Dreams of fantasy

De trein reis 5

Toen ik om tien uur wakker werd, zag ik dat Jack niet naast mij lag, ook Sym was weg. Even dacht ik dat Sym was ontsnapt, wat hij wel eens vaker deed, toen ik kampeerde met mijn ouders. Maar gelukkig zag ik dat ze samen naar het meer staarden. 'Eindelijk je bent wakker.' lachte hij. Ik gaf Sym een aai over zijn hoofd en ging op het bankje zitten.'Dit is denk ik, wel het goede moment om je het te vertellen.' zei ik terwijl ik naar het water staarde. 'Ik heb een maand voordat mijn huis in brand vloog, erover gedroomd. Dat was  de eerste keer dat ik wat gedroomd had dat echt gebeurde.Dat ik jou zou ontmoeten, heb ik ook gedroomd en ik droom ook al een tijdje over een andere wereld. Ik weet dat het gek klinkt en ik begrijp het als je me raar en gestoord vindt. Maar, ik kan het bewij-' Op dat moment, zoende hij me. Dat was mijn eerste zoen ooit en het voelde speciaal. Hij keek me aan en zei: 'Lilly, je bent alles behalve gestoord en ja, het klinkt gek, maar ik geloof je totdat je over die andere wereld begon. Dat klinkt inderdaad een beetje raar en onrealistisch. Maar, kan je het bewijzen?'

'Ik had een tijdje geleden gedroomd, dat we met dolfijnen zwommen. Maar ook dat jij ergens vanaf viel. Waarvan weet ik niet, maar je moet oppassen.' 'Ik weet niet wat ik moet zeggen maar als dat echt gaat gebeuren... ik zal oppassen' We liepen terug naar de tent en tot mijn schrik zag ik dat de fietsen gestolen waren. 'Dat was ik vergeten te zeggen. We moeten de benenwagen gebruiken naar het station en daar kunnen we gaan zingen en ik gitaar spelen totdat we genoeg geld hebben om tickets te kopen naar Frankrijk. We haalden onze spullen uit de tent en braken hem af. We hadden erg veel spullen en het was zwaar, maar het lukte net. Na kilometers lopen, kwamen we aan bij het treinstation en keken naar het bord wanneer de eerste trein naar Frankrijk ging. Zoekend keken we naar het bord. 'Hier staat het, morgen om tien uur. Dat moet lukken, als we nu beginnen. We zochten een druk plekje op waar veel mensen langs kwamen. Jack pakte zijn gitaar uit zijn tas en we begonnen te zingen. Er waren best veel mensen naar ons aan het luisteren en een paar die geld in de gitaarkoffer gooiden. Rond acht uur, telden we het geld na: drieënzestig euro en vijftig eurocent. Dat is nog niet genoeg voor twee personen en een hond. Dus zongen we door. Ondertussen aten we het laatste eten op. We besloten voor de honderd euro te gaan. Zodat we nog wat euro's over hadden, voor eten. Om elf uur hadden we honderd euro en vijftig cent. Eindelijk konden we gaan slapen en morgen vertrekken naar Frankrijk.

7 Januari,

De volgende ochtend werd ik wakker van het geluid van de treinen. Jack was gelukkig ook wakker. We hadden afgesproken om, om de beurt te gaan slapen. Omdat anders onze spullen gestolen konden worden. 'Ik ga wel even eten halen.' zei ik en stond op. Ik kwam terug met een zak bolletjes, een pot chocoladepasta, hondenbrokken voor Symen ik had bij de wc de doppers bijgevuld. Ik deed wat water in zijn waterbakje en gaf hem wat voer. 'Het is tien voor tien, Lilly. Tijd om te gaan.' We liepen naar het perron waar om tien uur onze trein aan kwam, we stapten in. Gelukkig was het niet heel druk. Na een uur viel ik weer in slaap. Blijkbaar had ik lang geslapen. Jack maakte me wakker en zei dat we er bijna waren. We besloten om naar het strand toe te lopen, dat was immers vlakbij. toen we aankwamen op het strand zagen we in de verte een gedekte tafel staan. Er stond een jongen naast. Hij leek net een engel. Hij was wit gekleed. En het leek alsof hij licht gaf. Hij liep op ons af en zei, 'Goedenavond, jullie hebben vast honger.' 'Is dit eten voor ons?' vroeg Jack verbaasd. De jongen knikte. 'Mijn naam is Alex trouwens.' Hij knikte met zijn vingers en naast ons verscheen ook een bed.

'Geef niet op, jullie zijn uitverkorenen.' 'Dat bed stond er net nog niet, hoe is dit mogelijk?' zei Jack. 'Geloof je me nu, Jack?' zei ik. 'Ja Lilly, nu geloof ik je.' Ik wilde de jongen bedanken, maar hij was verdwenen als WIFI in het bos. Jack lachte naar me en zei: 'ongelofelijk, dit heerlijke eten. Allemaal voor ons.' Hij nam plaats aan tafel en ik deed hetzelfde. Toen ik een hap wilde nemen, hoorde ik iemand mijn naam zeggen. 'Lilly, wordt wakker. We zijn er bijna.' Ik deed mijn ogen open en zag dat ik gewoon nog in de trein zat. 'Het was maar een droom.' 'Gaat het? Je praatte in je slaap en je zei iets over een strand met een tafel en een lichtgevende jongen?' 'Lang verhaal.' zei ik.

Toen de trein stopte, stapten we uit in een klein stadje waar de mensen er griezelig uitzagen. We vroegen een paar of ze wat eten hadden. Maar de meeste negeerde ons. Eén iemand greep me bij mijn arm, pakte mijn tas af en ik struikelde over mijn eigen voeten. Jack rende er vliegensvlug achteraan en was sneller dan de dief. De jongen liet mijn tas op de grond vallen. Hij was vast bang. Jack pakte de tas en gaf het weer aan mij. Ik keek snel of alles er nog in zat. En ja, alles zit er nog in. Maar het fotolijstje was kapot. Ik keek er verdrietig naar. Jack zei, 'Als we genoeg geld hebben, kopen we wel een nieuwe. Hier, drink wat water.' We liepen verder en na een halfuur kwamen we aan op het strand. We zagen in de verte een gedekte tafel. En ja, de lichtgevende jongen, stond er ook. 'Geloof je me nu.' lachte ik. 'Ja Lilly, nu geloof ik je.' Alles ging precies zoals in mijn droom. Ik hoopte alleen maar, als ik aan de tafel ging zitten,ik niet weer wakker werd in de trein. Ik ging zitten, nam een hap van de pizza en gelukkig.. was het geen droom. Dit was echt.