στο ελάχιστο, αφήνοντας την φυσική ομορφιά τους να κυριαρχεί στην εικόνα της.

Μερικές φορές φορούσε ένα ελαφρύ μολύβι στο πάνω βλέφαρό της ή ένα σκουρόχρωμο κραγιόν στα χείλη της, αλλά τις περισσότερες φορές προτιμούσε να εμφανίζεται άβαφη, με όλα τα φυσικά χαρακτηριστικά της να τραβούν την προσοχή των γύρω της ούτως ή άλλως. Ήταν γοητευτική με τον δικό της μοναδικό τρόπο και είχε μία καταπληκτική φυσική ομορφιά που παρέπεμπε ανεπιτήδευτα σε ακριβοπληρωμένο μοντέλο.

Σαν προσωπικότητα ήταν ήσυχη· μια ήρεμη δύναμη, που μπορεί μεν να μην μιλούσε πάντα, αλλά η παρουσία της γινόταν αμέσως αντιληπτή στο χώρο. Φορούσε πάντα φαρδιά και σκουρόχρωμα ρούχα που κάλυπταν το λεπτοκαμωμένο σώμα της και άφηναν ίσα ίσα δύο-τρία σημεία ακάλυπτα για να δημιουργείται μια αιθέρια άποψη για το άτομο της. Δεν ήταν ποτέ προκλητική, ούτε θα την έλεγε κάποιος σέξι, αλλά ο καμιά φορά εκτεθειμένος ώμος της ή οι λεπτεπίλεπτες κλείδες της που ξετρύπωναν πάνω από τη λαιμόκοψη της μπλούζας της την έκαναν απλώς εξαιρετικά γοητευτική.

Όταν το είχε ανάγκη, τραβούσε το κάθισμά της λίγο πιο πίσω από το σχεδιαστήριο που ακουμπούσε, έστριβε διακριτικά και αργά ένα τσιγάρο και έπειτα το άναβε, αφήνοντας το να καίει ανάμεσα στα δάχτυλά της, όση ώρα εκείνη ήταν απασχολημένη με κάτι άλλο. Συνήθως έκανε κάποια σχόλια για τις εργασίες μας ή συμπλήρωνε την καθηγήτρια στις διορθώσεις που μας έκανε. Ήταν η βοηθός του μαθήματός της άλλωστε, και οι απόψεις της λαμβάνονταν πάντα υπόψη.

Το τσιγάρο έμενε πάντα εκεί, ανάμεσα στα δάχτυλα της, κάτω από το σχεδιαστήριο για λόγους διακριτικότητας, αν και ήξερε πως κανένας δεν θα της έκανε παρατήρηση γι αυτό και, όταν ένιωθε την επιθυμία να γευτεί λίγο από το δηλητήριό του, το έφερνε προσεκτικά κοντά στα χείλη της και ρουφούσε. Το πρόσωπό της παρέμενε ανέκφραστο, η προσοχή της ατάραχη και οι κάφτρες έπεφταν ανενόχλητες στο πάτωμα, μαζί με εκείνες της καθηγήτριας.