Η καφετιέρα στην κουζίνα έκανε τον χαρακτηριστικό ήχο που υποδήλωνε ότι στράγγιζε τις τελευταίες σταγόνες νερού από την αντίστοιχη υποδοχή της και μετέφερε τον θερμό και σκουρόχρωμο σαν άβυσσο καφέ μέσα στην τεράστια γυάλινη κανάτα που είχε μπροστά της. Πάνω της αναγράφονταν με μισοσβησμένους αριθμούς οι κούπες που θα μπορούσε η ποσότητα που περιείχε να γεμίσει, αλλά οι δόσεις που αντιστοιχούσαν ήταν μάλλον για ανθρώπους που δεν συμπαθούσαν τον καφέ ή απλώς ενδιαφέρονταν για ένα σφηνάκι καφέ. Εμάς οι δόσεις φαίνεται πως ήταν για τέσσερα άτομα, αλλά οι κούπες που περίμεναν στον πάγκο μόνο δύο.
«Ανακάλυψα μία άσπρη τρίχα!» είπα, εξετάζοντας τα μαλλιά μου στον καθρέφτη, όπως οι μανάδες μας, όταν γυρνούσαμε από το σχολείο σε καιρούς με συναγερμό για ψύρρες.
Εκείνος βγήκε από το υπνοδωμάτιο και κατευθυνόμενος προς τη κουζίνα, συνάντησε αναπάντεχα εμένα. Με κοίταξε με ύφος "τι βλακείες λες πάλι;" και συνέχισε την πορεία του.
«Αλήθεια!» βιάστηκα να δικαιολογηθώ. «Κοίτα!»
Δεν μου έδινε σημασία. Φαινόταν να τον απασχολεί ιδιαίτερα πολύ η προετοιμασία του πρωινού του καφέ και αδιαφορούσε για την πρωινή μου φλυαρία. Στάθηκε πάνω από την καφετιέρα σαν να ήθελε να της κάνει ανάκριση, με τις παλάμες του πάνω στον πάγκο, να στηρίζουν όλο του σώμα και με το βλέμμα του αρρωστιάρικα καρφωμένο και απερίσπαστο πάνω από την τελευταία σταγόνα καφέ που έπεφτε από το στόμιο του φίλτρου.
«Γερνάς!» είπε σοβαρά, αλλά περιπαικτικά.
Στριφογύρισα το βλέμμα μου σε ένδειξη αγανάκτησης και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου. Το μαύρο, τσαλακωμένο κοντομάνικο μπλουζάκι του, άτσαλα φορεμένο και τσακισμένο από τον ύπνο έπλεε γύρω από το αδύνατο σώμα του και σε ένα-δυο σημεία είχε χωθεί κάτω από τη γκρίζα, αθλητική του φόρμα.
«Τι μου λες βρε γέρο;» μουρμούρισα ειρωνικά. «Έχεις δει τα μούτρα σου;»
Χαμογέλασε ρουθουνίζοντας και γύρισε να με κοιτάξει, επιτρέποντας μου να δω με πλήρη καθαρότητα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του κάτω από το άρρωστο φως του φεγγίτη της κουζίνας. Προφανώς ένας εικοσάρης νεαρός δεν θα μπορούσε να δείχνει περισσότερο από την ηλικία του, αλλά ήξερα ότι κάτω από το αραιό, σκουρόχρωμο μούσι του, κρύβονταν μερικά πρώιμα χνάρια γήρανσης. Δυο αχνές γραμμές στο πλάι των ματιών του χαμογελούσαν μαζί με το χαμόγελό του και προσπαθούσαν να αποκρυψουν από τη χλωμάδα του φωτός του φεγγίτη την ακόμα παιδική διάθεση που είχε ως άτομο.
ESTÁS LEYENDO
É n o u e m e n t
Historia CortaÉnouement (γαλλικά, ουσιαστικό): το γλυκόπικρο συναίσθημα όταν φτάνεις στο μέλλον και βλέπεις πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, χωρίς να μπορείς να το πεις στον παρελθοντικό εαυτό σου. [Αναλυτικότερη περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο]
