Akyaka net bir yerdir. Ya sever oradan gitmek istemezsiniz ya da bir daha uğramazsınız. Çiçek isimleri verilmiş sokaklarında aşık olabilirsiniz mesela. Tabii bunun için, sizin onu sevdiğiniz kadar, Akyaka'nın da sizi sevmesi gerekir. O hâlde başlaya...
Ay ay ay geçen bölüme göre erken geldiiiik. Keyifler nasıl?
Satır arası yorumlarınızı bekliyorum ve ve VE yıldızlarınızı. Biliyorsunuz sınır koymak gibi bir adetim yok, hiç yapmadım. Yapmak da istemiyorum. Ama gözüm yaşlı öylece sizden bir bildirim bekliyoruNOSUBNAFNA yok ya ben duygusal bir konuşma yapamıyorum....
Twitter'da #Frezya etiketiyle attığınız her tweete bakıyor olacağım.
Çokça seviliyorsunuz. İyi okumalar dilerim:*
Can Koç, Gökyüzünü Tutamam
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gökdeniz Tozoğlu.
8. Bölüm: ❝Bir Dilek.❞
Bütün bir hafta yağmur dinmemişti.
Yağmuru sevmiyordum. Öğlen saatleri olmasına rağmen ürkütücü bir hava vardı etrafta. Gerçekten ürkütücü. Ombrofobim yoktu ama rahatsız hissettiriyordu böyle havalar.
Uyunalı da çok olmamıştı. Pencere kenarından ayrılıp burnumu çekerek yatağıma girdim, tüm günümü böyle geçireceğim aşikardı. Vücudum buz kesilmişti, göğüslerim acıyordu. Reglim gecikmişti, hem de ağrısıyla kıvranıyordum, bu daha da kötü hissettiriyordu. Şu anımı tanımlarsam dünyanın en boğucu sabahına uyanmıştım.
Siyah ojeli tırnaklarımı izlerken günler önce bedenime çöken dehşeti anımsadım. Düşüncelerim bulanıyordu ve kafamın içinde öyle şeyler dönüyordu ki kendimi dinlemek istemiyordum.
Deli miydi bu adam? Yiğit Ali Turan, zihnimle bana sinsi bir oyun oynuyordu. Düşünüyor, düşünüyor, düşünüyordum.
Abartma istersen, dedim kendi kendime. Abartma. Alt tarafı şey. Şey yani. İltifat.
"'Anılar insanın vücudunu içten içe ısıtan şeylerdir. Fakat aynı zamanda lime lime de edebilir.' der Haruki Murakami. Sana hangisi düştü?" dedi Asilzade. Gıcık olacağımı bile bile düz bir sesle konuşuyordu. Hayır, bana düşen yoktu. Konunun neden buraya geldiğini, cevabını verdiğimde nereye gideceğini anlamıştım ama anlamamak daha kolaydı.
Tutarsızlık vardı bilinçaltımda. Boş vermem gereken yerde bu kadar kafaya takmam normal değildi.
Çarşafı tekmeleyerek doğruldum, papatya çayı demleyecektim kendime. Bir de çikolata yiyecektim. Biraz şımarmaya ihtiyacım vardı. Mutfağa girdiğimde etraf topluydu ve buzdolabında bir not asılıydı.
