My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk zesendertig:

POV Alex

Ik stamp richting de vergaderruimte, waar iedereen al op me wacht. 

"Het spijt me dat ik zo laat ben." zeg ik terwijl ik de deur open zwaai en naar mijn plek aan het hoofd van de tafel loop. Ik ga zitten en werp een vlugge blik op Heather. Ze geeft me een kleine, bijna onzichtbare glimlach. 

"Welkom allemaal, ik heb jullie bijeen geroepen om het probleem van de toenemende rogue's te bespreken." ga ik verder. Ik negeer de afkeurende blik die Eric Heather geeft. 

"Ze nemen in grote aantallen toe. Sommigen hebben onze pack al aangevallen, anderen liggen waarschijnlijk op de loer. Kortom, ze zijn een gevaar voor onze packs." leg ik uit. Simon en Sander knikken instemmend, maar Eric lijkt niet onder de indruk. 

"Deze rogue's zijn niet mijn probleem. Ik heb al eerder gezegd dat ik me hier niet mee ging bemoeien. Waarom nodigde je me echt uit voor deze bijeenkomst?" vraagt hij argwanend. 

"Waarom zie jij de rogue's niet als een probleem?" onderbreekt Simon hem. "Ze zijn net zo'n probleem voor jou als voor ons, of is er iets wat wij niet weten?" gaat hij verder. Sander kijkt met een licht geamuseerde blik van Eric naar Simon. 

"Ik weet waar deze rogue's vandaan komen, als dat is waar je op doelt. Ze komen van de veroverde packs van mijn broer, waar jullie ook al van gehoord hebben." Eric grijnst breed en gemeen. 

"Ik weet van Heathers vader, die hier schuilt achter jullie ruggen omdat jullie denken dat jullie o zo sterk zijn samen. Jullie denken zelfs dat jullie mijn broer en ik omver kunnen werpen." 

Heathers ogen vergroten verbaasd, maar ik forceer mezelf om rustig te blijven. 

"Dat klopt helemaal, Eric. Simon, Sander en ik bedachten ons dat zeker." sarcastisch rol ik mijn ogen. 

"Kom op. Ik wist dat je laag van ons dacht maar dit, dit is gewoon ronduit beledigend. Hoe stom denk je dat we zijn?" ik doe mijn best om zo zelfverzekerd mogelijk te klinken. 

"We hebben je niet bijeengeroepen omdat we een oorlog willen beginnen, maar omdat we een bondgenootschap willen met jou en je broer, Evan." 

Heather, Simon en Sander kijken me met verbaasde gezichten aan, maar ik reageer niet. Ik blijf oogcontact houden met Eric. 

Hij lijkt even ontdaan en op zijn voorhoofd ontstaat een frons. 

"Ik zal het bespreken met Evan." bromt hij uiteindelijk. Ik glimlach zelfvoldaan en knik.

"Mooi, ik kijk er naar uit om hem te ontmoeten en dit verder te bespreken." 

En hem op zijn bek te slaan voor wat hij mijn mate en mijn familie aandeed.

Ik sta op van mijn stoel en knik naar de rest. 

"Bedankt voor het komen allemaal. Ik wens jullie een fijne reis terug." zeg ik voordat ik samen met Heather weer wegloop. 

Op ons kantoor kijkt ze me verward aan. 

"Waarom stelde je een bondgenootschap voor?" vraagt ze aan me via de link. 

Ik glimlach en streel met mijn hand haar onderarm. Ze zucht even kort en kijkt me in de ogen aan. 

"Houd je vrienden dichtbij, en je vijanden nog dichterbij." zeg ik. "Ons plan gaat door, vertrouw me. Ik moest alleen even improviseren." zeg ik geruststellend tegen haar. 

"Ik vertrouw je, maar alsjeblieft, wees voorzichtig. We spelen hier met levens." zegt ze, een bezorgde frons op haar gezicht. 

Ik pak haar bij haar schouder en draai met mijn andere hand haar gezicht naar me toe. 

Voorzichtig geef ik haar een kus op haar mond. 

"Vertrouw me maar gewoon, net zoals je me vertrouwde op onze bruiloft."