angel / jenlisa

9 / meanless fight

Dün olanlardan sonra Jennie'yi görmezden geliyordum. Normalde hep birlikteydik ama aramalarına cevap vermediğimden bugün buluşmuyorduk. Zaten bugün ev işleriyle uğraşmalıydım o yüzden sorun yoktu.

Evi hızlıca süpürdükten sonra eksikleri almak için markete gidecektim. Üstüme pijamalarım haricinde rahat bir şeyler giydim ve listeyi alıp çıktım. Market eve yakın olduğundan hemen ulaşmıştım.

Bir market arabasına alacaklarımı atıp kasaya yöneldim. Bu sırada Jennie aklımdan uçmuştu bile.

Paralarını ödedikten sonra poşetlerle çıkıp eve geri döndüm. Bu sırada beklenmedik bir görüntüyle karşılaşmıştım. Jennie kapımda duruyor ve ısrarla zile basıyordu.

"Ah dışarda mıydın?"

Beni görünce direkt bana doğru yürüdü. Ortada buluştuğumuzda ben ona bilerek soğuk davranıyordum.

"İçerde gibi mi görünüyorum?"

Anahtarla kapıyı açınca gelsene demeden Jennie içeri girmişti bile.

Elimdeki poşetleri mutfağa bırakarak oturma odasına biraz çeki düzen vermeye başladım.

"Lisa neler oluyor? Niye hiçbir aramama geri dönmedin?"

"Meşguldüm."

Evet belki de böyle kısa ve net cevaplar verirsem en sonunda bıkar ve giderdi. Sadece onunla yüzleşmek istemiyordum. Kız arkadaşıyla gayet mutlulardı. Bana ihtiyacı yoktu yani.

"Lisa anlamıyorum." Yaklaşarak kolumdan tuttu. "Seni kıracak bir şey mi yaptım?"

"Hayır ne alakası var?"

Şaşkınlıkla koltuğa oturdu. Ben bile davranışlarıma bir anlam veremezken o nasıl verebilirdi ki?

"Otur hadi. Konuşalım." Sesi yumuşaktı ve gardımı düşürmemi istememi sağlıyordu. Ama kızgınlığım geçmeyecek gibiydi.

"Senin konuşacak birilerin illa vardır. Onlara gitsene. Burada zaman harcıyorsun."

Garip bir şekilde gözlerini devirdi. Ardından ayağa kalktı. Hayır bu kadar kolay sıkılamazdı. Gidecek miydi gerçekten?

Aptal! Blöf yapıyorum! Senin burada kalman lazım o kızın yanına gitmen değil!

"Pekala Lisa. Anladığım kadarıyla benimle konuşmak istemiyorsun."

İçimden hayır diye bağırırken dışarıdan tepkisiz kalmıştım. Lütfen gitme Jennie. Sadece benim söylememe gerek kalmadan kal.

"Pekala. Sonra görüşürüz o zaman."

O kapıdan çıkıp gidene kadar sessiz kalmıştım ama kapı kapandığı anda zorla tuttuğum göz yaşları bir bir inmeye başlamıştı. O kızın yanına gidecekti. Bana karşı onu tercih edecekti.

Yanımdaki koltuğa kıvrılıp bir süre daha ağladım. Ama ağladıkça daha çok ağlıyordum. Beni durdurabilecek tek kişi ise şu an sevgilisinin yanına gidiyordu.

*

100 okunmayı geçmişizzz!! Çok teşekkür ederim ^^