Chapter 11

468 11 2

ni storyslayer11

Dedicated kay Lindsaylovee

ni storyslayer11

Kevin's Pov

1 New message.

From: No number

I need you now. :'( Hindi ko na kaya...

"F*ck." Wala na akong nasabi.

Pagdating ko sa harap ng bahay nila. Binuksan ko na yung pinto. Hindi na ako kumatok. Nakita ko siya. Nandun sa isang sulok.

"Samantha." I was catching my breath while talking. Hiningal talaga ako. >.< She looked at me with her gloomy eyes. Halatang umiyak siya. :/

"Oh? Bakit hingal na hingal ka? Tska anong ginagawa mo dito?" she smiled. This girl. Pilit pa nyang pinagtatakpan ang kalungkutan niya. Ayaw niya pang aminin na hinang-hina at pagod na pagod na siya.

"You sent me a message. You said you need me now. Hindi mo na kaya. Kaya nagmadali akong pumunta dito." damn. Okay. Napaamin ako. Alalang-alala kasi ako. It was like she was going to commit suicide when she told me that. :/

"Hahahahaha" she laughed, but the sadness in her voice still remains.

"Pano mo naman nalaman na ako yun? Wala naman akong number sayo. Di naman sinabi yung pangalan. At bakit ka pumunta dito? Sinabi ba niya kung asan siya?" arrrggghh. Sam bakit ka ba ganyan? Pinipilit mong magpakasaya. >.<

"Eh kase ikaw lang naman ang binigyan ko ng bagong number ko!" she was still looking at me. Emotionless. I was still standing in the front door.

"Eh-" magsasalita pa talaga siya. Tsss. She's really weird.

"Will you stop fooling around with me?! I know you're about to fall apart. So please stop pretending to be happy!" damn. Nasigawan ko tuloy siya. Napatitig lang siya sakin. Nilapitan ko siya. Umupo ako sa tabi nya at niyakap siya. I held her tightly in my arms.

I whispered in her ear. "Hindi mo naman kailangan magpanggap na masaya ka. Lalo na pag may mabigat kang problema. It doesn't show that your strong. Sometimes crying does. Kaya iiyak mo lang yan lahat. Makakatulong yan sa'yo. And besides, nandito naman ako para ipahiram sa'yo balikat ko. Kahit gaano katagal, I'll be here. I will listen and comfort you until you feel better." she did not say a word. Naramdaman ko na lang na umiiyak nga siya. I held her tighter. Hinahaplos ko yung buhok niya. Hoping it'll make her feel better.

Matagal rin kaming nasa ganung posisyon. Until she spoke. Her words were shattered with sadness..

"Mahal na mahal ko pa rin siya Kevin. Hindi ko alam gagawin ko. Akala ko nakalimutan ko na siya eh. Akala ko wala na. Kaso, nung sinabi nyang mahal pa niya ako. Nung nagsorry siya. Bumalik lahat ng bagay na pinilit kong kalimutan. Gusto ko ulit siyang hagkan. Alam kong di na ako dapat maniwala. Pero nagtatalo ang gusto at dapat. Anong gagawin ko?" she was still sobbing while she uttered those words.

"Alam mo Sam, hindi ako magaling sa pag-ibig. Di pa naman kasi ako tinatamaan niyan eh. But I think doing the things you want will make you happy now, just for now. Doing the right things might be hard and painful for now, but later on, it will be all worth it." nagpayo ako. Kailangan nya yun eh. >.<

Pagtingin ko sa kanya, nakatulog na pa siya sa balikat ko. Narinig naman kaya niya ang payo ko? Tsss. Makatulog na nga rin. I've had a long day. Mahirap pala. Mahirap makita na nasasaktan ang isang taong mahalaga sa buhay mo..

_ _ _

READ, VOTE, COMMENT and FAN. :D

Thanks~