The Nightmare

Hoofdstuk 22: Alan

"Jaimy!" fluister ik. We zijn gedumpt bij een hotel. Aan de kleren die in de kamer liggen, zie ik dat het de kamer is van Jaimy. "Jaimy!" roep ik nu keihard in haar oor. "Dude!" roept ze en ze verkoopt me een klap. "Mijn hotelkamer!" roept ze blij als ze de slaap uit haar ogen heeft gehaald. "Dat wilde ik dus zeggen" zeg ik. "Tuurlijk" lacht ze. Ik zucht. Ik kijk uit het raam en zie dat het donker begint te worden. "Laten we maar gaan slapen" zeg ik. "Slapen, ik heb net geslapen" zegt Jaimy. "Kijk heel even naar buiten, het wordt donker" zeg ik. "Ik slaap hier wel" zeg ik en ik wijs naar de bank die op de kamer staat. Jaimy knikt en ze gaat weer liggen in het bed en valt in slaap. Ik zucht, nu moet ik nog gaan slapen. Langzaam val ik weg in een diep gat.

De volgende morgen word ik wakker door de geur van vers gemaakte broodjes. Ik open mijn ogen en zie dat ze het ontbijt hebben gebracht. Verse croissantjes, jam, chocoladepasta, thee en koffie. Een heerlijk kopje koffie. Die heb ik echt wel gemist. Ik pak een croissantje en smeer er jam op. Jaimy is op de douche, ik hoor namelijk het water stromen. Na een tijdje op de kamer te hebben gezeten, vliegt de deur op. "Thank god! Jullie zijn veilig" hoor ik Kaylee zeggen en ze geeft Jaimy als eerste een knuffel. "Ik kan niet geloven dat we daar drie dagen hebben gezeten!" zegt Jaimy tegen Kaylee. Ze hebben allebei tranen in de ogen. "Hoe zijn jullie daar weggekomen?" vraagt ze en ze loopt naar me toe. "Geen idee, we werden vanmorgen hiernaar toe gebracht" zeg ik. Ik krijg van Kaylee een knuffel. "Ik app de andere even" zegt ze en ze pakt haar telefoon. Ik ben blij om mijn meisje weer te zien. Ik kan me niet voorstellen als ik haar niet meer zou kunnen zien. "Maar vanmorgen zeiden jullie" zegt Kaylee. "Ja een uur vannacht, denk ik dat het was" zeg ik. Kaylee knikt en niet veel later vliegt de deur open. "Jaimy, thank god. Je bent veilig" zegt Ken, denk ik. Ik heb de jongeman nog nooit echt goed gezien. Alleen maar vanuit verhalen maar hij vliegt Jaimy om haar hals dat het wel zou moeten. Van Gleb krijg ik een bro hug met daarbij een waarschuwing dat ik het niet nog een keer moet laten gebeuren. We lopen met zijn alle naar de lobby van het hotel waar we nog gezellig een drankje doen. Ken leer ik beter kennen. Kaylee en Jaimy praten onderuit. Gleb die luistert rustig met ons mee. Na een tijdje willen we weggaan. "Pas een beetje op Jaimy" zegt Kaylee tegen Ken. Ze weet wat een ontvoering met je kan doen, dan is het wel goed als er iemand is die op je let. "Zal ik doen, wat zijn jullie plannen voor morgen trouwens?" vraagt hij. "Ik denk naar het stand toe, voor een dag rust" zegt Kaylee streng. Ze kijkt me aan als ze hoort dat ik zucht. Ik haat rust, ik ga het liefst meteen weer aan de slag. "Overmorgen moet jij toch weer op dat podium staan, morgen naar het strand. Punt uit" zegt ze. Achter Kaylee klinkt gelach van Jaimy en Ken. "Geen discussie mogelijk" zegt ze gelijk, ze weet dat ik wil gaan discussiëren hierover. "Tot morgen" zeggen we en gaan naar ons eigen huisje toe. De hele weg denk ik na over wat Jaimy en ik hebben gedaan. We hebben namelijk de halve bruiloft al gepland. Waarom is Jaimy geen wedding  planner? Ze heeft me echt geholpen. 's Avonds kan ik het maar moeilijk loslaten. Kaylee merkt het aan me en spreekt me erop aan. Plots schiet het me te binnen dat Kaylee ook nog geen tijd heeft gehad om hier naar werk te zoeken. Kaylee is er niet boos om dat ik me zo ongerust maak. Maar ze komt al gauw op de gekste ideeën. Ik lach erom maar voel er toch wel schuldig om. Ze is bereid om hier in Amerika weer te gaan leren. Ik houd zo veel van deze vrouw.