Dreams of fantasy

Geheugen spray 13

Alexs was terug met de geheugen spray. Ik wist dat het fout kon gaan, maar ik wist ook dat deze wereld in gevaar zou lopen, als we het niet deden.
Met knikkende knieën liep Jack op het gezin af. Hij deed alsof hij wat wilde zeggen maar op dat moment deed hij een mondkapje op en spoot. Het gezin viel op de grond en we brachten ze naar een lege kamer in onze villa.
"Hoe lang gaat het duren tot ze wakker worden?" vroeg ik aan Alexs.
"Dat kan wel een paar dagen duren," antwoordde hij. Ze liggen nu in een soort van coma. Hun lichaam is momenteel aan het bijkomen en hun hersenen zijn herinneren van de afgelopen paar uren aan het verwijderen."
"In de hoop dat ze niet meer dan een paar uur vergeten."
"We houden ze in de gaten en als we merken dat ze weer wakker worden brengen we ze naar het strand in de mensenwereld."

Alexs keek op de klok en zei: "Etenstijd. Gaan jullie mee?"
Het was zondag zes uur. De dag dat we met alle vrienden samen avond gingen eten. Na het eten liep ik nog even samen met mijn vriendin Kim langs het strand. We waren aan het praten over de dag dat we elkaar ontmoet hadden en de tijd dat we nog samen in het weeshuis woonden.
"Ik had er mooie herinneringen aan. Vooral die avond in de disco voordat ik stierf," lachte ze.
"Ik zou willen dat we dat opnieuw mee konden maken," zei ik terug. 

"Maar dat kan ook Lilly! Heeft Alexs er niks over verteld? Aan de rand, een eindje van hier, is een ruimte met een soort VR bril. Op die manier kan je al je herinneren herbeleven."
"Dat klinkt als muziek in mijn oren, Kim. Laten we dat morgen doen"
De volgende dag stond ik vroeg op. Om tien uur liep ik met Jack naar buiten waar Kim en Daniel ons stonden op te wachten. De twee jongens hadden ook samen afgesproken om te gaan hardlopen. Met z'n vieren liepen we richting het strand waar onze wegen kruisten. Sym liep achter mij en Kim aan, maar uiteindelijk begrijp hij dat die met Jack en Daniel mee moest. Na een uur lopen kwamen we aan bij de ruimte op de berg. 

We opende de zware deur en voor ons stond een ronde schrijf. Kim legde mij uit wat de bedoeling was en hoe het werkte.

"Zal ik maar eerst gaan?" vroeg ze. Ik knikte. Kim deed de vr bril op en ik klikte op een paar knopjes zodat alles in werking ging. Terwijl Kim de VR bril op had praatte ze tegen mij over wat ze zag.
"Ik ben bijna bij het moment dat jij schreeuwt rennen." Maar ik weet niet of ik dit wel wil zien Lilly, ze wilde de bril weer af zetten maar op dat moment bedacht ze zich.
"Alhoewel. Ik kan me niks herinneren nadat ik dood ging over wat er toen gebeurde. Ik werd pas een week daarna hier wakker." Ondanks dat ik Kims ogen niet zag, zag ik wel aan haar dat ze schrok van iets of verbaasd was.
"Wat is er? Wat gebeurd er Kim?"

"Zuzu! Dat is Zuzu!" Kim deed de vr bril weer af. "Ongelofelijk. Zuzu heeft ons gevolgd en liep achter Vret en Bert aan. Ze probeerde ons te waarschuwen, maar dat ging niet. "Waarom zou Zuzu ons niks verteld hebben denk je?"
"Ik weet het niet, maar ze heeft alles gezien en het kan zijn dat ze in een soort trans raakte van de schrik en angst en dat ze daar door alles vergeten is. We moeten niks tegen haar zeggen hierover, Lilly. Als ze zich dit weer gaat herinneren...Straks krijgt ze een trauma.

Na dat ik de VR bril had uitgeprobeerd liepen we weer richting het strand waar we in de verte Jack en Daniel al zagen. Ze renden op ons af. "Het meisje is verdwenen. Dat blonde meisje die van de mensen uit de mensenwereld," zei Jack hijgend en stond stil. "Hoe heeft dat kunnen gebeuren en hoe kan ze zo snel wakker zijn?!" "Alexs denkt dat ze eerder wakker is geworden doordat ze jong is en haar hersenen kleiner zijn. In ieder geval. We moeten haar vinden en opnieuw die spray bij haar gebruiken, zodat alles wat ze vandaag gezien heeft weer vergeet. 

Alexs heeft trouwens de deur van de kamer waar de rest van de familie ligt op slot gedaan en ieder uur kijkt er iemand of ze al wakker zijn." We liepen richting het bos. Alexs had ons gevraagd om daar te gaan zoeken. Na een uur in het bos te hebben gelopen zei Kim: "Ze is hier niet. Waarom zou een negenjarig meisje alleen in het bos gaan lopen? Ik zou dat in ieder geval niet durven."  "Je hebt gelijk. Laten we richting het park gaan.'