Remember Me

Hoofdstuk 16

*POV Olivia*

Wie was die knappe maar mysterieuze jongen?

Ik krijg flitsen van, herinneringen lijken het wel, te zien en ik weet weer wie die jongen is.

Aiden, de 'badboy' van de school. Wat moest hij dan weer hier, wedden dat hij degene is de me heeft aangereden.

''Noor'' zeg ik stil.

''ja?'' antwoord ze vragend terwijl ze haar wenkbrauw optrekt.

''die jongen'' begin ik.

Haar ogen lichten op en ze gaat rechter zitten. Nou, ik snap dat het goed is om iets te herinneren maar zo enthousiast. En zeker om zo'n misvormde aardappel is wel erg overdreven.

''was dat Aiden?'' zeg ik beetje twijfelend met een vleugje walging.

''ja! Dus je herinnert hem'' zegt ze blij.

''ja'' zeg ik terwijl ik haar raar aankijk. Heeft ze een crush op hem ofzo, want dan is ze echt koekoek geworden.

''hoezo kijk je zo?''

''Noor, hij is de grootste klootzak ooit. Maar als jij een crush op hem hebt ben ik het daar eigenlijk niet mee eens, maar ik steun je volledig''

''Olivia" zegt ze twijfelend alsof ze niet weet wat ze moet zeggen. ''uh, ik eh, ga even naar je ouders'' en ze loopt snel naar de gang.

Ik ga rechtop zitten en kijk door het raam in mijn kamer, waardoor ik een beetje in de gang kan kijken. Ik zie Noor ze iets uitleggen terwijl hun gezichten steeds meer betrekken. Ze kijken elkaar aan en gaan in een discussie. Ik zie ze weglopen en Noor deze kant opkomen.

Ze mag niet merken dat ik heb meegekeken, dus ik pak het eerste 'interessante' ding wat een pen is.

''made in China, nou nou zeg, alles wordt tegenwoordig in China gemaakt. Dat is echt niet goed voor het milieu'' zeg ik hard terwijl de pen bestudeer.

Ik kijk op en zie Noor me spastisch aankijken.

''he Noor, jij ook hier?'' zeg ik verrast.

''Olivia, gaat alles nog goed?'' zegt ze terwijl ze aan mijn hoofd voelt.

''ja hoor'' en ik glimlach lief naar haar.

*POV Aiden*

"Hoezo niet" roep ik door de telefoon.

"Aiden, het kan gewoon niet. Ze zal verward raken en waarschijnlijk zal ze zich schuldig voelen en we willen niet dat ze in een relatie zit waar ze zich niet comfortabel voelt".

Ik ben met de ouders van Olivia aan het bellen, over hoe het nu verder moet. Ik snap dat we haar niet kunnen vertellen hoe het tussen ons zat, maar ik wil het gewoon niet geloven. Ik houd van haar. Zoveel.

"Oke" zeg ik met tegenzin, goei er gauw een 'doei' achteraan en hang op.

Ik neem een snelle douche, waar ik niet van kan genieten, en ga in bed liggen. Denkend staar ik naar het plafond.

Als het zo niet kan, moet ik het zelf doen. Ik moet ervoor zorgen dat ze weer verliefd wordt op mij. Het is eerder gebeurd, dus het zal nu ook wel lukken toch?

Ik draai me om en val met een onrustig gevoel in slaap.

Ze glimlacht naar me en veegt een plukje haar van haar gezicht door de wind. Ik kijk naar haar en zie dat ze op de straat voor haar huis staat.

Ik roep haar naam maar ze blijft glimlachen. Ik kijk links en zie een auto aankomen rijden. Ik roep haar naam harder maar ze doet niks. Ik ren naar haar toe maar mijn benen gaan te sloom, de auto raakt haar maar ze verdwijnt in stof. Ik kijk om me heen maar ik zie niks.

Ik steek de straat verder over en sta voor haar huis. De deur staat met een kiertje open en ik ga naar binnen. Daar staat ze, in die mooie rode jurk die haar rondingen perfect laat uitkomen. Ik zeg haar naam en ze draait zich om.

Haar gezicht zit onder het bloed, en haar benen zijn helemaal kapot. Ze kijkt me vragend aan. "Wie ben jij?" zegt ze vol afschuw en ze kijkt naar mijn handen. Bloed, ze zitten onder het bloed. "Olivia... ik" haper ik. Ze schud haar hoofd en draait zich om.

Ik schrik wakker en kijk verward om me heen. 05.39 zegt mijn wekker. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd af en stap m'n bed uit.

Vermoeid rijd ik de parkeerplaats van school op. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie de wallen mijn gezicht bedekken. Ik wrijf nog even in mijn ogen en stap de auto uit.

Ik krijg rare blikken toegestuurd maar na een paar dreigingen stoppen die.

Iedereen op school heeft een mail gekregen over Olivia, en dat we niks over het 'verleden' mogen vertellen bla bla bla.

Ik open mijn kluisje en flikker wat boeken erin. Dan komen er twee hoofden boven mijn kluisje uit. Ethan en Zack, twee goeie vrienden van mij. "Hoe gaat het met je?" Vraagt Zack. Ik kijk op en hun gezichten betrekken. "Ik zie het al" zegt Ethan.

Ik gooi mijn kluisje dicht en loop richting mijn lokaal. Zodra ik de eerste trap ben opgelopen hoor ik een lach, de mooiste die ik ooit heb gehoord. Ik kijk naar haar en zie nog iemand bij haar staan.

Wat ik zie maakt me zo boos en ik storm op ze af.

*POV Olivia*

Aiden pakt Daniël, was zijn naam geloof ik, bij z'n kraag en duwt hem tegen de muur.

"Wat the fuck Daniël!" Schreeuwt hij in z'n gezicht.

"Aiden! Laat hem los!" Probeer ik maar hij reageert niet.

Ik trek aan zijn schouder maar hij laat niet los. Wat een kleuter man. Ik pak zijn kin en draai zijn gezicht naar mij toe. Zijn gezicht, het ziet er vreselijk uit. Nou, hij heeft een zware nacht gehad pff.

Hij kijkt me voor even droevig aan, maar daarna neemt de woede weer over in zijn ogen. Hij trekt mijn handen los en stormt weg.

Daniël staat op en klopt zijn shirt af.

"Wat was dat?" Vraag ik.

"Ik heb geen idee" hij stopt met praten en kijkt voor denkend zich uit.

Hij wordt wakker uit zijn dagdroom en schudt zijn hoofd. "Maar goed, zullen we naar wiskunde gaan?"

Ik knik en we lopen aan. Daniël heeft zich net voorgesteld en hij is echt aardig. En ook best wel knap.

—————————————-
Nou 1030 woorden top man.
En het duurde weer 4 decennia's voordat dit hoofdstuk kwam.
Maar goed, hopelijk was het hoofdstuk leuk! (:

Byee xx