အခန္းထဲသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္း ဝင္ေရာက္လာၿပီး ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္ေနေသာ ေဇယ်ကို ျမင္ေတာ့ ေႏြဦး စျပန္ေလသည္။"ေဟ့....လံုးခ်င္းအင္ယာေလးေရ...အေမာတေကာပါပဲလားကြ။ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ေတာင္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ မေသခ်ာဖူးဆို...အခုေတာ့...ဟင္း...ဟင္း..မ႐ိုးေတာ့ဘူးေနာ္ ေကာင္ေလး..."
"ဟာ...အစ္မကလည္း...ေနာက္ေနျပန္ၿပီ။ ေကသီ့ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္တုန္းက က်ေနာ့္ကို လာေတြ႔တဲ့ ဧည့္သည္႐ွိတယ္ဆိုလို႔ အလုပ္ကိုေတာင္ ခန္႔ကိုတို႔နဲ႔ လႊဲထားခဲ့တာ။ ဒီေရာက္လည္း ေရာက္ေရာ ဧည့္သည္က ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီဆိုလို႔ အားနာစရာႀကီးမို႔လို႔ ျမန္ျမန္ေျပးလာတာပါဗ်ာ..."
မေရႊစင္ထိုင္ခဲ့ေသာေနရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ေဇယ်ေျပာလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ေျပးလာရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ နဖူးျပင္ေပၚတြင္ တြဲလြဲခိုလာၿပီျဖစ္ေသာ ေခြၽးစက္တို႔အား လက္တစ္ဖက္ကို အသံုးျပဳရင္း ေျခာက္ေသြ႔ေစလိုက္သည္။
"အစ္မက ဘာေျပာမိလို႔လဲကြယ္။အဲ...အိုးမလံုတဲ့သူေတြကေတာ့ မေမးတာေတြကိုလည္း ဇြတ္ေျဖေနျပန္ၿပီေပါ့ေနာ...။"
ေမ့ဘက္သို့ လွည့္ကာ ေထာက္ခံတယ္မို့လားဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ိုးနွင့္ ျကည့္ျပီးေနာက္ ေဇယ်အား ေခြၽးသုတ္ရန္ တစ္႐ွဴးစတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကမ္းေပးလိုက္ရင္း ေႏြဦးထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။
"ကဲပါ...ကဲပါ...အဲဒီ မ်က္ႏွာႀကီးကို စူပုတ္မေနပါနဲ႔ေတာ့....ကိုယ့္အစ္မက ခင္လို႔စတာပဲကို...ေဇယ်လည္း ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာလိုက္ၾကဦး...လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပါ့ေနာ...အစ္မ အလုပ္သြားလုပ္လိုက္ဦးမယ္။"
ေဇယ်ေသာက္ရန္ ေရတစ္ဖန္ခြက္ကိုထည့္ေနရင္း ေႏြဦး စကားေျပာေနေလသည္။ ေရဖန္ခြက္ကို ေဇယ်ေ႐ွ႕တြင္ ခ်ေပးၿပီးေနာက္တြင္ ေရႊစင္ေဖ်ာ္ေပးထားေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကိုယူကာ ေႏြဦး အခန္းျပင္သို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။ထို႔ေနာက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လာရင္း အေပါက္ဝမွ ေခါင္းျပဴကာ ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေႏြဦးစကားေျပာလာေလသည္။ေမ စကားေျပာရန္ျပင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ေႏြဦး၏ ေခါင္းအား ဘြားခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္မို႔ ေမ တစ္ခ်က္တုန္သြားသည္ကို ၾကည့္ကာ ေႏြဦး ရယ္လိုက္ေလသည္။

YOU ARE READING
နားစြင့္ ၾကားဟန္ ရင္ခုန္သံ
عشوائيျမတ္ႏိုးမႈဆိုတာ စကားလံုးေတြသံုးၿပီး ေျပာျပဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ထားတဲ့ ေမာင့္ႏွလံုးသားရဲ႕ တီးတိုး စကားဆိုသံကို နားဆင္ခဲ့မိရင္....