My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk achtendertig:

POV Alex

Ryan en ik lopen richting het grote packhuis van de Mooncrust Pack.

We reden een stukje door het territorium van de pack heen, maar het stelt weinig voor. Niet veel mensen lopen rond, en de mensen die er rond lopen zien er mager, somber en bangig uit. Ze werken waarschijnlijk op de grote landbouwvelden bij de zuidelijke grens van het territorium. Er groeien vooral veel groentes en bonen. 

Ryan en ik hebben er mensen bezig gezien op die velden, maar ze worden behandeld als slaven. Ze moeten werken tot ze uitgeput zijn en erbij neervallen, zelfs als dat gebeurt worden ze gewoon weer door mannen in uniform omhoog getrokken en geslagen tot ze verder gaan. 

Ik begrijp meteen waarom Heather en haar vader hier weg wilden.

Een man van rond de dertig staat met een brede glimlach en open armen bij de deuren. 

Ik kan bijna niet geloven dat het de broer van Eric is, maar als ik dichterbij kom zie ik een overduidelijke gelijkenis. 

"Welkom, welkom! Ik ben Evan, mijn broer vertelde al over jullie." zegt hij vrolijk terwijl hij ons allebei een hartelijke klop op onze schouder geeft. 

Ryan en ik wisselen een verwarde blik met elkaar. Wat we buiten zagen verwachten we wel, wat we nu zien totaal niet. 

Ik had persoonlijk gedacht dat Erics broer net zo zijn als hijzelf. Chagrijnig, ongeduldig en hartstikke ongesteld 24/7. 

Maar deze gozer is compleet anders. 

We lopen de grote hal binnen, waar een vrouw met blond haar en een net zo sombere uitdrukking als haar mensen, staat te wachten. 

"Welkom in huize Cooper." zegt ze en ze forceert een glimlachje, maar haar grijze ogen verraden haar. 

"Dit is de Luna en mijn mate, Samantha. Zij zal jullie naar jullie kamers begeleiden. Jullie zijn vast uitgeput van de reis." lacht Evan.