My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk achtentwintig:

POV Alex

"Je hebt wat gedaan?!" roep ik verbaasd uit wanneer ik hoor wat Heather en Ryan uitgespookt hebben. 

"Ze heeft gedaan wat ze moest doen, als Luna." antwoordt Ryan serieus. "Je mag geholpen worden, Alex. Het is hartstikke normaal om iets niet alleen te kunnen en om hulp te moeten vragen." gaat Ryan verder. 

"Alex, Ryan, het is gebeurd. We zullen vanzelf weten of het geholpen heeft of niet." gebaart Heather. 

Ik mompel iets niet zo aardigs. 

Op dat moment gaat mijn telefoon. 

Ik gris het ding chagrijnig uit mijn zak.

"Wat?" sneer ik. 

"Het is Simon." zegt een stem aan de andere kant van de lijn, "Ik wil mijn verontschuldigingen aanbieden en melden dat ik met mijn pack bij je sta. Miya heeft me alles verteld. Als ik had geweten dat het zo zat had ik meteen ja gezegd." 

Ongelovig staar ik Heather en Ryan aan. 

Ik druk de telefoon tussen mijn hoofd en mijn schouder. "Dit is nog niet afgelopen." gebaar ik naar die twee, maar het enige wat ze doen zijn glimlachen en elkaar een high five geven. 

Later krijg ik nog een telefoontje van Sander, die me hetzelfde verhaal verteld. Ook hij zegt dat hij aan onze kant staat. 

Ik ben nog steeds chagrijnig als ik s' avonds naast Heather lig. 

"Ik zou wel willen zeggen dat het me spijt, maar ik kan niet liegen tegen mijn mate." zegt Heather via de link tegen me. Ze grinnikt en gaat met haar handen door mijn haar. "Je hebt echt zo'n mazzel dat jij het bent." zeg ik. 

"Ik gok zo maar dat ik het dan maar goed moet maken hè?" ze lacht schijnheilig. 

"Oh ja, ja." ik grijns breed. Precies wetend waar ze heen wilt.

~~~~~~

SORRY SORRY SORRY SORRY 

Ik heb het zo druk en ik ben op dit moment bezig met zo veel verschillende dingen tegelijk. Maar hier heb je in ieder geval iets. Het is niet veel, maar ik beloof dat zodra ik tijd heb ik ermee aan de slag ga.

-Roxy

~~~~~~