Geçen bir kaç ayın ardından yaz bitmiş, yerini sert rüzgarlı sonbahara bırakmıştı. Yapraklar yere düşmeye henüz başlamıştı ancak turuncu ve sarı etrafa hakimdi. Bu hüzünlü hava, aynı zamanda hüzünlü ruhlar da barındırıyordu.
Akrep ve yelkovan 9'da birleşirken, şirket binasındaki odada biri eşyalarını topluyordu. Hafif bir şarkı mırıldanarak dolu gözleri eşliğinde kişisel eşyalarını çantasına doldururken bu binada sahip olduğu anıları aklından teker teker geçiriyordu. Gruptan ayrılma haberinin yayımlanmasından henüz iki saat geçmişti ancak sosyal medya bu haberle çalkalanıyordu. Umursadığı söylenemezdi. Soyunma odasından çıkıp kapıda onu bekleyen arkadaşlarına baktı. Sıkıca sarıldıklarında hepsinin gözleri dolmuştu.
" Seni özleyeceğiz, kook." Jungkook da başıyla selamladı.
" Ben de sizi özleyeceğim, ağabeylerim." Dolu gözlerini kırpıştırdı.
" Sizden bin kere özür diledim, bana çok kızdınız özürlerim için ancak bu bana hiç bir zaman yeterli gelmiyor. Sizi yarı yolda bırakmışım hissiyatından bir türlü kurtulamıyorum. Ancak hepimiz biliyoruz ki, benim tek amacım kendi mutluluğumu bulmak. Buraya geldiğimde ufacık bir çocuktum, aslında hepimiz öyleydik. Hiç birimizin ne bir umudu vardı. Biz beraber büyüdük, umudumuzu da kendimiz yeşerttik. Beni siz büyüttünüz. Hepinizden teker teker öğrendiğim o kadar çok şey var ki, saya saya bitiremem. Ben şuan neysem ve kimsem, bu sizin sayenizdedir. Hakkınızı asla ödeyemem. Teşekkür ederim." Gözünden akan tek bir damla yaşı sildiğinde Seokjin omzuna vurmuştu.
" Ne olursa olsun, sen daima bizim maknaemizsin. Küçük kardeşimizsin. Mutlu olmadığını biliyoruz ve hiç birimiz mutluluğu aramaya çıktın diye sana kızmadık, kızamayız Jungkook. Bizim için en önemlisi, kendini iyi hissettiğin yerde olman. Ayrıyetten sakın unutma, yurdumuzun kapısı sana daima açık. Senden sadece bir telefon, bir mesaj, ve bir anahtar uzaktayız Kook." Tekrar ufak bir kucaklaşma gerçekleştirdiklerinde Jungkook artık gitme vaktinin geldiğini anlamıştı. Kapıdan çıkarken son kez arkasını dönüp ağabeylerine baktı ve gülümsedi. Doğru şeyi yaptığını hissediyordu.
...
Roseanne evinin kapısını açıp içeri girdiğinde bacaklarına atlayan Dobby'i kucağına aldı ve yanağına sulu bir öpücük bıraktı. Köpeği yere bırakıp üzerindeki tüyleri temizlerken ayağıyla kapıyı kapattı. Dobby kalçasını sallaya sallaya yatak odasına yürürken Roseanne'nin dikkatini orta sehpanın üzerindeki şeyler çekmişti. Oflayarak orta sehpaya ilerledi ve gördüğü şeyler ile gözlerini kıstı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Roseanne istemeye istemeye pasta'nın kenarına sıkıştırılmış notu eline aldı ve açtı.
" Merhaba Chaeyoung, uzun zaman sonra merhaba. Neden birden karşına çıktım diye düşünüyorsundur, haklısın ancak hepsinin bir açıklaması var. Belki sana göre saçma ancak benim için önemli açıklamalar bunlar. İlk görünüşte pastayı benim yapmadığımı düşüneceksin, ama yanılacaksın Chaeyoung. Çünkü yaklaşık 2 aydır bu pasta için pasta dersi almaya başladım ve evet, kendimi oldukça geliştirdim. Şeker hamuru bile yapabiliyorum artık. Çok beğeneceğime eminim, umarım yersin. Bu sefer içine tükürmedim, yemin ederim."
