You and I

Rozdział drugi

[dopiero teraz, przepisując ten rozdział, zorientowałam się, że autokorekta poprawiła mi 'John' na 'koń' i wszędzie zamiast 'John Deacon' było 'koń deacon' XD]

słowa: 2,7 tyś. +
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Myślisz, że mogę w tym iść?" Wyszłaś ze swojego pokoju, żeby pokazać się Johnowi, który przygotowywał kolację. Przyjęcie u Freddiego miało się odbyć dopiero za pare godzin, ale już się nim stresowałaś. Miałaś zamiar dobrze się zaprezentować, jednak nie byłaś przyzwyczajona do tego typu imprez i nie wiedziałaś, co powinnaś na siebie włożyć.

Gdy John cię zobaczył, przestał nagle mieszać spaghetti. Byłaś ubrana w klasyczną, czarną sukienkę, która ciasno opinała twoje ciało. Włosy spięłaś w lekki kok, a na usta założyłaś delikatną szminkę. Wyglądałaś dobrze. Bardzo dobrze- pomyślał John. Chciał ci o tym powiedzieć, ale przypomniał sobie, dla kogo się tak ubrałaś.

Dla Rogera.

Nagle przestało mu się podobać. Duży dekolt i ciasno opinająca sukienka były czymś, co Roger zdecydowanie lubił.  Wyobraził sobie jak przyjaciel będzie się na ciebie patrzył przez cały wieczór, i nie mógł powstrzymać się od kłamstwa.

"Trochę zbyt elegancko" wzruszył ramionami.

Wcale tak nie myślał, ale wiedział, co Roger będzie chciał z tobą zrobić, gdy zobaczy cię w tej sukience. Sama myśl o was wychodzących wcześniej z imprezy w wiadomym celu, łamała mu serce.

"Oh" westchnęłaś. Wydawało ci się, że dobrze wyglądasz, ale skoro John mówił, że nie, to nie. Ufałaś osądom przyjaciela bardziej niż swoim.

Weszłaś z powrotem do pokoju i ubrałaś się w strój, który był zdecydowanie wygodniejszy. W zwykłym t-shircie i spódniczce, czułaś się o wiele bardziej sobą. Jeśli Roger miał cie polubić, niech cię polubi taką, jaka naprawdę jesteś.

Zdjęłaś ubranie i położyłaś je na łóżku. Do wyjścia mieliście jeszcze sporo czasu i nie chciałaś się ubrudzić podczas jedzenia.

"Pomóc ci?" Zapytałaś, wchodząc do kuchni. Przyjaciel wydawał sobie świetnie radzić, ale musiałaś się czymś zająć, żeby przestać myśleć o przyjęciu.

"Oh, pewnie" uśmiechnął się. Każda okazja do spędzenia czasu z tobą, sprawiała mu radość.

Zaczęłaś odcedzać makaron, w czasie, gdy John zajął się przyprawianiem sosu. Patrzyłaś się z uśmiechem, z jakim skupieniem dodaje sól.

Żadne z was nie było dobre w gotowaniu, ale lubiliście to razem robić. Gdy byliście mali, rodzice pozwalali wam czasem na eksperymentowanie w kuchni, co nigdy nie kończyło się dobrze.

"Co?" Zapytał, widocznie zauważając, że go obserwujesz.

Zaczerwienił się, jak za każdym razem, kiedy wiedział, że to na nim skupiasz swój wzrok.