Hoofdstuk zesentwintig:

1.2K 43 7
                                    

POV Alex

Ik zit aan mijn bureau. Ik heb mijn telefoon tegen mijn oor gedrukt en staar terwijl ik luister naar de stem van Simon naar de stapel papieren voor me. 

"Zoiets kun je gewoon niet maken. Al helemaal als Alpha niet. Je kunt niet je eigen leden vervolgen en vermoorden omdat ze zijn weggelopen. De hele manier hoe hij handhaaft kan niet. We moeten hier iets tegen doen, maar ik kan dat niet alleen." zeg ik wanhopig tegen Simon. 

Ik hoor hem zuchten aan de andere kant van de lijn. 

"Ik begrijp het, maar de packs waar jij het tegenop wilt nemen zijn sterker als jij en ik bij elkaar. Ik kan mijn eigen pack niet in gevaar brengen." zegt hij op een serieuze toon. 

"Daarom heb ik aan Sander gevraagd of hij ons wilt steunen. Met z'n drieën maken we een kans, Simon." 

"Het spijt me, Alex. Je vader was een goede Alpha, en ik weet zeker dat je ook zult doen wat goed is. Maar hierbij kan ik je gewoon niet helpen." 

Biep

Ik smijt mijn telefoon gefrustreerd door mijn kantoor. Ik kijk met een verbeten gezicht naar het schilderij van mijn vader, die aan de muur hangt. 

De deur gaat open en de zoete geur van mijn mate dringt mijn neus binnen. Ik kan gewon voelen hoe de spanning een beetje van mijn schouders trekt, alleen al door haar aanwezigheid. 

Het is echt geweldig wat voor werking Heather op me heeft. 

Haar hoofd verschijnt door een gleuf van de deur. 

"Gaat het?" gebaart ze. "Ik hoorde een knal." voegt ze toe. 

"Ja het gaat, nee Simon wilt niet helpen." gebaar ik terug. 

"Weet je zeker dat ik je niet kan helpen?" vraagt ze terwijl ze op mijn schoot gaat zitten. 

Bijna automatisch leg ik mijn handen op haar heupen. 

"Nee, je helpt me het best door niet in de weg te lopen." zeg ik tegen haar terwijl ik een kus op haar mond druk. 

"Ryan en ik zijn er om je te helpen. Laat ons dan ook helpen." zegt ze eigenwijs. 

"Heather, wil je helpen? Ga dan alsjeblieft naar het dorp en kijk wat de pack nodig heeft." ik weet dat ze me er niet echt mee helpt, maar dan stopt ze misschien met zeuren. 

Ze zucht en staat op. Ze kijkt nog even kort achterom, maar verdwijnt dan door de deur. 


POV Heather

Ik ben er klaar mee dat hij ons niet laat helpen. En nee, ik ga niet naar het dorp. 

In plaats daarvan loop ik naar Ryans kantoor, die vlak bij die van Alex is. 

"Ryan, ik heb je nodig." gebaar ik naar Ryan, die verveeld met zijn hand onder zijn hoofd poppetjes op een papiertje aan het tekenen is. 

"Gaan we eindelijk wat doen?" vraagt hij hoopvol. "Ja, ik wil dat je me naar de Staru en de Oliveira Pack brengt. Bel ze en zeg dat ik een middagje thee wil drinken met de twee Luna's in de stad." 

Ryan glimlacht tevreden en pakt zijn sleutels van zijn bureau.

"Laten we gaan, Luna." 

 ~~~~~~

De 100 votes en de 1.1k views maken me echt blij XD

*Sidenote ongeveer twee jaar later:* nog steeds superblij met iedereen die het leest, ik had niet verwacht dat ik zoveel views zou krijgen! Dank jullie wel daarvoor <3 

Ik heb inderdaad al een paar comments gekregen waarin ik een schrijffoutje hebt gemaakt over dat Heather iets hoorde, ik ga het alleen niet veranderen omdat ik dit verhaal heb geplaatst voor mijn lol en er verder niks meer mee ga doen. Het staat online zodat iedereen ervan kan genieten en het kan gebeuren dat ik hier en daar per ongeluk een foutje heb gemaakt! 

-Roxy

~~~~~~


My Deaf Mate (Voltooid)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu