My Deaf Mate (Voltooid)

Hoofdstuk éénendertig:

POV Heather

Ik wou dat ik nu de liedjes kon horen die overal gezongen worden. Soms vind ik het nog steeds heel vervelend om doof te zijn, maar mijn gebarentaal en lipleesskills zijn nu bijna vloeiend.

Ik ben zo blij met iedereen. Alex, omdat hij een goede Alpha is en een geweldige mate. Ryan, omdat hij me vanaf het moment dat ik Alex' mate werd heeft geaccepteerd (niet dat hij anders kon, maar oké). Kate, voor het me steunen en helpen toen ik hier nieuw was en niks wist over doof zijn. Alex'ouders, omdat ze me verwelkomt hebben in hun pack. En natuurlijk mijn vader, waarvan ik zo blij ben dat hij zijn weg terug naar mij gevonden heeft. 

Ik loop door de straten van ons territorium en kijk met een glimlach naar de straten, die verlicht zijn met vrolijke lichtjes, die steeds verspringen van kleur. 

Om twaalf uur 's nachts mogen we allemaal een wens doen, in de hoop dat de maangodin die vervult. We eren haar door die nacht samen door te brengen en cadeautjes aan elkaar te geven. 

Ik heb een geweldig cadeau voor Alex. Ik hoop echt dat hij het een leuk cadeau vindt. 

Morgen is het feest, waarbij we beginnen om twee uur in de middag met een speech voor de pack en de maangodin, want dat is volgens Alex een taak als Alpha en Luna. Daarna gaat iedereen naar huis en komen families bij elkaar. Ryan en zijn vader komen ook bij ons eten. Het zal fijn zijn om Jack weer eens te spreken. 

Het packhuis komt inmiddels in zicht en ik ren, met mijn tas in mijn hand, het laatste stuk naar de voordeur. 

Ik vraag me af wat Alex aan het doen is. Zal hij aan het werk zijn? 

Ik breng te tas met het eten erin eerst naar de keuken, voor ik de trappen op ga naar Alex' kantoor. 

Onderweg kom ik Ryan tegen, die met een brede grijns naar me lacht. Hij verbergt wat, dat zie ik meteen.

Vragend kijk ik hem na. 

Ik hoef niet eens meer te kloppen, want ik hoor hem toch niet 'binnen' roepen. Daarbij, hij ruikt me al voor ik überhaupt bij zijn deur sta. 

Hij zit nonchalant achter zijn bureau en glimlacht als hij me ziet. 

Ik geef hem een kus en vraag ik gebarentaal wat hij aan het doen is.

"Gewoon wat brieven versturen naar de andere packs, mijn speech voor morgen voorbereiden en me afvragen wanneer ik weer lekker naast jou in bed mag liggen." gebaart hij met een grijns. 

"Viespeuk." gebaar ik lachend. 

"Zullen we vanavond eens kijken hoe vies ik kan zijn?" grijnst hij terwijl hij gebaart. Zijn mooie ogen twinkelen speels. 

Ik word knalrood en sla hem nog een keer, wat hem alleen maar harder laat lachen. 

~~~~~~

Jaja, ik weet het. Het duurt lang, sorry. Maar hé, er begint eindelijk eens wat te gebeuren hahaha. Laat vooral weten wat jullie van mijn verhaal vinden in de reacties, want ik vind het geweldig om jullie feedback te lezen. 

En nog iets. 1.5k views en 155 stemmen? 

Mensen, zo erg bedankt! Ik waardeer het zo erg en ik ben zo blij dat mensen het lezen. Zonder jou, de lezer, zou ik niet met deze geweldige getallen op mijn beeldscherm staan. 

Dank je wel xxx

-Roxy

~~~~~~