My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk achttien:

POV Heather

Ik word wakker van de geur van bloed. Ik ga rechtop zitten en merk meteen dat er wat aan de hand is, want Hannah voelt onrustig in mijn hoofd en de sfeer om me heen staat gespannen, alsof er elektriciteit knettert in de lucht. 

Ik spring uit bed en kleed me zo snel mogelijk om. In niet meer dan een T-shirt, een spijkerbroek en mijn gympen loop ik de kamer uit. Waar is Alex? 

Op de gang kom ik Kate tegen, met paniek op haar gezicht. Ze grijpt mijn arm vast en begint me mee te sleuren. 

"Wat is er aan de hand?" vraag ik ongerust aan haar via de mindlink. "Rogues, ze zijn ons gebied in gekomen. Ik moet u in veiligheid brengen." legt ze kortaf uit, gefocust op haar taak. 

We lopen de trappen af, de verlaten gangen door, de straat op. Overal rennen mensen en wolven. Wanhopig proberen ze hun geliefden in veiligheid te brengen. 

"Waar zijn Alex en Ryan? En de Luna en Alpha?" vraag ik terwijl ik achter haar aan ren. 

"Onze mates en de Alpha zijn de roedel aan het beschermen. Ik breng je nu naar de Luna." legt ze uit en ik kan zien dat ze uitgeput begint te raken.

We rennen langs de bakkerij, die in vlammen opgaat. Abrupt blijf ik staan.

Ik ruik een de geur van angst. 

"Wat doe je? Je moet hier weg!" zegt Kate in mijn hoofd. "Er zit iemand daarbinnen, Heather." zegt Hannah tegen me. 

De bakker komt naar buiten gerend. "Mijn dochter!" roepen zijn lippen. Ik maak kort oogcontact met Kate, die haar hoofd schudt. Ik haal diep adem, ondanks de as in de lucht en ren naar binnen.

Ik geef Hannah volledige controle en sprint naar de achterkant van de winkel. Ik ren het normale huis binnen en klim de half afgebrokkelde trap op. Ik zie bijna niks door al het vuur, maar dat doet me niks. De geur van het as en het vuur maken het me moeilijk om haar geur te ruiken, maar ik vang een vage glimp op van haar. 

Ik duik weg van een stuk dak dat instort. Ik voel een hete pijn ontstaan op mijn kuit, maar ik negeer het. Ik klem mijn tanden op elkaar en steek mijn neus in de lucht. Ik kuch even, maar ik ga toch door. 

Waar zit ze toch?!

Ik vang haar geur weer en ren de kamer links van me binnen. Ze zit ineengedoken in een hoekje, bijna volledig omringd met vuur. Ik duik naar haar toe en grijp haar hand vast. "Volg me, niet loslaten." zeg ik tegen haar via de link. Met grote ogen kijkt ze naar me op en knikt. 

Hoestend en proestend komen we buiten, waar het meisje meteen omhelst wordt door haar vader. 

"Ga je Alpha en je toekomstige Alpha helpen om je roedel te verdedigen, dat is je plicht. Ik neem haar mee. Ze zal veilig zijn bij mij." zeg ik met een nieuwe soort kracht in mijn stem. Ik kan het voelen branden in mijn keel, een ander soort branden als van het as. 

De kracht in mijn stem is hoop. Het is de gave van de Luna, ze geeft hoop. 

De bakkers gezicht wordt serieus en hij knikt. Hij geeft zijn dochter nog één stevige knuffel en rent dan in wolvenvorm naar het gevecht toe. 

Het meisje pakt mijn hand stevig vast en rent met ons mee naar de veiligheid. 

~~~~~~

Told ya ;)

~~~~~~