Furkan gittiğinden bu yana uyumuştum. Odada bir sesle uyandım. Ses dışardan geliyordu ama ne olduğunu anlayamamıştım. Hala uyku sersemiydim ve bir an olsun herşeyi unutup Furkan'a seslendim:
-Furkan?
Daha sonra olanlar aklıma geldi
İçimden "Ah gerizekalı kafam"
Olanları hatırladıkça ağlamaya başlıyordum. Furkan'ı aradı gözüm ama yoktu. Demekki daha gelmemişti. Tekrar sese yöneldim. Görünürde bir şey yoktu ama ses hala devam ediyordu. Ayağa kalkıp pencerenin önüne doğru geldim. Konuşan adamın arkası dönüktü. Pencereyi biraz araladım,zaten aralayabileceğim çok az bir mesafeydi. Şimdi sesler daha netti. Adamın sesi çok tanıdıktı ancak bir türlü kestiremiyordum. Duyabildiğim kadarıyla "Bu kız başımıza bela olacak,kurtulmamız lazım"
Nee! Bu ne demek şimdi.. Allah'ımm.. Ağlamaya başlamadan önce tekrar kulak kestim. Bu sefer diğer adam konuşuyordu."Haklısınız efendim ancak Furkan Beyin öyle düşüneceğini sanmıyorum. Kıza oldukça değer veriyor." Cevap olarak adam "İşimiz Furkan'ın aşkıyla uğraşmaya gelemez."
"Haklısınız efendim"
Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Öldürülecek miydim? Allah'ım lütfen yardım et lütfen.....
2 Hafta Sonra
8 Nisan
İki haftadır bu evde kalıyorum. Furkan arada bir geliyor. Ona hem çok kızgınım hemde hala onu sevmeye devam ettiğim için kendime kızgınım. Anneme gitmem gerekiyordu. İki haftadır düşünüyorum burdan nasıl çıkacağımı. Her yerde adamlar var. Bir boşluk bulmam gerek ya da oluşturmam siz ne derseniz artık. Oturduğum yerden tekrar pencereye doğru ilerledim zaten ancak bunu yapabiliyordum. Öylece dalmıştım ki biri Ecem dese umrumda olmazdı. Sonra.... sonrası size nasıl anlatsam bilmiyorum. O acıyı o tarifi nasıl anlatabilirim. Arkamdan boynuma uzanan bir el.. O öyle bir acıydı ki hiç bir şekilde nefes alamıyorum. Hani derler ya sesim bile çıkmadı diye. Size yemin ederim sesimi bile çıkaramadım. Dedim ki öldün Ecem öldün bu sefer öldün. Tam umudumu kesmişken bir ses duydum. Adamın eli git gide gevşedi,Furkan geldi. Evet o geldi....Hem beni gönlünde yaşatan insan hemde uğrunda öldüren insan geldi... O adama ne oldu bilmiyorum. Sadece baygındı ama sonra götürdüler onuda.. Tahiminen ölümdü onun sonuda...
Aradan bir saat geçti Furkan elinde nane limonla geldi şaka gibi!
-Al iyi gelir sıcak sıcak..
-Teşekkür ederim...
-Ecem?
-Hı?
-Bugün ayın kaçı?
-Ne bileyim Furkan? Ay mı bıraktın gün mü bıraktın bende?
Size yemin ederim öyle pişman gözlerle baktı ki...
-Bekle geliyorum.
Aradan beş dakika ya da on dakika geçti. Elinde bir pastayla gördüm onu. Bu şaka mıydı? Çocuk beni delirtecekti.
-İyiki doğdun Ecem
-Ne?
-Bugün 8 Nisan. Doğum günün..
-Keşke doğmasaydım Furkan.
-Öyle deme
-Derim.
Pastayı bir kenara bıraktı ve bana doğru
-Ecem?
-Efendim Furkan ne?
-Şehri terk edelim. Gel benimle kaçalım.
-Hıh?
-Doğru duydun bizi burda rahat bırakmazlar. Baksana adam seni nerdeyse öldürecekti.
- Her şeyimi bırakıp nasıl gelebilirim?
-Benim kaybedebileceğim bir şey yok. Senden başka
-Annem nolacak? Onu nasıl bırakırım.
-Ecem. Sen canınını kurtarmak için kaçıyorsun. Hiçbir şey umrunda olmasın.
Ne demek umrunda olmasın ya . Ben annem için canınımı bile verirdim. İlk defa anlaşamıyorduk. İlk defa öldürüyordu beni...
Gece saat üç. Şansım bu sefer iyiydi işte. Furkan uyuyordu. Ve inanabilir misiniz dışardaki adamda uykuya dalmış. Ne hikmetse....
***
Güzel şeyler zaman alır zamansa her şeyi..
bu sözü okuduğumdan beri Furkanla olan anımız geliyor aklıma. Oysa ne güzeldik...
Uyandığımda hastanedeydim.Kolum alçılıydı,en son hatırladığım bir arabanın önüne kendimi attığımdı. Büyük ihtimal o hızını alamayıp bana çarpmıştı.Her neyse Furkandan kurtulduğuma sevindim.Yani kısmen kurtuldum.Çok halsiz hissediyordum.Tekrar uyumak üzere gözlerimi kapattım....
***
Nefes alamıyor,üzerimde bir ağırlık hissediyordum.Gözlerimi zar zor açtım ve buğulu sesimle bağırmak istercesine
"İMDAAAATT"
