Dreams of fantasy

De echte wereld 15

"Opschieten meiden!" roep ik wanneer ik de deur van de kamer van Zuzu en Polly open doe. "Over vijftien minuten vertrekken we." En ik ging naar de volgende slaapkamer. Vandaag de dag is het zo ver; we gaan op vakantie naar Parijs in de mensenwereld. Jack en ik vinden het tijd dat we de kinderen wat lieten zien van de wereld waar zij vandaan komen.
"Lilly, over hoeveel minuten vertrekken we?" vroeg Henry, die met een zware koffer aan kwam lopen.
"tien minuten. Ben je al klaar?"
"Ja, ik ben klaar om te gaan!" 

"Jack wacht beneden op iedereen. Ga maar, ik til je koffer de trap af." Ook Zuzu en Polly liepen hun kamers uit met de koffers.
"Meiden laat jullie koffers hier maar staan. Ga snel naar beneden en vraag aan Kim en Jack of ze jullie koffers halen!" Met de zware koffer van Henry liep ik de trap af.
"Moeten we niet zo gaan?" Vroeg Kim aan mij. "Uma en Nicky zijn er nog niet. Ik kijk wel waar ze blijven!" Ik rende met mijn zwetende hoofd weer naar boven  de lange trappen op. Ik kwam Uma tegen in de gang en zei: "Waar is je kamer genoot?"
"Ze is nog op de wc, ze komt zo."
"Oké, geef je tas maar en ga naar de bus toe. Ik wacht wel op  Nicky." Toen ze klaar was liep ik met twee tassen de trap af gevold door Nicky. Gelukkig kwam ik halverwege Kim tegen die een tas van mij over nam. 

"is iedereen er?" Kim knikte.
"Vijf meisjes vier jongens. Plus Jack, jij, Daniel en ik maakt 13."
We legden de laatste twee koffers in de bus en vertrokken naar de poort.
Vlakbij de poort aangekomen drukte Jack de gaspedaal extra hard in en we raceten door de magische poort.
Eenmaal in de mensen wereld aangekomen was het nog vier uur rijden naar ons hotel. Gelukkig sliepen zes van de negen kinderen.
"We zijn er!" riep Kim enthousiast en nog een beetje slaperig. We laadden de bus uit en checkten in bij het hotel. We hadden twee kamers geboekt. Eén voor alle meiden en één voor alle jongens.

We hadden een strak programma gemaakt wat we per dag gingen doen.
Dat was Kims idee en de meesten vonden het een mooi strak plan.
"Over een uur vertrekken we naar de Eiffeltoren dames!" riep Kim vanuit de badkamer. Vijftig minuten later zei ik dat iedereen nog even snel naar de wc moest en smeerde ik samen met Kim de laatste broodjes.
"Opschieten Zuzu," riep ik terwijl de rest al op de gang stond op ons te wachten.
"Ik kom al!" En de deur van de badkamer vloog open en we liepen snel naar buiten.
"Twee, vier, zes, acht, tien, twaalf. Plus mij is dertien. Oké Kim start de bus maar."
"Ik uhm, weet niet of ik dit wel durf. Ik bedoel, ik kan rijden, maar hier in Parijs..."
"Ik rijd wel," riep Jack en ze verwisselden van plaats.
Nog geen tien minuten later riep Polly "Zijn we er al bijna?"
"Nee lieverd, we moeten nog een uur. Probeer wat te slapen," zei ik tegen haar.
Toen we aangekomen waren bij de Eiffeltoren kochten we tickets om naar boven te gaan. "Netjes in een rij staan," zei ik tegen de kinderen.
Gelukkig was de rij niet overdreven lang, maar alsnog moesten we twintig minuten wachten. We liepen de vele trappen op tot het midden, waar we gingen uitrusten. "Wat een mooi uitzicht," riepen een paar.
Zuzu keek adembenemend voor zich uit.

En zei

"Het is prachtig."