My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk tweeëntwintig:

POV Heather:

Had ik al verteld dat Alex zowat uit elkaar viel toen hij me zag in die jurk? Ik was zo zenuwachtig, iedereen was er, bijna de hele pack. Ik kon niks horen van het eerste gedeelte, omdat de ceremonieleider met zijn rug naar me toe stond en ik zijn lippen niet kon lezen. Toch was het zo speciaal. Ondanks de bedrukte sfeer van alle moorden en verliezen was het toch een bijzonder moment. Onze pack gaat een nieuw tijdperk in en we beginnen een nieuw hoofdstuk. Ik hoop dat dit hoofdstuk minder duister zal zijn dan het vorige.

Het is mijn beurt om wat te zeggen, ik heb geoefend met het hardop uitspreken van mijn prachtige, hopelijk niet te lange, speech.

Ik loop naar voren en maak kort oogcontact met het publiek, dat in stilte (niemands lippen bewegen) toekijkt. Ik adem diep in en uit en recht mijn rug. Ik verzamel alle moed die ik in me heb. 

"Ik weet dat ik niet perfect ben, en zeker niet de sterkste Luna die jullie zullen hebben. Ik kan inderdaad niks verstaan en ik ben doof, maar dat weerhoudt me er niet van om er niet dag en nacht voor jullie te zijn. Ik zal mijn zwakte als mijn kracht gebruiken en ik zal alles wat in mijn macht ligt doen om jullie niet teleur te stellen." 

Ik adem weer scherp in en maak oogcontact met Alex, die naast me komt staan. Hij legt zijn hand losjes op mijn onderrug en glimlacht liefdevol naar me. 

Hij is zo anders dan een paar weken geleden. Dat mijn leven zo erg verandert is, op goede manieren en slechte. 

Dan zie ik een gezicht in de menigte waarvan ik nooit had verwacht had dat ik die ooit nog zou zien. 

POV Alex

Ze staat er zo prachtig en moedig bij. Ik kan alleen maar trots zijn. 

Als ik naar haar toe loop en haar voorzichtig aanraak op haar rug, leg ik alle liefde ik voor haar voel in de glimlach die ik haar geef.

"Het is elke keer weer een groot verlies als een Alpha sterft, maar ik zal voortaan jullie Alpha zijn. Ik zal samen met mijn geweldige mate, jullie Luna, deze pack weer opbouwen en ervoor zorgen dat we niet meer zo'n verlies zullen kunnen lijden." ik kijk zijdelings naar Heather, maar haar focus ligt op een bepaald punt in de menigte. Haar gezicht staat vol verbazing. 

De menigte begint te juichen, maar Heather lijkt niks te merken. Zodra ik haar loslaat kijkt ze me even verontschuldigend aan en verdwijnt dan.