Stranger Love/Mileven

21-Już po nas

Coś strasznie uciskało moje ręce i nogi, przebudziłem się z bolącą głową i zupełnie nie wiedziałem gdzie się znajduję. To ciasne, ciemne pomieszczenie, są tu tylko jakieś kartony i worki. Podniosłem głowę i zauważyłem wszystkich moich przyjaciół. Jak dobrze.

-Mike! Już myśleliśmy, że nie żyjesz! -krzyknął Dustin na mój widok. Jak widać ocknąłem się jako ostatni. Co tu się w ogóle wydarzyło? Gdzie my do cholery jesteśmy?  Wszyscy byli związani tak jak ja. Grube liny coraz bardziej uciskały moje ręce i nogi. Dustin cały czas się wiercił i szukał czegoś w spodniach.

-Co do cholery?! Dustin! Czy ty cały czas miałeś przy sobie nóż?! -wykrzyknął Lucas a ja zorientowałem się, że mój przyjaciel wyciągnął z kieszeni mały lecz ostry nożyk.

-Ten nóż ratuje ci teraz życie więc módl się żebym nie podciął ci nim gardła, hm? -Dustin rozerwał swoje liny i podszedł do każdego z nas, omijając Lucasa.  -Stary! Żartowałem, rozwiąż mnie! -prosił go, ale ten nie ustępował.  -Poproś. -Dustin nabijał się z Lucasa.  -Proszę... -odpowiedział wywracając oczami. -Nie przekonałeś mnie. -kontynuował. -Proszę, Dustinku... -wtedy Dustin ustąpił, rozciął liny chłopaka i wszyscy byliśmy wolni.

-Co teraz? Drzwi są zamknięte. -powiedział Steve, zakładając ręce na biodra i czekając na odpowiedź.  -A czego się spodziewałeś Harrington? -dodała blondynka, wyśmiewając się ze swojego kolegi. 

-Spójrzcie! To wygląda jak przejście. -krzyknęła znowu Robin, wskazując palcem na małe kwadratowe drzwiczki, znajdujące się pod kartonami. Steve skoczył na nie i rzeczywiście okazało się, że za nimi kryje się jakiś korytarz ponieważ spadł na dół, szczęśliwie nie było wysoko. Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

-Jestem pieprzonym detektywem! -krzyknęła zadowolona z siebie dziewczyna i również zeskoczyła na dół. Reszta zrobiła to samo. Ja zeskoczyłem ostatni. Błagam El, bądź gdzieś blisko. Nie wiem co się tutaj dzieje. Korytarz był długi i bardzo przerażający, nie wyglądał jak piwnica w opuszczonym budynku na odludziu lecz jak jakaś tajna baza. Mnóstwo ogromnych metalowych drzwi i pełno kolorowych światełek.

-Co dalej Robin? -zaśmiał się Dustin pytając dziewczyny co mamy dalej zrobić, jak na razie dzięki jej instynktowi dotarliśmy najdalej. -Proponuję jakieś otworzyć. -wzruszyła ramionami a Harrington rzucił się na drzwi w celu wyważenia ich. Powtórzył to kilka razy, ale drzwi nie ustępowały, były bardzo mocne. Chłopak w końcu upadł na ziemię.

-Już myślałam, że nie skończysz... -dodała Robin i wcisnęła mały czerwony guziczek a drzwi natychmiastowo otworzyły się. Wszyscy staliśmy osłupieni i wpatrywaliśmy się w pomieszczenie pełne jakiś dziwnych płynów, narzędzi, komputerów. Bardzo dziwne... Przypomina jakieś laboratorium.  -Ale czad. -dziewczyna zaczęła oglądać wszystko bardzo uważnie. Później każdy z nas zaczął z ciekawością chodzić po laboratorium. Nagle rozległ się wielki huk. Gwałtownie odwróciłem się i zauważyłem, że na podłodze rozlany jest jakiś zielony płyn. Nie mam pojęcia co to jest, ale na pewno nie powinniśmy tego ruszać a tym bardziej rozwalać... Za całą sprawą stał  Steve, tłumaczył się, że strącił to przypadkowo plecakiem. Zaczął się totalny chaos, wszyscy zaczęliśmy panikować, uruchomiły się strasznie głośne alarmy a drzwi zamknęły się na dobre.

-No bo kto inny mógł to zrobić?! O mój boże Harrington, jesteś takim frajerem. -wrzeszczała Robin. -Przypominam, że to ty chciałaś z nimi pojechać, moglibyśmy teraz spokojnie nakładać lody a teraz zginiemy! -odpowiedział, ale ich sprzeczkę przerwał mężczyzna, który pojawił się przy drzwiach.

-Kim wy jesteście? -mówił ostrym tonem. Był wysoki i siwy, ubrany w długi biały płaszcz, za nim stało jeszcze dwóch postawnych mężczyzn z gigantycznymi broniami.

-Przyszliśmy w celach pokojowych! -palnął Dustin a mężczyzna zbliżył się do nas. -Zamknij się...-szepnąłem.  -Mówcie prawdę! Jak się tu znaleźliście?! -krzyczał nam prosto w twarz. -Sam chciałbym wiedzieć... -wymamrotał Steve a mężczyzna z całej siły uderzył go w twarz. -Steve! -słyszałem jedynie krzyk blondynki. -Zostaw go gnoju! -dodała a wtedy mężczyzna wydał polecenie żeby nas gdzieś zamknąć. -Nie!!! -krzyczałem najgłośniej jak mogłem, ale nie miało to sensu, w końcu jesteśmy gdzieś pod ziemią w jakimś cholernym laboratorium i kto wie czy tutaj nie zginiemy.

Siłą wepchnęli nas do jakiejś ciasnej klatki, ledwo się tam mieściliśmy, w pomieszczeniu było jeszcze więcej klatek, niektóre z nich były o wiele większe i wyposażone, tak jakby kogoś tam przetrzymywali. To miejsce również posiadało dużą ilość najróżniejszych dziwnych narzędzi, komputerów i innych rzeczy, których nie potrafię nazwać.

Mijały kolejne godziny, miałem tak bardzo dość,  cały zdrętwiałem, byłem spragniony i głodny. Niektórzy postanowili spać, bo nic innego nie mogliśmy tutaj zrobić. Cały czas rozglądałem się po pomieszczeniu, gdy usłyszałem jakąś rozmowę za drzwiami.

-Dobrze Jane, przejdziesz ostatni test i będziesz mogła odpocząć. Mamy małych intruzów, ale nie zwracaj na nich uwagi. Niedługo się ich pozbędę.  -tyle zdążyłem usłyszeć zanim dwie osoby weszły do pomieszczenia.

Nie mogę uwierzyć. To nie dzieje się naprawdę. Osobą, do której mówił ten mężczyzna była El, moja kochana El, w końcu ją zobaczyłem. Nie mogłem wydusić z siebie żadnego słowa, ale dobrze na tym wyszedłem ponieważ El pokazała bym się nie odzywał. Nie wiem o co tutaj chodzi, ale tak też zrobiłem. Siedziałem cicho przez następne kilka minut przyglądając się całej sytuacji, El musiała zakładać na głowę jakieś dziwne urządzenia i używać swoich mocy. W końcu mężczyzna wyszedł. Eleven została zamknięta w wyposażonej klatce, którą przyuważyłem już wcześniej.

-El... Czy oni robią ci krzywdę? -pytałem zmartwiony.

-Najpierw chce wiedzieć co wy tutaj robicie? Jak się tu dostaliście? -szeptaliśmy na odległość,tak by ten facet nas nie usłyszał.

-Uratujemy cię...Wrócimy do domu.  -powiedziałem z nadzieją w głosie i uśmiechnąłem się do niej.

-Stąd nie ma wyjścia. -dziewczyna posmutniała a po jej policzkach zaczęły spływać pojedyncze łzy. Nie mogłem już po prostu na to patrzeć, zacząłem walić w metalowe pręty, chcę być z nią. Wszystko na marne, to jasne, że nie dam rady się stąd wydostać.

-El, użyj mocy, przyjdę do ciebie. -szepnąłem, ale dziewczyna pokiwała przecząco głową i pokazała mi swoją rękę, na której widniała jakaś dziwna opaska.

-Jestem tutaj pod kontrolą, nic nie mogę zrobić. -spuściła wzrok i odwróciła się w drugą stronę.

Zupełnie tego nie rozumiem. Hooper twierdził, że El jest ze swoim ojcem. Tymczasem on okazuje się jakimś szalonym doktorkiem? W dodatku nie może używać mocy... Jesteśmy skończeni.

-W takim razie już po nas... -dodał Dustin.

------------------------------------------------------------------------------------------

Trochę zawaliłam ten rozdział, jest dość długi i trochę pomieszany, ale właśnie tak w mojej głowie miało wyglądać to spotkanie. Jednak przelane tutaj, nie brzmi już tak fajnie. No cóż, nie zawsze moje rozdziały są jakieś super. Oczekujcie na więcej, póki mam wenę.