Remember Me

Hoofdstuk 12

Mijn status momenteel is: depressief.

Ik lig letterlijk in mijn pyjama in mijn bed met Netflix en veel eten te huilen om de Titanic.

"WISSEL DAN OM OP DAT STOMME STUKJE HOUT?!" schreeuw ik naar mijn laptop.

Ughh, ik ben echt een wrak.

*klop klop* "bìnnen" roep ik met een voice crack en een spastisch einde.

"Hey schat" zegt mijn moeder terwijl ze mijn kamer binnenstapt.

Ze gaat op mijn bedrand zitten en zet mijn laptop op pauze.

"Hey!" roep ik verontwaardigt.

"Wij gaan even praten, je zit al veel te lang op deze kamer. En dus ga je me nu vertellen wat er aan de hand is"

Het is inmiddels al weekend, en voor de gene die het wat interesseren. Noor kwam me niet meer ophalen, ik zat alleen in de les, ik zat alleen in de pauze, ik werd door mijn vrienden genegeerd, ik werd door Aiden genegeerd en Mara liet me ook niet bepaald met rust.

Kortom, ik was en ben lonely.

"Er is niks" zeg ik snel.

"Jawel, ik ben je moeder, ik merk dat wel"

"Oke, uhm..." begin ik.

"Ik heb ruzie met ongeveer wel iedereen" zeg ik bedroefd.

"En nu?" zegt ze.

Wat nu? I don't know. Mezelf in een raker stoppen en naar Pluto vliegen om daar opnieuw te beginnen met mijn leven, en doen alsof alles nooit is gebeurd?

"Weet ik niet" zeg ik maar.

"Kom op Olivia, ga het goed maken. Denk je dat ik nooit ruzie heb gemaakt met mijn vriendinnen? Oh met je vader? Een relatie zonder ruzie is niet gezond, dat hoort erbij, dat maakt de band sterker" zegt ze serieus.

Wauw, ik wist niet dat mijn moeder met zo'n diepe woorden kon spreken. Maar ze heeft wel gelijk, ik moet mijn fouten fixen. Niet de lafaard spelen, en er op afstappen. Ja! Dat ga ik doen! JAA IK KAN DIT!

"Olivia? Voel je je nog goed?" vraagt mijn moeder bezorgd.

Oh, ik was waarschijnlijk lang aan het nadenken en moeilijke gezichten aan het trekken. Gebeurt wel vaker.

"Oh ja het gaat goed, bedankt mam" en ik knuffel haar.

"Geen probleem schat. Kom ga douchen, ik ruik je hier" zegt mijn moeder terwijl ze vies kijkt waardoor ik moet lachen.

Als ik een emotioneel wrak ben, denk ik alleen aan eten en niet aan bijvoorbeeld mij hygiene dus.

-maandag op school-

Het is eenmaal pauze en ik ben weer genegeerd, ik heb gelukkig wel een 'hoi' gekregen van mijn vrienden. Maar verder niks, maar dat snap ik wel.

Ik sta ongemakkelijk aan de ingang van de aula, het is ineen keer veel moeilijker om op mensen af te stappen. En ik zit te denken aan zaterdag, terwijl ik na het douchen in de spiegel aan het oefenen ben.

-flashback-

"hallo Noor, zou ik U mogen spreken?"

"YO NOOR! ALLES KITSSS!

"Hey people, ik ben het Olivia de bitch, ja die, die meid die jullie heeft gekwetst, aangenaam"

Ughh waarom is dit zo moeilijk.