Dreams of fantasy

De krant 3

Druk als je dit hoofdstuk goed vond op de ster word ik blij van.

Het was een week geleden dat de foto was genomen. Maar het stond eindelijk in de krant. Vol bewondering keken we ernaar. Het is een hele mooie foto geworden. Maar Kim leek niet blij. 'Naam staat er volledig op en dat wil ik niet, dat had ik aangegeven.' Geschrokken keek ik naar de krant en zocht haar naam. 'Kim de Vries', is wat er stond, haar naam. Dat moet een fout zijn geweest. Misschien hebben ze je naam, onder of bovenaan aangekruist. Met wie niet in de krant willen, met zijn of haar naam. Kim begon te huilen. 'Wat als ze wel weten dat ik besta? Wat als ze dit zien en die mensen die mijn ouders hebben vermoord, mij ook vermoorden?' Ik probeerde haar te troosten, maar ik wist niet wat ik moest zeggen. Alle vier waren we er stil van.

'Hey Fred, moet je dit eens zien. Dat is de dochter van onze oude vriend!' 'Is dat serieus, Kim de Vries?!' 'Ja kijk, hier staat haar naam. Bovendien, lijkt ze op het meisje op de foto vanuit de portemonnee, die we hadden gestolen na het vermoorden van haar ouders.' 'Maar Bert, dit meisje is toch veel ouder?' 'Ze is ouder geworden in de loop der jaren, dombo!' 'Oh ja, natuurlijk. Wat dom van me. Maar Fred, wat wil je gaan doen, haar ook gaan vermoorden?' 'Dat is wel handig aangezien ze misschien nog contacten heeft aan de andere kant. Maar eerst hebben we een plan nodig.'

Kim en ik waren op weg naar een feestje. We waren halverwege, toen ik opeens stemmen achter me hoorde. Ik keek om en zag twee figuren met een bivakmuts op. Ik greep Kim bij haar arm en zei: 'Rennen, kijk niet achterom. Ren!' We renden de hoek om, zo hard als we konden. Kim keek achterom en zag nu ook waarom ik zei dat we weg moesten rennen. Ze begon van angst nog harder te rennen. 'Dit is onze kans, pak je pistool!' Hoorde ik één van hen schreeuwen. Ik hoorde achter mij dat ze schoten. Kim duwde mij opzij en belandde op de grond. 'Dat was mis, sukkel! Schiet nog een keer!' Kim en ik wilden opstaan maar het was te laat. Eén van de twee schoot. Herinneringen schoten als een waas voorbij. Ik heb Kim niet lang gekend, maar in die korte tijd hebben we veel meegemaakt. Tranen schoten over mijn wangen. Terwijl ik toekeek hoe het tweetal wegrende. Ik ging op de grond zitten, huilend naast Kim. Er ging zoveel door me heen, dat ik niet wist wat ik moest doen.

Ik hoorde een vrouw schreeuwen. 'Ik bel 112!' Maar wat ze niet door had, was dat het te laat was. Een paar mensen kwamen naar me toegelopen. Sommigen durfden niet dichterbij te komen. Een paar stonden naast me te kijken wat er aan de hand was. Ik voelde dat iemand een hand op mijn schouder legde en wilde troosten. Ik keek en zag dat het een vrouw was met kort donker haar en in de twintig was. 'Kom meisje, sta op. De politie is onderweg.' Ik stond op en ze gaf me een knuffel. Er ging nog zoveel door me heen. Ik had half niet door wat er aan de hand was en hoeveel mensen stonden te kijken, zoveel verdriet had ik. De herinneringen uit mijn dromen die ik vlak voor het overlijden van mijn ouders had, gingen als een waas voorbij. Een andere wereld waar niet alleen eenhoorns, zeemeerminnen, trollen en andere fantasie wezens wonen. Maar, ook mijn ouders. Langzaam besef ik, dat dit geen normale dromen waren. Maar dat die dromen misschien wel de toekomst zouden kunnen zijn.

Ik hoorde dat de politie was aangekomen en samen met de vrouw liep ik naar ze toe. Ze ondervroegen mij wat er gebeurd was en of ik wist of er een reden was, dat Kim vermoord was. Ik probeerde te vertellen over Kim haar ouders en over dat ik bijna zeker wist dat het tweetal die haar nu vermoord hebben, haar ouders ook vermoord hadden. Maar ik kreeg het niet uit mijn mond. Ik huilde, mijn tranen rolden over mijn wangen en ik kon het niet geloven dat dit echt was gebeurd. Twee politieagenten kwamen aanrennen en zeiden dat het tweetal waren opgepakt. De politie zag ze rennen met de bivakmutsen nog op. 'Maak je geen zorgen, het tweetal krijgt levenslang.' Dat was het laatste wat ik hoorde.Toen ik mijn ogen open deed, werd ik wakker in een huisje. Naast mij zat Jack op een stoel. 'Eindelijk je bent wakker. Het is tijd om te gaan, Lilly, we moeten gaan.' 'Wat bedoel je, gaan?' 'Op zoek naar die poort en de wereld waar je steeds over droomt, Lilly.' Ik herinnerde me weer waar we het gisteren over hadden en stond op. Samen met Sym, Jack en paar volle tassen, verlieten we het huis op weg naar het avontuur. Ik was net de deur uit, toen ik struikelde over een tak en bewusteloos raakte.

'Lilly, Lilly, wordt wakker Lilly.' Een politievrouw keek me aan en vroeg of het ging. Ik antwoordde en zag dat ik in een auto zat. Bizar, die droom leek zo echt. 'Je praatte in je slaap over weggaan een jongen, Jack. Wie is die Jack?' 'Een vriend. Gewoon een vriend.' Dat is wat ik zei en keek naar buiten.Ik was net terug van het politiebureau. Eén uur lang hadden ze me ondervraagd. Ik heb alles wat Kim mij vertelde over haar ouders aan de politie verteld. Mijn kamergenoten, Selena en Fenne en de directrice, stonden mij op te wachten. Ik zag dat Selena en Fenne aan het huilen waren en ik liep naar ze toe en zonder nog iets te zeggen, omhelsden we elkaar. Toen ik naar de directrice keek, zag ik dat haar mondhoeken een beetje omhoog trok. Waarom lachte ze. Was dat uit ongemakkelijkheid? Ik snapte niet wat hier grappig aan was. 'Gaan jullie drie maar naar jullie kamer, ik informeer het gehele tehuis.' We gingen op het bed zitten en Selena zei:'Kim was een geweldige en lieve meid. Te jong om te sterven.' Fenne huilde alleen maar. Ik wilde de twee vertellen over mijn dromen, maar ik durfde het niet. Ik was bang als ik het deed, ze me voor gek zouden aanzien. Dus zei ik 'Ik geloof in God en ondanks dat ik Kim nog maar net kende, weet ik dat ze bij Hem is, in de Hemel.'

31 December

Morgen is het zover. Morgen breekt er een nieuw jaar aan en morgen is de dag dat ik zestien word. Je moet één dag nadat je zestien bent, vertrekken naar een weeshuis buiten de stad. Ik heb besloten om weg te lopen. Ik wil niet ergens gaan wonen waar ik me waarschijnlijk toch niet thuis ga voelen. Iedereen vertelde hetzelfde over de vreselijke plek. Ze hebben geld tekort, je moet hard werken, krijgt er weinig eten en je mag om de dag maar vijf minuten douchen. Ik had Selena en Fenna al ingelicht en ze begrijpen me volkomen. Het was 's avonds laat, kwart voor twaalf. We waren met een grote groep uit het weeshuis, buiten aan het kijken naar het vuurwerk. Het was erg mooi om te zien. Zoveel kleuren. 'Over een kwartier ben je zestien!' zei Fenne. 'Haha, en dan kan je naar Duitsland om daar alcohol te drinken!' Ik lachte maar, ik zou willen dat ik geen zestien werd. Ik had twee weken geleden, Jack gesproken. Hij zei dat ik bij hem kon wonen. Maar ik twijfelde nog steeds of ik dat wel echt wilde. Eerlijk gezegd, leef ik liever de hele dag op straat en 's avonds in een tentje dan dat kleine huisje van hem.'Nog één minuut!' schreeuwde Fenne en met z'n allen telden we af. 'Drie, twee, één! HAPPY NEW YEAR!!!!!' schreeuwden we. We zagen verderop in de straat een vuurpijl omhoog schieten. 'Gefeliciteerd Lilly.' Zeiden Selene en Fenne tegen mij. Er waren er nog een paar die me feliciteerden. Maar ik werd er alleen maar verdrietiger van. Ik kon nergens meer aan denken. Morgennacht, vertrek ik. 

Binnenkort een nieuw hoofdstuk! Wil je veder lezen? Volg me.