Krew, piasek i stal

Prolog

Wioska Piasku, teraźniejszość - 2 lata po Czwartej Wielkiej Wojnie Shinobi

Późnym popołudniem Sunagakure ożywiało się. Mieszkańcy, którzy wcześniej woleli kryć się w budynkach przed upałem, zaczynali wylegać na ulice. Shinobi, którzy kończyli pracę, wybierali się na spotkania towarzyskie. Gwar panujący w kawiarniach zwiastował budzenie się osady do nocnego życia. Po zmierzchu na pustyni miało się zrobić zimno, ale wtedy właśnie we wnętrzach domów i w jedynych dwóch lokalach czynnych nocą atmosfera była cieplejsza niż za dnia. Ludzie zdejmowali maski żołnierzy sumiennie wykonujących obowiązki. Byli trochę bardziej sobą.

Osoby, które pracowały na popołudniowe zmiany, czuły się poszkodowane. Temari, spoglądając z okna swojego gabinetu w siedzibie władz wioski, dojrzała z wysoka sylwetkę takiego nieszczęśnika, zmierzającego na dyżur.

Wróciła za biurko i z niechęcią spojrzała na konspekt z projektami zaproszeń ślubnych. Odsunęła go na bok. Miała jeszcze na to czas.

Zerknęła na korespondencję, która leżała z boku biurka. Kilka dokumentów do przejrzenia i podpisania, które przyniesiono jej niedawno i którymi mogła zająć się jutro, w godzinach pracy. Biorąc jednak pod uwagę, że przyszła do biura późno i zamiast pracować zajmowała się planowaniem uroczystości - czy raczej przeglądaniem i odrzucaniem pomysłów innych - mogła zerknąć na to dzisiaj.

Jej uwagę natychmiast przykuła koperta z napisem "Delegacja z Konohy".

Trudno powiedzieć, dlaczego ją to ruszyło zanim jeszcze zajrzała do środka. Szósty zmysł? Złe przeczucie?

Delegacje z i do innych wiosek nie były niczym niezwykłym. Po wojnie uznano, że dla pokojowego współistnienia shinobi z różnych krajów potrzebna jest ściślejsza współpraca. Dawniej tzw."wymiana intelektualna" czy shinobi z misją w innej wiosce były rzadkością. Spotkanie ninja z obcym symbolem na opasce intrygowało. Tylko w wyjątkowych sytuacjach osady wymieniały się ludźmi, umiejętnościami i wiedzą - jak wtedy, gdy po śmierci Czwartego wioska Piasku znalazła się w delikatnej sytuacji i trzeba było utrzymywać stale grupę najemników z Konohy, by wystarczyło ludzi do wypełniania bieżących misji. Wszyscy w Sunagakure czuli wtedy dyskomfort. Nawet mimo przyjaznej relacji z wioską Liścia Sunagakurczycy nie czuli się pewnie wiedząc, że coś jej zawdzięczają. Woleliby też nie pamiętać, że osada jest na skraju kryzysu. Przez półtorej roku shinobi z symbolem Konohy na opaskach, ktorych kilkoro stale przebywało "na wypożyczeniu" w Sunie, codziennie im o tym przypominali.

Teraz misje dyplomatyczne i wymiana zasobów, także ludzkich, były inaczej postrzegane. Miały być elementem działań zapewniających długotrwały pokój. Przez ręce Temari często przewijały się pozwolenia na pobyt w wiosce Piasku dla ninja z innych krain. I prośby o wydanie zgody na dłuższą delegację.

Rzecz w tym, że zawsze było to związane z działaniami, o których wiedziała wcześniej. Teraz nie przychodziło jej do głowy, dlaczego do Piasku miałby przybyć ktoś z Konohy. Tym bardziej, że dopiero co Konoszanie dostali prztyczek w nos, przyjacielski, ale bolesny, gdy ich przedstawiciel przegrał podczas finałowej walki egzaminu na chuunina. Przekonali się wówczas, że w powiedzeniu, iż w Sunagakure służy niewiele kunoichi, ale jedna jest warta tyle, co dwóch dobrze wyszkolonych shinobi, jest sporo prawdy.

Kogo teraz chcieli do nich przysłać i po co? Czyżby nieszczęsny przegrany miał się nauczyć, jak walczyć, by na drugi raz nie polec w pojedynku z 19-letnią dziewczynką?

Temari nie potrafiła przestać myśleć o Matsuri jako o dziewczynce, mimo, że była ona w wieku Gaary. Było w niej coś bardzo dziewczęcego, może dlatego, że przywiązywała do wyglądu znacznie większą wagę niż inne kunoichi. Patrząc na Matsuri, Temari nasuwały się skojarzenia z Ino. Zadbana od czubka starannie ułożonej fryzury po pomalowane paznokcie. Tyle tylko, że - Temari stwierdzała to z wielką satysfakcją - Ino nie załatwiłaby dorosłego mężczyzny jedną silną techniką. Co to, to nie. Może wygrałaby sprytem, ale nie siłą.